Άγγελέ μου, Φύλακά μου, Σκέπος κ Βοήθειά μου με το θάρρος σε φωνάζω κ Προστάτη μου σε κράζω: Φώτισέ με,Φύλαξέ με Ισχυρά Προστάτεψέ με!(πρωινή προσευχη)

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΕΞΑΤΜΙΣΤΕΙ....



Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

10 ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ!



Γράφει ο Νικόλαος Ι. Ρωτσιάμης, Iατρός, M.Sc. στην Κλασσική Ομοιοπαθητική, Κέντρο Κλασσικής Ομοιοπαθητικής OMIASIS, www.omiasis.gr, e-mail:nikosrotsiamis@omiasis.gr



1. Τι είναι η Ομοιοπαθητική: Η ομοιοπαθητική είναι ένα ολιστικό θεραπευτικό σύστημα το οποίο ενισχύει τους αμυντικούς μηχανισμούς ενός οργανισμού με σκοπό να επιτύχει την ίαση και τη διατήρηση της υγείας του. Αναφέρεται λοιπόν σε ολόκληρο τον οργανισμό και όχι μόνο σε ένα σύμπτωμα.

2. Ποιές ασθένειες θεραπεύει:http://www.homeopathy.gr/homeopathy/homeopathy-cures.shtml
Η ομοιοπαθητική έχει τη δυνατότητα να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα παθολογιών. Στην ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά ασθενείς. Η έκβαση της θεραπείας εξαρτάται από την ποιότητα της υγείας του κάθε οργανισμού, το είδος και τη χρονιότητα της ασθένειας που τον καταβάλει. Επίσης, είναι η κατεξοχήν προληπτική μέθοδος η οποία ενισχύει εν γένει την υγεία του οργανισμού.

3. Τί είναι τα Ομοιοπαθητικά Φάρμακα: Είναι φαρμακευτικά σκευάσματα τα οποία:
  • Είναι αναγνωρισμένα από τον Ελληνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) από το 1994.
  • Μπορεί να είναι φυσικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης.
  • Δεν προκαλούν τοξικές παρενέργειες, αλλεργίες, εθισμό, αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα.
  • Μπορούν να χορηγηθούν σε περιπτώσεις όπως: η κύηση, η βρεφική ηλικία, αλλεργίες σε συμβατικά φάρμακα κ.α.

4. Πώς διατηρούνται:
Πρέπει να φυλάσσονται μακριά από έντονες μυρωδιές, σε μέρη δροσερά και μακριά από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία (TV, κινητό τηλέφωνο κ.α.) Επίσης να μην φυλάσσονται στο ψυγείο και να μην εκτίθενται σε ηλιακή ακτινοβολία.

5. Πόσο διαρκεί μια θεραπευτική αγωγή και από τι εξαρτάται:
Σε οξείες καταστάσεις το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι άμεσο, ενώ σε χρόνιες περιπτώσεις απαιτείται περισσότερος χρόνος. Η διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από την βαρύτητα του προβλήματος, την χρονιότητά του, τη χρήση άλλων φαρμάκων, τη κληρονομικότητα, την ηλικία του ατόμου κ.ά.

6. Είναι δυνατόν να γίνονται συγχρόνως με την Ομοιοπαθητική και άλλες θεραπείες;
Ναι, είναι δυνατόν. Αν παραδείγματος χάρη κατά τη διάρκεια της θεραπείας παρουσιαστεί κάποιο οξύ πρόβλημα όπως: κρυολόγημα, διάρροια, αμυγδαλίτιδα, κ.λ.π., το καλύτερο είναι ο ασθενής να έλθει σε επαφή με τον ομοιοπαθητικό του γιατρό. Σε σοβαρές και επείγουσες καταστάσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε φάρμακο χρειαστεί ανεξάρτητα της ομοιοπαθητικής θεραπείας χωρίς κίνδυνο συνέργειας των ομοιοπαθητικών φαρμάκων με οποιαδήποτε άλλη ουσία.

7. Είναι απαραίτητο να συνεχίζει ο ασθενής επ' άπειρον την Ομοιοπαθητική αγωγή;
Όχι. Από τη στιγμή που θα αισθανθεί καλά, συμβουλευόμενος και τον ομοιοπαθητικό γιατρό του, μπορεί να σταματήσει την αγωγή του και να επανέλθει στο γιατρό μόνο σε περίπτωση υποτροπής της αρχικής ασθένειας ή σε εμφάνιση κάποιας άλλης.

8. Μπορεί να υποτροπιάσω μετά την Ομοιοπαθητική θεραπεία;
Είναι δυνατόν ένας ασθενής μετά από μια επιτυχή Ομοιοπαθητική θεραπεία κάποια στιγμή να υποτροπιάσει. Αυτό εξαρτάται:
  • από το πόσο υγιής είναι ο οργανισμός
  • από το είδος και τη χρονιότητα της αρρώστιας που είχε
  • από τις ταλαιπωρίες, ψυχικές ή σωματικές, που έδρασαν επάνω του κατά τον χρόνο που είναι βελτιωμένος από την αρχική του αρρώστια
  • από το πόσο σωστά τηρεί τις συστάσεις του γιατρού μετά τη διακοπή των φαρμάκων.


9. Μπορώ να δοκιμάσω μόνος μου Ομοιοπαθητικά Φάρμακα;
Η ορθολογική χρήση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων είναι αυτή που θα καθορίσει και το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Η σε βάθος και μόνιμη θεραπεία, απαιτεί βαθιά γνώση της ομοιοπαθητικής θεωρίας και φαρμακολογίας, καθώς και γνώση της παθολογίας που αντιμετωπίζει ο ασθενής. Η αφελής και επιπόλαια λήψη ομοιοπαθητικών φαρμάκων, θα έχει επιφανειακά αποτελέσματα, προκαλώντας απλώς τροποποίηση των συμπτωμάτων, και καθιστώντας δυσχερέστερη την εύρεση του κατάλληλου φαρμάκου από τον γιατρό. Για αυτό και δεν συνίσταται να παίρνετε τα ομοιοπαθητικά φάρμακα μόνοι σας, χωρίς την καθοδήγηση ενός καταρτισμένου ομοιοπαθητικού γιατρού.

10. Τι πρέπει να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της Ομοιοπαθητικής θεραπείας:
ΚΑΦΕΪΝΗ:
Δεν επιτρέπονται: καφές, γκουαράνα, αναψυκτικά ή παυσίπονα με καφεΐνη, λικέρ ή γλυκά με γεύση καφέ ή μόκα.
Επιτρέπονται: σοκολάτα, υποκατάστατα του καφέ από κριθάρι, ρεβίθι, κιχώρι, σύκα κ.α. Σε μικρές ποσότητες, αναλόγως της ευαισθησίας του ασθενούς και των οδηγιών του γιατρού, επιτρέπονται τσάι(1 φλιτζάνι/μέρα), ντεκαφεϊνέ (1 φλιτζάνι/μέρα) Coca-cola (1 ποτήρι/μέρα).

ΜΕΝΤΑ-ΜENTHOL
Δεν επιτρέπονται: τσίχλες, καραμέλες, κρέμες, καλλυντικά και οδοντόκρεμες με μέντα. Επιτρέπονται: τσίχλες, καραμέλες, κρέμες, καλλυντικά και οδοντόκρεμες με γλυκάνισο, δυόσμο ή ευκάλυπτο.

ΚΑΜΦΟΡΑ-ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ
Δεν επιτρέπονται: Αντισκωρικά, έμπλαστρα, αλοιφές, κρέμες για εντριβή, για κρυολόγημα, μυοχαλαρωτικές, θερμαντικές που περιέχουν κάμφορα. Επιτρέπονται: αντισκωρικά με λεβάντα, όλα τα παραπάνω εφόσον δεν περιέχουν κάμφορα.

ΦΑΡΜΑΚΑ
Δεν επιτρέπονται: αντιβιοτικά, κορτιζόνη, ορμόνες, μείζονα ηρεμιστικά, αναισθητικά, ευγενόλη (πάντα σε συνεννόηση με τον θεράποντα ιατρό). Επιτρέπονται: ήπια παυσίπονα εφόσον δεν περιέχουν κάτι από τα παραπάνω.

ΠΗΓΗ:http://www.holisticlife.gr/


    ***ΑΝ και ήμουν διστακτική να ξεκινήσω Ομοιοπαθητική ο οργανισμός μου ο ΙΔΙΟΣ με παρακίνησε δείχνοντάς μου τα σημάδια στην καθημερινότητά μου.Πριν 2 χρόνια λόγω εξαντλητικού τρόπου εργασίας(λόγω κρίσης) κ κατ' επέκταση ζωής, μετά από ένα απλό χειμωνιάτικο κρύωμα έπαθα λοίμωξη του αναπνευστικού με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συνέλθω καθόλου... ξηρός συνεχόμενος βήχας(απελπιστικά κουραστικός ιδίως τις ώρες που κοιμόμουν) η φωνή να μην βγαίνει καθόλου κ να συννενοούμε με νοήματα για να μην ερεθίζω άλλο την τραχεία μου...κ για 7 συνεχόμενους μήνες ν αναγκάζομαι να  παίρνω αντιβίωση...γιατί μόλις στις 15 μέρες που περνούσε κ ένιωθα καλύτερα...ο οργανισμός μου που είχε κουραστεί από τον τρόπο ζωής μου (12ωρη βάρδια στο Ταξί  κ το συγκεκριμένο διάστημα ολοήμερο με ακατάστατα ωράρια) δεν είχε άμυνα στα μικρόβια κ με την πρώτη επαφή μου με τον υπόλοιπο κόσμο ξαναέπαιρνα το μικρόβιο ...ΕΥΤΥΧΩΣ που η γιατρός που με είχε(ΝΑΝΑΙ ΚΑΛΑ!), με προώθησε στο να εμπιστευτώ την ομοιοπαθητική κ για δοκιμή να ξεκινήσω να ΣΥΝΕΦΕΡΩ τον οργανισμό μου!!ΕΙΧΑ ΑΠΕΛΠΙΣΤΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΗΧΑ Κ Δεν είχα τίποτα να χάσω...μόνο τον καφέ!!

ΑΠΟΤΕΛΕΜΑ;; ΣΕ 1 ΧΡΟΝΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ Κ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΣΥΝΗΛΘΕ!! Για ένα ολόκληρο χειμώνα(τον περσινό συγκεκριμένα)αρρώστησα μια φορά (6 Ιανουαρίου 2012) για 2 μέρες ΜΟΝΟ γιατί μόλις ήπια το συγκεκριμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο σαν αντιβίωση το πρωί...το ίδιο απόγευμα το κρύωμα άρχισε να υποχωρεί!ΕΝΙΩΣΑ τόσο εμπιστοσύνη στην ομοιοπαθητική που ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ΤΗ ΣΥΝΙΣΤΩ ΑΚΟΜΑ στα δικά μου άτομα.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ όταν η γιατρός μου πήρε το ιστορικό μου,έμαθε ότι πάσχω από ημικρανίες και κολίτιδα....μου είπε ότι ΟΛΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ!!Κ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ!!

Για ένα χρόνο κ λίγο παραπάνω (Ιούνιο 2011-Αύγουστο 2012) έκανα ομοιοπαθητική κ από τους πρώτους μήνες θεραπείας άρχισα να βλέπω σημάδια βελτίωσης του οργανισμού.ΔΕΝ είχα ΟΥΤΕ βήχα,ΟΥΤΕ ημικρανίες,ΟΥΤΕ κολικούς!!  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!, ο οργανισμός άρχισε να ΓΙΝΕΤΕ ΥΓΙΕΙΣ ΠΙΑ!! Επίσης συνήλθε σταδιακά η διάθεσή μου κ ο τρόπος που έβλεπα τις καταστάσεις γύρω μου με αποτέλεσμα ν ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ τα πάντα πιο δυναμικά!!
Θυμάμαι μου έλεγε η Ομοιοπαθητικός μου,
"ΟΙ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ...ΑΛΛΑ ΕΣΥ(!) Θ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΙΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ!!Κ ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΑ!!Κ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!

Απορούσα κάποιες στιγμές κ απ την χαρά μου την ρωτούσα τι έχουν τα φάρμακα μέσα κ έχω συνέλθει τόσο σύντομα....κ μου έλεγε εκείνη ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο μπαίνοντας στον οργανισμό βρίσκει το ΟΜΟΙΟ του κ το συνεφέρει!

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ  πλέον να σταματήσω αφού ένιωθα τον εαυτό μου Κ ΠΑΛΙ ΔΥΝΑΜΩΜΕΝΟ!Η γιατρός μου συμφώνησε λέγοντάς μου  ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ Ο,ΤΙ  ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟ Κ ότι αν  κάποια στιγμή  υποτροπιάσει ξαναξεκινάμε!

Μου είπε συγκεκριμένα...εδώ είμαι πάντα γιατί
 <<ΟΤΙ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΑ ΦΩΝΑΖΕΙ(!) ΤΟ ΣΩΜΑ....!!!>>

 Έτσι μόλις νιώσω το παραμικρό ...δεν το αμελώ πλέον κ μιλάω μαζί της!

ΒΕΒΑΙΑ αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν και η ΘΕΛΗΣΗ μου στο ν ΑΛΛΑΞΩ  λίγο
ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ κ ΣΚΕΨΗΣ ΜΟΥ το κυριότερο...κ να κοιτάξω κ άλλα πράγματα εκτός της δουλειάς!!!!

Ίσως η Ομοιοπαθητική  να μην κάνει για όλες τις παθήσεις πάντως στην δική μου περίπτωση έκανε ΘΑΥΜΑΤΑ!!Αυτή είναι η δική μου προσωπική εμπειρία  και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας!!***

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥΣ (2)

“Πήρε τα βρεγμένα του και έφυγε”
“Μη στάξει και μη βρέξει”
Στο Μεσαίωνα οι τιμωρίες ήταν φοβερές και απάνθρωπες, ακόμα και για τα πιο ασήμαντα παραπτώματα. Κάποτε, όταν την Κορώνη την είχαν οι Φράγκοι, ένας φτωχός καμπανοκρούστης άργησε πέντε λεπτά, για να χτυπήσει την καμπάνα της πόλης. Αυτό, όομως, ήταν αρκετό για το σκληρό διοικητή -τον Ερνάντο Φελάζ- να τον διατάξει να πηδήσει από το καμπαναριό. Αλλ’ επειδή  ο καμπανοκρούστης δεν είχε το κουράγιο, έβαλε ο Φελάζ μερικούς στρατιώτες του να τον ανεβάσουν με τη βία ως εκεί πάνω και να τον ρίξουν στο κενο. Φυσικά ο δυστυχισμένος έγινε κομμάτια. Μια άλλη τιμωρία που ήταν εξευτελιστική, ήταν η τιμωρία της «καρέκλας». Την επέβαλαν  μονάχα σε άνδρες… και εκείνοι που την παρακολουθούσαν, έπρεπε να είναι επίσης ανδρες . Έδεναν τον τιμωρημένο πάνω σε μια καρέκλα με σκοινιά η αλυσίδες και τον βουτούσαν τρείς φορές στο ποτάμι ή σε καμία στέρνα. Ύστερα τον τραβούσαν τρείς.
“Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά”
Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά, όταν ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους. Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλαδιού. Έσερναν δε τις περισσότερες φορές πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια, όπως ακόμα τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Έλληνες τα είχαν βαφτίσει αχλάδες από το σχήμα τους. Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζότανε κανένα άγνωστο καράβι, οι νησιώτες ( βιγλάτορες) ανέβαιναν πάνω στους βράχους και απ’εκεί παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν τόσο, γιατί υπήρχε πιθανότης να συνεχίσει αλλού τον δρόμο του. Αν όμως ήταν “Αχλάδα” τους έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θ’άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνες και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να ετοιμάσουν την άμυνα τους. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η “Αχλάδα” έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα επίθεση. Και έλεγαν: “Πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά”, τι θα γίνει;…

“Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του”

Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά καί άνισοι. Εκτός της δέκατης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, έκαστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτο βαρείς καθ’ εαυτούς ήσαν οί επιβληθέντες φόροι, έτι βαρυτέρους και αφορήτους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποσταλλομένων πρός τούτο υπαλλήλωνη εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο απί των ραγιάδων (υπόδουλος-τουρκ.raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του».

“Σ’αγαπάει η πεθερά  σου”

Ο Νικόλας Πολίτης δίνει την εξήγηση στην έκφραση αυτή. Λέει πως πριν παντρέψουν το κορίτσι τους , οι πεθερες , είναι  ευγενικές  και αγαπούν το μέλλοντα  γαμπρό τους . Ο γαμπρός θα κάτσει στο καλύτερο μέρος  του τραπεζιού , ο γαμπρός θα πάρει την καλύτερη .Ο γαμπρός παντα βρίσκεται στην πρώτη και καλύτερη γραμμή για την πεθερά .Τον προσέχει πολύ και δεν αρχίζουν ποτέ να φάνε , αν δεν έρθει ο γαμπρός. Τον περιμένει πάντα η πεθερά και αυτό το έχει επιβάλλει και στους άλλους.
Όταν , όμως , γίνει ο γάμος , η πεθερά δεν έχει κανένα λόγο να τον περιμένει. Δε βρίσκει, δηλαδή, ο γαμπρός τις χαρές που είχε, οταν ήταν αρραβωνιασμένος. Γι’αυτο και σ’όποιον πάει σε κάποιο σπίτι, όταν αρχίζουν να τρώνε , λένε πως «τον αγαπάει η πεθερά του»

“Σαββατογεννημένος”

Δεν είναι μόνο οι παραδοσείς και  οι θρύλοι, αλλά και πολλοί συγγραφείς υποστηρίζουν πως, όταν αλώθηκε η πόλη, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν παντρεμένος, είχε τρία αγόρια  και η γυναίκα του ήταν έγκυος στο τέταρτο. Την ημέρα ακριβώς που συντελέσθηκε το κοσμοΐστορικό εκείνο γεγονός, γέννησε κόρη, που πέθανε αμέσως. Ο θάνατος αυτός θεωρήθηκε κακό σήμαδι κι από τότε βγήκε η γνωστή παροιμία: “Σάββατο γιο μη χαίρεσαι και Τρίτη θυγατέρα”, γιατί Τρίτη ήταν που έπεσε η Κωνσταντινούπολη και Σάββατο γιορτάζουν οι διώχτες του Χριστού.

“Σε τρώει η μύτη σου, ξύλο θα φας”

Έκφραση παροιμιακή, που ξεκινάει από πρόληψη & δεισιδαιμονία.
Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν πως ο «κνησμός», η φαγούρα, δηλαδή, του σώματος, ήταν προειδοποίηση των θεών. Πίστευαν πως όταν ένας άνθρωπος αισθανόταν φαγούρα στα πόδια του, θα έφευγε σε ταξίδι. Όταν πάλι τον έτρωγε η αριστερή του παλάμη, θα έπαιρνε δώρα. Η πρόληψη αυτή έμεινε ως τα χρόνια μας. «Με τρώει το χέρι μου θα πάρω λεφτά», συνηθίζουμε να λέμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι αρχαίοι όμως, θεωρούσαν γρουσουζιά, όταν αισθανόταν φαγούρα στην πλάτη, στο λαιμό, στα αφτιά και στη μύτη. Κάποτε ο βασιλιάς της Σπάρτης Άγις, ενώ έκανε πολεμικό συμβούλιο με τους αρχηγούς του, είδε ξαφνικά κάποιον από αυτούς να ξύνει αφηρημένος το αφτί του. Αμέσως σηκώθηκε πάνω και διάλυσε το συμβούλιο.
- Θα έχουμε αποτυχία οπωσδήποτε. Οι θεοί προειδοποίησαν τον Αρίσταρχο. Ας αναβάλουμε για αργότερα την εκστρατεία…
Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ακόμη ότι τα παιδιά που αισθάνονταν φαγούρα στη μύτη τους, θα γινόντουσαν κακοί πολεμιστές. Έτσι, όταν έβλεπαν κανένα παιδί να ξύνει τη μύτη του, το τιμωρούσαν, για να μην την ξαναξύσει άλλη φορά. Από την πρόληψη αυτή βγήκε η φράση : «η μύτη σου σε τρώει, ξύλο θα φας».

“Σπάζω πλάκα”

Οταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους , άρχισαν να καταφθάνουν ένα σωρό αρχαιοκάπηλοι, που δημιουργούν ολόκληρα δίκτυα από πράκτορες.Οι πράκτορες αυτοί ήταν συνήθως Μαλτέζοι, που είχαν εγκατασταθεί γύρω από την Πύλη του Αδριάνου.Για να καλύπτουν,ωστόσο,την πραγματική τους δουλειά, έφερναν με ειδικά σκάφη στον Πειραιά τις γνωστές μαλτεζόπλακες, που χρησίμευαν για τα κράσπεδα των δρόμων και τις μονώσεις των “ταρατσών”. Κάποτε ένας, ο Ντομένικο Τσερούνια, πιάστηκε ¨στα πράσα¨ να μεταφέρει στο καράβι του μερικές αρχαιότητες σπάνια τέχνης, για να τις πάρει μαζί του και να τις πουλήσει. Αμέσως τότε μερικοί θερμόαιμοι φοιτητές, που τον πήραν είδηση, ανέβηκαν στο πλοίο του τα κάναν γυαλιά-καρφιά. Κατάστρεψαν ακόμα κι αυτες τις μαλτεζόπλακες, που βρίσκονταν εκεί και που ο Τσερόνια δεν είχε προλάβει να τις ξεφορτώσει.

“Τρώει τα νύχια του για καυγά”

Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη.
Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη και το πνίξιμο.
Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ηταν οι γρατζουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια, πράγμα , βέβαια, δυσκολότατο. Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν.
Γι’ αυτό λίγο προτού βγούν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, με τα δόντια τους. Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η φράση «τρώει τα νύχια του για καβγά».
“Πράσσειν άλογα” 
Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λέει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: “Μα τί είναι αυτά που μου λες? Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα!”…Το “πράσσειν άλογα” λοιπόν, δεν είνα πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, όπως τα μικρά μου πόνυ, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση…
Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος “πράττω” ή/και “πράσσω” (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το “πράττειν” ή/και “πράσσειν” και του “άλογο” που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό “λόγος”=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο =>Πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα…
“Θα σε σκίσω ”
Ακούμε τη φράση “να, έτσι θα σε σκίσω”. Η απειλή αυτή βρίσκεται σε χρήση από αρχαιότατα χρόνια και τη μεταχειριζόταν όχι μόνο οι Ελλήνες αλλά κι οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και αργότερα οι Βυζαντινοί και οι Φράγκοι. Οι Βυζαντινοί, ακόμη, όταν μάλωναν μεταξύ τους, γιά να βρούν το δίκιο τους, κατέφευγαν στα δικαστήρια.
Αν το αδίκημα ήταν βαρύ, ο δικαστής αποφάσιζε να τιμωρήσει αυτούς που αδίκησε με με μαστίγωση.
Το μαστίγωμα – που γινόταν συνήθως σε δημόσιο χώρο, για να παραδειγματίζεται ο λαός- ήταν φοβερό και το εκτελούσαν ειδικοί ραβδιστές.
Οι ραβδιστές αυτοί έπαιρναν τον ένοχο και τον έδεναν γυμνό πάνω σε μια σανίδα.
Μετά άρχιζα να τον χτυπούν με τα ραβδιά τους, σπάζοντας του έτσι τα χέρια, κεφάλι, πόδια κλπ.
Από την απάνθρωπη αυτή τιμωρία έμειναν ως τα χρόνια μας οι φράσεις: “τον έσπασα στο ξύλο” ή “τον τσάκισα στο ξύλο”.
“Μάλλιασε η γλώσσα μου” 
Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το παράπτωμα. Όταν π.χ. ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά. Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση : “μάλλιασε η γλώσσα μου”, που τις λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.
“Σαρδάμ”
Σαρδάμ είναι το μπέρδεμα των συλλαβών, κατά την ώρα που μιλούν οι ηθοποιοί, οι εκφωνητές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, αλλά και κάθε ομιλητής. Η λέξη δεν έχει ετυμολογική ρίζα, αλλά προέρχεται από τον αναγραμματισμό του επιθέτου Μάνδρας. Ο Αχιλλέας Μάνδρας, ηθοποιός – σκηνοθέτης, γεννήθηκε το 1875 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ο πρώτος που γύρισε η ελληνική κινηματογραφική ταινία. Επειδή έκανε πολλά μπερδέματα την ώρα που έπαιζε, σκέφθηκε να τα ονοματίσει. Έτσι αναγραμμάτισε το επώνυμό του και μας έδωσε μια καινούρια λέξη. Την καλλιτεχνική λέξη «Σαρδάμ».
“Τουμπεκί”
«Τουμπεκί » λέγεται τουρκικά ο καπνός για τον αργιλέ, που τον κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς εποχής. Τον αργιλέ τον ετοίμαζαν οι «ταμπήδες» των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι αργούσαμε τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: «κάνε τουμπεκί ».
Όσοι κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η «πάρλα», οι φλυαρίες. Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το «μαρκούτσι» του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λούλα. Και αν κάνεις, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες της παρέας του έλεγαν: « Κάνε τουμπεκί», δηλαδή, κάπνίζε και μη μιλάς. Τώρα για το « ψιλοκομμένο » τουμπεκί, ήταν η τέχνη του «ταμπή» να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο.
“Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς”
Στα χρόνια του Όθωνα, βρισκόταν σε κάποιο σοκκάκι στο Ναύπλιο η ταβέρνα της Μιχαλούς. Παραδόπιστη και εκμεταλλεύτρια, από τον καιρό που πέθανε ο άντρας της, είχε μια περιορισμένη πελατεία, που τους έκανε πιστωση για ένα χρονικό διάστημα, μετά το τέλος του οποίου έπρεπε να εξοφληθεί ο λογαριασμός. Αλίμονο σε κείνον που δε θα ήταν συνεπής, η Μιχαλού, κυριολεκτικά τον εξευτέλιζε. Ανάμεσα σε αυτούς τους οφειλέτες ήταν και ένας ευσυνείδητος, που του ήταν αδύνατο να βρει τρόπο να την εξοφλήση, γιατί δεν είχε εκείνο τον καιρό δουλειά. Μέρα και νύχτα γύριζε ο άνθρωπος τους δρόμους παραμιλώντας. Όταν κάνεις ρωτούσε να μάθει τι είχε ο άνθρωπος αυτός, απαντούσαν : « αυτός χρωστάει της Μιχαλούς ». Από τότε έμεινε αυτή φράση.
“Είμαστε για τα πανηγύρια”
Στην Κόρινθο, που ήταν πλούσια πόλη, γίνονταν δύο πανηγύρια, για εμπόρους απ’ όλο τον κόσμο. Το καθένα είχε διάρκεια ενάμιση μήνα. Όταν την κατέκτησαν οι Φράγκοι, αυτά συνεχίστηκαν. Όσοι συμμετείχαν σ’ αυτά σαν να μην τρέχει τίποτα, έλεγαν, όταν τους ρωτούσαν, που πάνε : « είμαστε για τα πανηγύρια » . Έκφραση που σήμερα επικρατεί για όσους δεν έχουν επίγνωση της σοβαρότητας μιας κατάστασης.
“Στον έβδομο ουρανό”
Το επτά έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου. Επτά οι ουρανοί , λεπτά οι λυχνίες των Εβραίων, επτά τα θαύματα της αρχαιότητας, και επτά τα μυστήρια, επτά οι λόφοι πάνω στους οποίους είχε χτιστεί Κωνσταντινούπολη και ούτω καθεξής. Επτά, λοιπόν, οι ουρανοί, σύμφωνα με τον Ταλμούδ, τον πολιτικό και θρησκευτικό κώδικα των Εβραίων (συνέχεια της Βίβλου). Ακόμα όπως πιστεύουν πολλοί, ο παράδεισος βρίσκεται στον έβδομο ουρανό και όποιος ζει στον έβδομο ουρανό , ζει ευτυχισμένος.
“Τα κάνουμε πλακάκια”
Όταν θέλουμε να πούμε πως δύο άνθρωποι τα είχαν συμφωνημένα, μεταχειριζόμαστε την έκφραση : « τα κάνατε πλακάκια », δηλαδή τα κάνατε έτσι, ώστε να μη φαίνεται τίποτε από εκείνα που σας κατηγορούν. Μερικοί θέλουν να υποστηρίζουν ότι η έκφραση του προήλθε από τη συμμετρική τοποθέτηση των πλακιδίων των σπιτιών. Είναι όλα τα πλακάκια έτσι τοποθετημένα, που δε μενει κανένα κενό! Αλλοί πάλι λένε, πως η έκφραση προέρχεται από το παιχνίδι των χαρτιών « πλακάκια » . Δύο συμπαίκτες κανονίζουν έτσι τα κοψίματα που χαρτιών ( στα πλακάκια κόβουν πολλές φορές και όποιος έχει το μεγαλύτερο ή το ίδιο -ανάλογα τη συμφωνία- κερδίζει), ώστε να χανει πάντοτε ό τρίτος συμπαίκτης τους.
“Τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες”
Ένας από τους αστυνομικούς διευθυντές της παλιάς Αθήνας, ο Μπαϊρακτάρης, χτύπησε αλύπητα όλους τους « μάγκες, τα κουτσαβάκια » ( που τους ονόμασαν έτσι από το ιδιόρρυθμο βάδισμά τους ) της εποχής του. Εκτός από το ψαλίδι που είχε και που έκοβε τα μανίκια των σακακιών, που φορούσαν από το ένα μόνο χέρι οι « κουτσαβάκηδες », τους έδερνε και στο τέλος τους έκοβε τα « τσουλούφια » των μαλλιών τους και τους άφηνε να φύγουν. Αυτοί, όμως, ύστερα από τον εξευτελισμό τους, προτιμούσαν να τους βάλει φυλακή, παρά να βγούν έξω με αυτά τα χάλια. Τότε, μάλιστα, τραγουδούσαν : « τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες…». Από το δίστιχο αυτό, έμεινε μέχρι τα χρόνια μας η φράση.
“Τα κρέμασε στον κοκκορα”
Οι αρχαίοι είχαν και αυτοί τα τυχερά τους παιχνίδια. Και ζάρια έπαιζαν και κότσια, αλλά και κοκορομαχίες (αλεκτρυονομαχίαι) διοργάνωναν. Όπως ακριβώς και σήμερα σε διάφορα κράτη, έβαζαν δύο γυμνασμένους κοκόρους να μαλώσουν και άρχιζαν τα στοιχήματα, ποιός κόκορας θα νικούσε. Τα στοιχήματα φαίνεται πως άρεσαν στους αρχαίους. Έτσι, πάνω στους κοκόρους στοιχηματίζοντας, κρεμούσαν πολλές φορές περιουσίες. Στον κόκορα κρεμούσαν τα χρήματά τους και όπως συμβαίνει συνήθως με τους παίχτες, τα έχαναν. Από τα αρχαία, λοιπόν, χρόνια και από τις κοκορομαχίες, μας έμεινε και η φράση « τα κρέμασε στον κόκορα », που λέμε μέχρι και σήμερα με την ίδια σημασία.
“Τι καπνό φουμάρεις;” 
Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν “τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι.

ΠΗΓΗ: http://www.afs.edu.gr/ (American Farm School ) και τα forum του http://www.sugarfree.gr/

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


Oι γιορτές της Παναγίας
Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου,
Στις 21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό,
στις 25 Μαρτίου είναι η γιορτή του Ευαγγελισμού
και στις 15 Αυγούστου γιορτάζουμε την Κοίμηση της.


Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Πατέρας της Παναγιάς μας ήταν ο Ιωακείμ και μητέρα της η Άννα. Μέχρι τα βαθιά τους γεράματα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Υποσχέθηκαν λοιπόν, στο Θεό, πως αν τους χαρίσει ένα παιδάκι, μόλις γίνει τριών ετών θα το αφιερώσουν στο ναό Του.
Το κοριτσάκι που απέκτησαν οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι το ονόμασαν Μαρία. Όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου». Την υποδέχτηκε ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, ο οποίος την οδήγησε στο ιερό του Ναού, στα Άγια των Αγίων. Δώδεκα χρόνια έμεινε η Παναγία μας στο ναό.
Αναλυτικά
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο  τους  άνθρωποι  καλόγνωμοι  καί   ειρηνικοί  και  η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.
Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε  τις ψυχές τους.  Και  στων  δύο  τις καρδιές φώλιαζε η  ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς,  να αποκτήσουν  έστω καί  ένα παιδί”   Η  Άννα με  τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό  της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει  το παιδί που θα της  χάριζε  ο Κύριος στην υπηρεσία την  δική  του. Είχε  διαβάσει  η  Άννα στα  ιερά γράμματα  (Παλ.   Διαθήκη)  για μια άλλη  Άννα την γυναίκα του   Ελκανά  που πριν  εκατοντάδες  χρόνια είχε και αυτή τον   ίδιο καημό, νά  αποκτήσει  ένα παιδί. Ό Κύριος  των  Δυνάμεων  είχε  εισακούσει τότε την  θερμή προσευχή της  Άννας του Ελκανά και  της  χάρισε  ένα αγοράκι.  Όλοι   ξέρουμε τον  μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί  της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η  Άννα του   Ιωακείμ με τη  μεγάλη πίστη της στον Θεό και  ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως  εμίκρυνε  το παντοδύναμο  χέρι του; (Αρ.ια:23  Ησ:νθ:1).  Καί  έτσι  μ’ όλο που  τα  χρόνια κυλούσαν  αφήνοντας πάνω στην  Άννα τ’ αχνάρια τους, εκείνη δεν έπαψε να προσεύχεται  θερμά και  να περιμένει το θαύμα.
Μα το πότε θα γίνει  το θαύμα που  ο  καθένας  μας περιμένει,  μόνον  ο Θεός το γνωρίζει,   Εκείνος  ξέρει την κατάλληλη στιγμή και  όχι   εμείς  οι  ανυπόμονοι.
Ο κόσμος  πλήγωνε  το αγαπημένο ζευγάρι  και δεν το  άφηναν  ούτε θυσίες να προσφέρει στον  Θεό,   γιατί τότε  επικρατούσε η γνώμη  ότι   οι   άνθρωποι  που  δεν γεννούσαν παιδιά δεν  είχανε  το  δικαίωμα της προσφοράς θυσιών.
Μα να,   το πλήρωμα του χρόνου φθάνει  σε  μιά εποχή που  οι   ανθρώπινες ελπίδες έχουνε σβύσει.  Και  η  Άννα γέννησε την  μονάκριβη στον κόσμο θυγατέρα της,   όταν το κεφάλι της ήταν  άσπρο   από  τα γερατειά καί  τα όργανά της  νεκρωμένα λόγω της ηλικίας,   γέννησε την κόρη της,   την  μικρή Μαρία,   την  εκλεκτή  του Θεού.   Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την γέννηση  της μικρής Παναγίτσας μας.
Χαρά γέμισε το  σπιτικό  και  τις ψυχές  του πιστού  ζευγαριού.   Στήν   δύση  της ζωής τους   ανέτειλε και  γι’ αυτούς  ο ήλιος της  χαράς!!
Μα μέσα στη  χαρά τους  δεν ξεχάσανε το μεγάλο τους τάμα,   “να αφιερώσουν  τήν  κόρη  τους στον Ναό,   στην υπηρεσία του Θεού”.
Τα πρώτα χρόνια της  ζωής της Μαρίας πέρασαν  γρήγορα για  την  Άννα και έφθασε  η ώρα της  εκπληρώσεως  του  τάματός  της.  Αυτή  την  όμορφη επέτειο  γιορτάζομε  στις  21  Νοεμβρίου.   Χαρούμενο καί  βαθειά συγκινημένο  το γερασμένο  ζευγάρι, περιτριγυρισμένο  από φίλους,  συγγενείς και  κοπέλες  γιορτινά ντυμένες με άσπρες λαμπάδες στα χέρια,  προχωρεί το  δρόμο που φέρνει  στον Ναό.     Η μικρή Μαρία ντυμένη στα άσπρα,   ανάμεσα στον πατέρα και  την  μητέρα της,  προχωρεί  χαρούμενη στην αφιέρωση.  Προχωρεί σαν  να μαντεύει τον   ευλογημένο προορισμό  της.
Η εκκλησία μας  με  ωραιότατα τροπάρια λαμπρύνει την γιορτή  αυτή:
Απολυτίκιον:   Σήμερον της  ευδοκίας Θεού  το προοίμιον  και  της των  ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις`  εν  ναώ του Θεού τρανώς  η  παρθένος  δείκνυται  και τον Χριστόν  τοις πάσιν προκαταγγέλλεται. Αυτή  και  ημείς  μεγαλοφώνως  βοήσωμεν`   χαίρε  της  οικονομίας του κτίστου η εκπλήρωσις.
Κοντάκιον:  Ο καθαρώτατος ναός  του Σωτήρος  η πολυτίμητος παστάς και  παρθένος το ιερόν θησαύρισμα της δόξης  του  Θεού,   σήμερον  εισάγεται   εν τω οίκω Κυρίου,   την  χάριν  συνεισάγουσα την  εν  πνεύματι  θείω ην   ανυμνούσιν άγγελοι  Θεού.  Αύτη υπάρχει   σκηνή  επουράνιος.
Έτσι  η Μαρία ταμένη  από την  μητέρα της,   αφιερώθηκε  και   αφοσιώθηκε  στον Θεό,   ο  οποίος  την  αντάμειψε  όσο καμιά  άλλη γυναίκα στον  κόσμο.  Μέσα στα αγνά σπλάχνα της  εσκήνωσε  ο  Ίδιος  ο Θεός.   Έγινε  μάνα  Θεού  και   έμεινε η  αειπάρθενος μητέρα εις  τους  αιώνας.  Γιατί  όταν   ο  άγγελος Γαβριήλ της  έφερε τό θείον  μήνυμα, έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και  είπε:  « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κοιτά τό ρήμα σου».   Τελεία υποταγή,  Και  ήξερε πώς   αυτό που  ζητούσε  απ’ αυτήν  ο Κύριος, δηλαδή το  να  βρεθεί η  μνηστευμένη Μαρία έγκυος,   τιμωρείτο  με  λιθοβολισμό.   Το ήξερε και  όμως  έσκυψε το κεφάλι  της μπροστά στο θέλημα του Θεού με πλήρη  υποταγή  και  εμπιστοσύνη.
Εμείς  όλοι  που  αγοραστήκαμε (Α’ Κορ.   στ:   20,   ζ:23,   Γαλ.  γ΄13,   Εβρ,   θ:12, Α’ Πέτρ.   α:18,   19,   Αποκ.   ε:9)  από τον  Χριστό,   με  τίμημα το   άγιον  αίμα Του τί κάνουμε;  Του ανήκουμε στ’ αληθινά; Αυτό θα το  ψάξουμε μέσα μας.   Θα το ψάξουμε στον τρόπο της  ζωής  μας.   Αφήσαμε το τιμόνι του πλοίου  μας,   που   είναι η ίδια η  ζωή μας,   με εμπιστοσύνη  στα  χέρια του  μεγάλου και   αλάθητου  καραβοκύρη  μας; Δεχόμαστε τίς φουρτούνες  και  τις μπόρες   (αρρώστιες,   θάνατοι,   αντιξοότητες)   με υποταγή λέγοντας: “Γεννηθήτω το θέλημά σου Κύριε”, όπως  δεχόμαστε τις μπουνάτσες και το πρίμο   αγέρι (τις καθημερινές  ευλογίες);
Αν τώρα μετά το ψάξιμο που  θα κάνουμε,   βρούμε  πως τις  χαρές και τις  ευλογίες  τις  δεχόμαστε υμνούντες  τον Κύριο,   τις  δε  δοκιμασίες  αγανακτούντες καί ζητούντες τον λόγον  απ’ αυτόν,  τότε  δεν  μπορούμε  να νοιώθουμε  σαν παιδιά δικά του,   αφού   δεν του  δινόμαστε ολοκληρωτικά.
Εύχομαι η λαμπρή γιορτή των Εισοδίων να σταθεί η  αφορμή και  η  ευκαιρία για την   αυτοκριτική και  τον   αυτοέλεγχό  μας.  Έτσι  θα   διαπιστώσουμε  αν  έχουμε ή  όχι αφιερωθεί  ολοκληρωτικά στον Κύριο. Αν  “ναι”   ας συνεχίσουμε  τον  όμορφο  αγώνα μακάριοι.
Αν  “όχι”,   ας  αρχίσουμε  αυτόν τον  αγώνα   όσο  είναι  ακόμα καιρός.

***ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...ΔΕΝ  ΞΕΧΝΑΩ....πέρασα απ τη Φανερωμένη κ άναψα το κερί που έλεγες...
                χαρισμένο στην πατρινή μου φίλη για την απέραντη συμπαράστασή της...
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ  Κ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟ ΕΚΤΙΜΩ!!  ΣΕ ΥΠΕΡ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!! ΝΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!***

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΟΙ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ (1)

Οι παροιμίες αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της παράδοσης όλων των χωρών. Από γενιά σε γενιά, παιδιά και μεγάλοι σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν παραλείπουν σε κάθε ευκαιρία να αναφερθούν στα παλιά ρητά τους. Είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, με γερές βάσεις, και ξεκινούν από τον προφορικό λόγο για να μετατραπούν με τον καιρό σε έναν πολύτιμο λαογραφικό πολιτισμό για τις επόμενες γενιές. Όπως αναφέρει η Δήμητρα Τσότσου στη «Σφήνα», η λέξη παροιμία, ή proverbium στα λατινικά, είναι γνωστή περίπου από το 458 π.Χ., που τη συναντάμε στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Ωστόσο, η αρχαία Αίγυπτος φαίνεται να «γεννά» τις παλαιότερες συλλογές παροιμιών, γύρω στο 2500 π.Χ. Εκείνος όμως που έκανε την αρχή και ασχολήθηκε συστηματικά με τη ταξινόμηση τους ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης, που πίστευε ότι η σημασία τους είναι μέγιστη, αφού είναι ο καλύτερος τρόπος να διδάξεις την επόμενη γενιά. Ακολουθούν κάποιες πολύ γνωστές παροιμίες με ευφάνταστες και "ευρηματικές", αν όχι πάντα ακριβείς, ερμηνείες.    


"«ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ»
Στη βυζαντινή εποχή, εκείνος που κρατούσε τα κλειδιά του παλατιού ονομαζόταν Παπίας. Με τον καιρό, το όνομα αυτό έγινε τιμητικός τίτλος και δινόταν στους έμπιστους αυλικούς. Ο Παπίας είχε κάθε δικαίωμα να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον αυτοκράτορα, να τρώει και να κουβεντιάζει μαζί του. Όταν ο αυτοκράτορας του παλατιού ήταν ο Βασίλειος ο Β', Παπίας έγινε ο Ιωάννης Χανδρινός, ένας σκληρός άνθρωπος, ύπουλος και ψεύτης. Συνήθιζε να διαβάλλει τους πάντες και με τον καιρό έγινε το φόβητρο όλων. Όταν κάποιος παραπονιόταν πως αδικήθηκε, ο Χανδρινός προσποιούνταν τον έκπληκτο και τα μάτια του βούρκωναν. Φυσικά, πολύ σύντομα, το παλάτι κατάλαβε τη διπροσωπία του και από εκεί και έπειτα όταν κάποιος έκανε τον ανήξερο, οι φίλοι του έλεγαν ειρωνικά: «Ποιείς τον Παπίαν».

«ΑΥΓΑ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ;»
Ρωτάμε κάποιον που γελάει πολύ χωρίς λόγο. Ένα ρητό που χρωστάει τις ρίζες του στους Ρωμαίους, οι οποίοι μία φορά το χρόνο γιόρταζαν την Αφροδίτη και το Διόνυσο με τον πιο παράξενο τρόπο: Κάθε 15 Μαΐου ο κόσμος γέμιζε τις πλατείες και έπαιζε πετροπόλεμο... με αυγά μελάτα! Αυτό έκανε το πλήθος να γελάει πολύ για ολόκληρες εβδομάδες. Από τη γιορτή αυτή έλειπαν οι ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, οι στρατηγοί, οι άρχοντες, οι αυτοκράτορες, οι δεσποινίδες αλλά και πολίτες κατωτέρων στρωμάτων. Μάλιστα, αυτό το έθιμο υπάρχει ακόμα στις μέρες μας σε κάποια χωριά της Μεγάλης Βρετανίας, όπου συνηθίζεται κατά την περίοδο των δικών τους Αποκριών.

«ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΕΤΑΙ»
Άκρως προσβλητικό ακόμη και στις μέρες μας. Στα Βυζαντινά χρόνια, οι κλέφτες, αντάρτες, μοιχοί και οι δειλοί, αλλά και πρόσωπα εξέχοντα με ιστορικό στις αμαρτίες, διαπομπεύονταν σε πλατείες και δρόμους. Η πρώτη και μεγαλύτερη τιμωρία τους ήταν να τους αφαιρέσουν τα μαλλιά, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη προσβολή. Αυτό συνεχίστηκε και κατά την περίοδο της Επανάστασης του '21, που όταν κάποιος ήθελε να προσβάλλει κάποιον άλλον ή να τον απειλήσει, αναφερόταν στο να ξυρίσει το μουστάκι του. Το ρήμα κουρεύω για τους Βυζαντινούς σήμαινε και κουράζω και η φράση «άστον να κουρεύεται» σήμαινε «του αξίζει γιατί είναι σκάρτος».

«ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ»
Όταν κάποιος προσπαθεί να πείσει το συνομιλητή του για κάτι και χρειαστεί να το πει πολλές φορές, τότε χρησιμοποιεί την παραπάνω παροιμία. Όσο αθώα και βαρετή κι αν φαίνεται, χρωστάει την καταγωγή της σε μια βάρβαρη τιμωρία που επικρατούσε κατά τη βυζαντινή εποχή. Εκείνος που μαρτυρούσε κάτι που δεν έπρεπε να ειπωθεί, τιμωρούνταν με ένα ειδικό χόρτο, το οποίο έπρεπε να μασήσει μέχρι να γίνει πολτός. Το χόρτο, όμως αυτό ήταν αγκαθωτό και αρκετά σκληρό, τόσο που να πρήζει τη γλώσσα, να τη ματώνει, ώστε σιγά-σιγά να την πληγώνει και να τη σπάει σε ίνες, όπως είναι και τα μαλλιά.

«ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ»
Στις μέρες μας δηλώνει την επαναφορά στην αρχική τάξη. Η λέξη κατεργάρης, όμως, προέρχεται από το κάτεργο, που ήταν ιστιοφόρο πολεμικό ή πειρατικό πλοίο με δύο ή τρεις σειρές κουπιών αλλά και φυλακή. Κατά το Μεσαίωνα, αυτά τα πλοία χρησιμοποιήθηκαν και κατεργάρηδες ονομάστηκαν οι κωπηλάτες σε κάτεργο, με άλλα λόγια το πλήρωμα αυτού του πλοίου-φυλακής. Όταν έπεφτε ο αέρας, αλλά το πλοίο έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του, η εντολή που δινόταν ήταν αυτή η παροιμία, που διέταζε τον κάθε κρατούμενο να καθίσει στη θέση του και να πιάσει τα κουπιά.

«ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ»
Κάποτε, ένας από τους στρατηγούς του Ρωμανού του Διογένη, ο Ιωάννης Δημαράς, σε μια βραδινή βόλτα με τη συντροφιά του, για να ψυχαγωγηθεί, όσους διαβάτες συναντούσε, τους έπιανε και τους κολλούσε στο τοίχο με ένα είδος ρετσινιού και πίσσας. Σκληρό μεν, αλλά από τότε μας έμεινε η εν λόγω έκφραση!

«ΑΛΛΟΥ ΠΑΠΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ»
Ένας παπάς, σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σε ένα άλλο χωριό, αντικαθιστώντας έτσι έναν παπά που είχε αρρωστήσει για καιρό. Ο αμόρφωτος όμως παπάς, στο δικό του Ευαγγέλιο είχε βάλει τα σημάδια του, που τον διευκόλυναν να κάνει τη δουλειά του, όμως στο ξένο Ευαγγέλιο αυτά τα σημάδια δεν υπήρχαν, εφόσον ο παπάς του χωριού δεν ήταν καθόλου αγράμματος. Ο άτυχος παπάς, έχοντας τα χαμένα άρχιζε να λέει το Ευαγγέλιο που ψέλνουν την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα φώναξε: «Τι ψέλνεις εκεί, παπά; Λάθος Ευαγγέλιο;», και εκείνος απάντησε: «Τι να κάνω; Αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο»!

«ΜΥΡΙΖΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΟΥ»
Όταν κάποιος δεν γνωρίζει κάτι που τον ρωτούν, εκνευρισμένος ρωτά: «Πού θες να ξέρω εγώ; Να μυρίσω τα νύχια μου;». Η φράση αυτή χρωστάει τις ρίζες της στην αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιερείς των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλα τους σε ένα υγρό που η βάση του ήταν το δαφνέλαιο και τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν, έτσι ώστε να υπνωτιστούν κατά κάποιον τρόπο και να προβλέψουν τα μελλούμενα.

«ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΥΣ»
Στο μετεπαναστατικό Ναύπλιο, τότε που ήταν πρωτεύουσα της Ελλάδας, υπήρχε μια γυναίκα, η Μιχαλού, κάτοχος μιας ταβέρνας. Η Μιχαλού δεν δίσταζε να κάνει τα στραβά μάτια σε κάποιον που δεν την πλήρωνε εκείνη τη στιγμή, παρ' όλα αυτά, έδινε μια προθεσμία και αλίμονο σ' εκείνον που ξεχνούσε αυτή την προθεσμία. Η Μιχαλού φρόντιζε να τους στολίζει με κοσμητικά επίθετα, καθόλου ευγενικά, και οι φωνές της γέμιζαν το τόπο όλο! Μόλις άκουγαν οι κάτοικοι της περιοχής τις φωνές της, έλεγαν: «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς»!

«ΕΦΑΓΑ ΧΥΛΟΠΙΤΑ»
Περίπου στα 1815 υπήρχε ένας κομπογιαννίτης που ονομαζόταν Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε ανακαλύψει το φάρμακο για τους πολύ ερωτευμένους. Υποστήριζε πως ήταν ένα μίγμα από σταρένιο χυλό ψημένο στο φούρνο, το καταλληλότερο παρασκεύασμα για εκείνους που αγαπούσαν χωρίς ανταπόκριση! Μόλις ο «πληγωμένος από έρωτα» έτρωγε το συγκεκριμένο χυλό, θα ξεχνούσε μια για πάντα το πρόβλημα του."


ΠΗΓΗ:http://www.newstime.gr/

                                 ***αφιερωμένο στην Πατρινή μου φίλη που της αρέσουν οι παροιμίες!

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΟΥ


4ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ Ήθη και έθιμα της Σύρου

4ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ(συλλογική εργασία)
Η κρεμμύδα

Η πρόληψη για τη δύναμη της κρεμμύδας μας έρχεται από την αρχαιότητα. Οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι τους προστάτευε από κάθε κακό, από καταστροφές, αρρώστιες ή βασκανίες. Αδιάκοπα ως τις μέρες μας συναντάμε το ταπεινό αυτό φυτό, φυτεμένο μπροστά σε κάποια πόρτα ή κρεμασμένο από κάποια οροφή, να διώχνει το κακό. Λογικά λοιπόν συνδέθηκε από τη Πρωτοχρονιά με το ξεκίνημα μιας καινούριας χρονιάς, γεμάτης ελπίδες και προσδοκίες.

Ποδαρικό με ρόδι

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς ο νοικοκύρης, πηγαίνοντας στην εκκλησία, κρατάει στη τσέπη του ένα ρόδι για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει
το κουδούνι της εξώπορτας και να του ανοίξουν. Έτσι θα είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει καλό ποδαρικό και μπαίνοντας με το δεξί ποδάρι, σπάει το
ρόδι ρίχνοντάς το πίσω με δύναμη λέγοντας «Χρόνια πολλά με υγεία κι ευτυχία κι όσες ρώγες έχει το ρόδι τόσα καλά να έρθουν στο σπίτι μας ετούτη τη χρονιά».

Τα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας

Στη χαρούμενη ατμόσφαιρα της αποκριάς και στις κεφάτες συγκεντρώσεις στα σπίτια, συνήθως χορεύουνε με τη συνοδεία τσαμπούνας και ταμπούρλου. Στην Άνω Σύρο γίνεται κάθε χρόνο αποκριάτικο καρναβάλι όπου αναβιώνει το έθιμο «ζεϊμπέκια». Η Καθαρή Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της μεγάλης Σαρακοστής μιας μεγάλης περιόδου νηστείας για το λαό.
Τη γιορτάζουμε στην έξοχη με ελιές, ταραμά, μαρούλια, φρέσκα κρεμμυδάκια και σκόρδα, χαλβά και λαγάνες. Το κρασί ρέει άφθονο, ενώ προς το μεσημέρι ξεκινούν τα τραγούδια και οι χοροί. Συνεχίζοντας την παράδοση σε πολλές περιοχές του νησιού μας αναβιώνει το έθιμο των Kούλουμων. Πιο συγκεκριμένα στην περιοχή Λαζαρέτα ο πολιτιστικός σύλλογος του Μάννα διοργανώνει την εκδήλωση και προσφέρει φασολάδα σε όλους, νηστίσιμους μεζέδες και μουσική.
Απαραίτητο στοιχείο της Καθαρής Δευτέρας αποτελεί το πέταγμα του χαρταετού (στεφανωτό) από μεγάλους και μικρούς.

Χελιδονίσματα

Παιδιά και χελιδόνια ήταν στενά συνδεδεμένα από την αρχαία εποχή! Για να γιορτάσουν τον ερχομό τους και την αρχή της άνοιξης τα παιδιά ξεχύνονταν στους
δρόμους την 1η του Μάρτη, για τα χελιδονίσματα. Κρατούσαν ένα καλάθι γεμάτο φύλλα κισσού, περνούσαν μέσα ένα ραβδί κι εκεί στερέωναν ένα ξύλινο χελιδόνι
με κουδουνάκι στο λαιμό του. Πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι, κουνούσαν το ραβδί, αντηχούσαν τα κουδουνάκια και τα παιδιά τραγουδούσαν.

Ήρθε, ήρθε χελιδόνα,
ήρθε κι άλλη μεληδόνα,
κάθισε και λάλησε,
και γλυκά κελάδησε:
«Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν φλεγίσεις κι άν τσικνίσεις,
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι άν χιονίσεις κι άν κακίσεις,
πάλιν άνοιξη θ' ανθίσεις.
Θάλασσαν επέρασα,
τη στεριάν δεν ξέχασα,
κύματα κι αν έσχισα
έσπειρα, κονόμησα...»

Ο Λάζαρος

Το «Λαζαροσάββατο» ο λαός γιορτάζει τη πρώτη Λαμπρή, την έγερση του φίλου του Χριστού, του «αγέλαστου» Λαζάρου. Οι κάτοικοι για να απεικονίσουνε την Ανάσταση του Λαζάρου, έφτιαχναν ένα ομοίωμά του. Το έθιμο αυτό είναι από τα αγαπημένα σε όλα τα παιδιά. Φτιάχνουν το Λάζαρο τους με μια ξύλινη κουτάλα που θα της δέσουν σταυρωτά ένα ξύλο για χέρια. Το σταυρωτό της κουτάλας
θα το ντύσουν με μπαμπάκια και ύφασμα και θα σχεδιάσουν μάτια, μύτη και στόμα. Μετά θα το ντύσουν με φορεματάκι και θα του βάλουν ένα στεφάνι με λουλούδια πολύχρωμα στο λαιμό. Τους αγερμούς τα παιδιά συνοδεύουν με το τραγούδι τους:

Πού είσαι Λάζαρε;
Πού είναι η φωνή σου;
Που σε γύρευε
Η μάνα σου κι η αδελφή σου;


Θύμησες... Πρωτομαγιάς


Πριν από τον πόλεμο στη Σύρο γίνονταν μεγάλο πανηγύρι την παραμονή της Πρωτομαγιάς με επίκεντρο την περιοχή που σήμερα βρίσκεται η πλατεία Ηρώων. Όλος ο δρόμος από το γηροκομείο του Aγίου Παντελεήμονα, το Ηρώο μέχρι τη γωνία του σημερινού Ατλάντικ ήταν γεμάτο με τραπέζια φορτωμένα νοστιμιές και γλυκίσματα, κυρίως λουκουμάδες. Ο κόσμος τριγυρνούσε, κουβέντιαζε και χαίρονταν την επαφή, την επικοινωνία, τον ερχομό του νέου μήνα, της νέας εποχής.
Πολύ συχνά δίνονταν διάφορες θεατρικές παραστάσεις και πολλές φορές παρευρισκόντουσαν και επώνυμοι ηθοποιοί. Κάποιοι ηλικιωμένοι θυμούνται ακόμη
παραστάσεις με τις αδελφές Καλουτά, ενώ κάποιοι άλλοι δεν ξεχνούν τις χορευτικές παραστάσεις από μικρά κοριτσάκια στολισμένα λόγω της ημέρας, που λέγονταν
«φλισκουνάκια».
Σήμερα τη μέρα της Πρωτομαγιάς παρέες παρέες οι Συριανοί ξεχύνονται στις όμορφες έξοχες του νησιού μας. Μαζεύουν αγριολούλουδα, φτιάχνουν το μαγιάτικο
στεφάνι, που θα φέρει χρώμα, χαρά και αισιοδοξία στο σπιτικό τους και εύχονται και του χρόνου. Εκείνη τη μέρα μπορείς να δεις λουλούδια παντού να στολίζουν τα
αγαπημένα του καθενός πράγματα. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, άλογα ακόμα και ποδήλατα μοιάζουν τη μέρα αυτή σαν... ανθοδοχεία.


Ο Κλήδονας
Ο κλήδονας ήταν από τα πιο προσφιλή έθιμα που πραγματοποιούταν ανήμερα του Aη Γιάννη στις 24 Ιουνίου. Όπως είναι γνωστό, ο Άγιος καλείται «Πρόδρομος» γιατί προετοίμαζε το λαό να υποδεχτεί το Σωτήρα, «Βαπτιστής» γιατί βάπτισε το Χριστό και «Αποκεφαλιστής» γιατί εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό. Οι Συριανοί τον αποκαλούν «Κοψοκέφαλο».
Την παραμονή της εορτής κορίτσια με πήλινα βάζα πήγαιναν σε φιλικά σπίτια κι έπαιρναν το αμίλητο νερό. Ονομάζονταν αμίλητο γιατί τα κορίτσια το ζήταγαν χωρίς
να μιλήσουν καθόλου. Μετά έπαιρναν βόλτα τα σπίτια της γειτονίας κι ο καθένας έριχνε στο βάζο από ένα σημάδι π.χ. ένα κουμπί, ένα καρφί, ένα σουγιά κ.τ.λ. Το άλλο βράδυ συγκεντρώνονταν όλοι κάπου κι ένας, ο βγάλτης, τραβούσε από το νερό ένα αντικείμενο και λεγόταν ένα τετράστιχο που ανήκε σε αυτόν που ανήκε το ρίξιμο. Τα τετράστιχα μπορεί να ήταν ερωτικά, χιουμοριστικά, σατιρικά και πικάντικα, όπως λόγου χάρη το παρακάτω:

Έχω τραγούδια να σας πω, ένα κουβά γιομάτο
και ξεπατώθηκε ο κουβάς και 'πεσαν όλα κάτω

Για τον κακόλογο λεγόταν το εξής τετράστιχο:
Της μαύρης κότας τα φτερά στη γη να τιναχτούνε
και της κακιάς γειτόνισσας τα μάτια να της βγούνε

Ο Αη Γιάννης επίσης αποκαλείται «Φανιστής» από το «φανός». Ανήμερα του Αη Γιάννη του Φανιστή οι κάτοικοι μαζεύουν τα γνωστά σε όλους μαγιάτικα στεφάνια ανάβουν φωτιές στις γειτονιές και τα ρίχνουν εκεί. Μετά παιδιά και μεγάλοι πηδούν πάνω από τη φωτιά ένας ένας.


Σινάφια

Σινάφια στη Σύρο ονομάζονται τα μικρά πανηγύρια που περιλαμβάνουν λειτουργία σε κάποια συγκεκριμένη εκκλησία, κέρασμα με καφέ, διάφορα γλυκίσματα και στο
τέλος συχνά προσφέρεται και φαγητό με κρασάκι. Παλαιοτέρα τα σινάφια γίνονταν από τις συντεχνίες των εργαζόμενων που στο νησί μας ήταν πολλές, σε συγκεκριμένη ενορία και σε συγκεκριμένη γιορτή του Άγιου προστάτη. Για παράδειγμα οι κομποδέτες (εργάτες εργοστάσιων - υφαντουργίων) έκαναν το σινάφι τους την
ημέρα του Σωτήρος στον Άγιο Παντελεήμονα, οι λιμενεργάτες και οι σιτεργάτες έκαναν το σινάφι τους την ημέρα του Αγίου Αρτεμίου στην ενορία της Aνάστασης.
Το έθιμο αυτό διατηρείται μέχρι και σήμερα από διάφορα σωματεία και συλλόγους με μικρές παραλλαγές.

Φωταρίδες

Το δεκαπενταύγουστο αναβιώνει το έθιμο «φωταριδες». Κάθε οικογένεια ανάβει φωτιές μέσα σε τσίγκινα τενεκεδάκια και στολίζει τα σαμάρια του σπιτιού της,
ενώ τα παιδία αναλαμβάνουν το στόλισμα της παράλιας και των πεζουλιών. Λάμπουν όλα μαγικά σαν σε παραμύθι...

Παροιμίες

Από Αύγουστο χειμώνα
κι από Μάρτη καλοκαίρι.

Άυγουστε καλέ μου μήνα
να 'σουν δυό φορές το χρόνο.

Το λάλημα του τζιτζικιού
φέρνει το καλοκαίρι.

Τον Άυγουστο του χαίρεται
όποιος έχει να τρυγήσει.

Τρυγοπάτι

Από το θέρος μέχρι τις ελιές,
δεν απολείπουν οι δουλειές...

Χαρακτηριστική παροιμία που δηλώνει λίγο πολύ τον αδιάκοπο αγώνα του αγρότη. Ζωή βασανισμένη, όλα για τα προς το ζην. Σκληρή δουλεία και λίγες ώρες ξεκούρασης για την αγροτική οικογένεια.

Μια από τις ενασχολήσεις των αγροτών ξεκινούσε κάθε Αύγουστο όταν έκοβαν τα σταφύλια, για να καταλήξει το Σεπτέμβρη με το τρυγοπάτι. Τότε πατούσαν τα σταφύλια που είχαν ξεχωρίσει, τα κρασοστάφυλα (Σερφιώτικα, Κουντούρες, Σαββατιανά, Pετσίνα) με γυμνά ποδιά. Το κόψιμο των σταφυλιών και το πάτημά τους την ίδια μέρα λέγονταν τρυγοπάτι. Αυτά που άφηναν μέρες στο ήλιο τα έλεγαν λιαστά και προοριζόντουσαν για γλυκό κρασί. Ύστερα έπαιρναν το μούστο και τον έβαζαν στα βαρέλια να βράσει, αφού προηγουμένως κρατούσαν μια μικρή ποσότητα για μουσταλευριά. Δεν χρησιμοποιούσανε κανένα συντηρητικό όταν επρόκειτο για ρετσίνα, αλλά πρόσθεταν μέσα στο βαρέλι λίγο ρετσίνι για να πάρει μυρωδιά.

Σπορά

Αν και ο 10ος μήνας του χρόνου, στο παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο το οποίο άρχιζε από το Μάρτη, κρατούσε την όγδοη θέση, απ' όπου πήρε και το όνομα του. Όταν το
465 π.Χ. ο Γενάρης πήρε τα πρωτεία, τότε ο Οκτώβριος πήρε τη 10η θέση που κατέχει σήμερα, όμως το όνομα του διατηρήθηκε το ίδιο.
Λέγεται επίσης και Αη Δημητράκης και Σπαρτός, αφού είναι ο μήνας που αρχίζει η σπορά η οποία ήδη προετοιμάζεται από το Σεπτέμβρη και συνεχίζεται ως τα
Χριστούγεννα.
Οι γεωργοί περιμένουν με ανυπομονησία τα πρωτοβρόχια του που θα μαλακώσουν τον κατάξερο από το καλοκαιρινό λιοπύρι κόλπο της γης. Κατόπιν το μικρό καλοκαιράκι του Αη Δημήτρη ξεκινούν οπωσδήποτε να σπείρουν τα δημητριακά τους αλλιώς Οκτώβρης και δεν έσπειρες, οκτώ σωρούς δεν έκανες δεν πρόκειται να έχουν πλούσια σοδειά.
Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που τα πρωτοβρόχια του Οκτώβρη δεν εμφανίζονται τη στιγμή που οι αγρότες μας τα έχουν ανάγκη και έτσι της σποράς προηγούνται λιτανείες και έθιμα όπως η Πιρπιρού που σκοπό έχουν να παρακαλέσουν Tο Θεό και να τον εξυμνήσουν να τους στείλει το θείο δώρο. Σε κάθε περίπτωση όμως, μόλις βρέξει δυο τρεις φορές η γη είναι έτοιμη για σπορά και ο γεωργός έτοιμος βγάζει το σπόρο από τ΄ αμπάρι ή τις κοφίνες. Τη στιγμή της σποράς οι δικοί του το ραντίζουν με νερό

Όπως τρέχει το νερό,
να τρέχει και το βιο του εύχονται.

Χοιροσφάγια


Τα Χοιροσφάγια είναι το φθινοπωρινό έθιμο που συνεχίζει ακάθεκτο να αναβιώνει από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας. Ο χοίρος που έτρεφε όλο το χρόνο η κάθε οικογένεια θα πρέπει να σφαχτεί και να διατηρηθεί το κρέας του με διάφορους τρόπους. Σύμφωνα με το έθιμο, συγγενείς και φίλοι μαζεύονται από το πρωί στο κάθε σπίτι ή σε δημόσιους χώρους για να βοηθήσουν στο σφάξιμο και την προετοιμασία των φαγητών. Σκοπός είναι να μη πάει τίποτα χαμένο από το χοίρο. Το κρέας μετατρέπεται σε λουκάνικα, παστό, καπνιστό ή αποθηκεύεται για άμεσο μαγείρεμα. Καθ' όλη τη διάρκεια η νοικοκυρά κερνάει τους άνδρες τσίπουρο, σταφίδες, καρύδια και ρόδια. Από όλους ακούγονται ευχές. Το βράδυ των χοιροσφαγίων όσοι βοήθησαν
κάθονται και τρώνε όλοι μαζί και ακολουθεί γλέντι με βιολιά και λαγούτο.

Καλάντιασμα

Από τα πιο γνωστά έθιμα είναι το «καλάντιασμα». Την παραμονή ή σε διάφορα μέρη και ανήμερα, παιδιά αλλά και μεγάλοι γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και λένε τα
κάλαντα. Την ονομασία την πήραν από τη λατινική λέξη calenda, παρόλο που το έθιμο προϋπήρχε. Τα παιδιά κρατούσαν ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης, στολισμένο με
καρπούς και άσπρο μαλλί. Στο Bυζάντιο κρατούσαν ραβδιά ή φανάρια ή ομοιώματα πλοιαρίων ή και κτιρίων, στολισμένα και τραγούδαγαν συνοδεύοντας το τραγούδι με κρούση τριγώνου ή τυμπάνου.
Σήμερα υπάρχουν διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις καλάντων, ανάλογα την περιοχή. Στη Σύρο τα παιδιά ενώ έψελναν τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, κρατούσαν μεταλλικά ή χάρτινα καραβάκια τα οποία έχουν σήμερα αντικατασταθεί από τα τριγωνάκια. Το σίγουρο είναι ότι αποτελούν μια πράξη
τελετουργική που σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, έχει αποτέλεσμα την ευημερία.