Άγγελέ μου, Φύλακά μου, Σκέπος κ Βοήθειά μου με το θάρρος σε φωνάζω κ Προστάτη μου σε κράζω: Φώτισέ με,Φύλαξέ με Ισχυρά Προστάτεψέ με!(πρωινή προσευχη)

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΕΞΑΤΜΙΣΤΕΙ....



Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012


ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ


Το έθιμο της βασιλόπιτας έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά στην ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία, καθώςπρόδρομοι της βασιλόπιτας εντοπίζονται στα Ρωμαϊκά Σατουρνάλια, αλλά και τις διάφορες αρχαιοελληνικές γιορτές που σχετίζονταν με τον "εορταστικό άρτο", όπως τα Θεσμοφόρια και τα Θαλύσια. Μέσω των φράγκων το κόψιμο της βασιλόπιτας απέκτησε τον τυχερό χαρακτήρα του με την τοποθέτηση ενός κέρματος στο εσωτερικό της, και με τη μορφή αυτή το έθιμο διατηρήθηκε στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα όμως η προέλευση της βασιλόπιτας σχετίζεται και με ένα περιστατικό της Χριστιανικής ιστορίας.
Λέγεται ότι τον 4ο αιώνα μ.Χ, ο επίσκοπος Καισαρείας Μέγας Βασίλειος δέχθηκε την απειλή του Επάρχου της Καππαδοκίας ότι αν δεν του παραδώσει τα πλούτη της πόλης θα τη λεηλατούσε. Τότε ο Βασίλειος κάλεσε όλο το λαό να παραδώσει ό,τι πολύτιμο είχε, για να σωθεί η πόλη. Όταν μετά από θαύμα (ή κατ' άλλους αλλαγή στρατηγικής του Επάρχου) τα στρατεύματα αποχώρησαν, ο Βασίλειος διέταξε να ζυμωθούν ψωμάκια μέσα στα οποία τοποθετήθηκαν τα πολύτιμα αντικείμενα και μοιράστηκαν στην πρωινή λειτουργία.
Σήμερα το έθιμο της βασιλόπιτας διατηρείται σε όλη την Ελλάδα σε διάφορες παραλλαγές. Αλλού η Βασιλόπιτα είναι κέικ, αλλού ψωμί σαν το Χριστόψωμο κι αλλού πίτα με φύλλο και αλμυρή γέμισηΠαντού όμως ένα φλουρί ή κάποιο άλλο τυχερό αντικείμενο περιμένει τον ευνοημένο της βραδιάς που θα κρατήσει την τύχη στο τσεπάκι του για όλη τη χρονιά.

ΠΗΓΗ:http://iliadeion.blogspot.gr

Υπάρχει ή όχι ο Άγιος Βασίλης; Η στιγμή της αλήθειας!

Από την Έλσα Αρκοπούλου

Συνοδευτική φωτογραφία του άρθρού Υπάρχει ή όχι ο Άγιος Βασίλης; Η στιγμή της αλήθειας!


Χοντρούλης, ντυμένος στα κόκκινα και με λευκή γενειάδα, κουβαλάει στην πλάτη του ένα μεγάλο σάκο γεμάτο δώρα, για να τα μοιράσει στα παιδιά. Αυτή είναι οι εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας και που πιστεύουμε με όλη μας την καρδιά, πολύ περισσότερο τα παιδιά. Τι κάνουμε, όμως, όταν εκείνα μας ρωτήσουν γεμάτα απορία, αν όντως υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Ο Άγιος Βασίλης κάθε χρόνο φορτώνει το έλκηθρό του, που το σέρνουν 8 τάρανδοι, με κάθε λογής παιχνίδια, που θα μοιράσει στα παιδιά. Την Πρωτοχρονιά μπαίνει από τις καμινάδες των τζακιών στα σπίτια ή κρυφά από το παράθυρο και αφήνει τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Χαρά, ελπίδα, ευτυχία και μια μεγάλη δόση γλυκιάς προσμονής είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται στα παιδιά περιμένοντας τον αγαπημένο τους άγιο.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου ερχόταν κάθε χρόνο λίγο πριν μπουν τα Χριστούγεννα, να ρωτήσει εμένα και τον αδερφό μου, τι δώρο θα θέλαμε να μας φέρει ο Άγιος Βασίλης. Κάποιες φορές μας έπαιρνε χρόνο να σκεφτούμε τι θα θέλαμε περισσότερο απ' όλα όσα είχαμε στο μυαλό μας, άλλες πάλι είχαμε ήδη καταλήξει από καιρό στην απόφασή μας. Μόνο που έπρεπε να προλάβουμε! Να προλάβουμε να γράψουμε και να στείλουμε το γράμμα, ώστε να φτάσει έγκαιρα στο χωριό του Αϊ Βασίλη και την Πρωτοχρονιά να βρίσκονται τα δώρα κάτω από το δέντρο μας. Πολλές φορές προσπαθήσαμε να μείνουμε ξάγρυπνοι ως αργά, προκειμένου να τον συναντήσουμε στο σαλόνι μας, όμως μέχρι την ώρα που τα μάτια μας κλείνανε σιγά, σιγά, ποτέ δεν τα καταφέραμε. Έτσι, η... σχέση μας έμενε πάντα σε μια εξ' αποστάσεως επικοινωνία μέσα από τα γράμματα και με λόγια τύπου,“Καλέ μου Άγιε Βασίλη, αυτή τη χρονιά θα θέλαμε να μας φέρεις αυτό το δώρο και, αν θες και προλαβαίνεις, μείνε λίγο παραπάνω σπίτι μας, μήπως σε προλάβουμε όταν ξυπνήσουμε”.

Η αποκάλυψη της αλήθειας

Κάπου προς τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, θυμάμαι, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και μιλώντας στην τάξη για τα δώρα που θα παίρναμε, μια συμμαθήτριά μου μού είπε: “Μην είσαι χαζή. Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Τα δώρα μάς τα παίρνουν οι γονείς!”. Εγώ, εκείνη την ώρα υποστήριξα με όλη μου την ψυχή πως ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, έτσι είχα μάθει και έτσι ήθελα να πιστεύω και πως απλώς εκείνη δεν το πίστευε γιατί δεν τον είχε δει. Και όμως, οι γονείς της τής το είχαν πει, προτού εμείς οι υπόλοιποι μάθουμε την αλήθεια (;). Πηγαίνοντας στο σπίτι το απόγευμα, ζητούσα επίμονα από την μητέρα μου να μου πει αν όντως υπάρχει ή όχι ο Άγιος Βασίλης, και εκείνη με τη σειρά της μου μίλησε λίγο πιο ξεκάθαρα για όλα όσα συμβόλιζε αυτός ο Άγιος.  
Η θέση του μπαμπά ή της μαμάς είναι λίγο δύσκολη, όταν το παιδί επιστρέψει σπίτι με την απορία, αν τελικά υπάρχει η όχι ο Άγιος Βασίλης, γιατί έτσι του είπε κάποιο άλλο παιδάκι. Τι πρέπει να κάνουν εκείνη τη στιγμή; Να του αρνηθούν όλα όσα ήξερε μέχρι τώρα ή να διαψεύσουν το άλλο παιδάκι; Όπως μας λέει η κα Αδαμαντία Μπουζιάνη, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια, “Καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις ο γονιός να ρωτάει το ίδιο το παιδί, “Εσύ τι νομίζεις;”, και στη συνέχεια να δίνει την απάντησή του σύμφωνα με τις απαντήσεις του παιδιού, οι οποίες μας αποκαλύπτουν που βρίσκεται το παιδί και τι πιστεύει το ίδιο. Καλό είναι να μην παρασυρθούμε εκείνη τη στιγμή από την ανάγκη να παύσουμε την απογοήτευση του παιδιού και συνεπώς να του απαντήσουμε σύμφωνα με το τι εμείς νομίζουμε ότι θέλει να ακούσει.”
Πολλοί γονείς αναρωτιούνται, αν είναι καλύτερο να μιλήσουν εκείνοι πρώτοι στο παιδί τους, προτού αποκαλυφθεί η αλήθεια από κάποιο άλλο πρόσωπο, συνήθως ένα συνομήλικό ή λίγο μεγαλύτερο παιδί. Μέχρι ποια ηλικία όμως πρέπει να αφήσουν τα παιδιά τους να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη και πότε να τους πουν την αλήθεια; Η κα Μπουζιάνη μας λέει, ότι “δεν υπάρχει ένα αυστηρά καθορισμένο χρονικό ή ηλικιακό όριο για το μέχρι πότε πρέπει τα παιδιά να πιστεύουν στο Άγιο Βασίλη. Ανάλογα με το παιδί, ο κάθε γονιός επιλέγει στρατηγικές για το πως θα διαχειριστεί την ερώτηση “Υπάρχει Άγιος Βασίλης;”.Συνεπώς, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία που να είναι σωστό να πει κανείς στο παιδί του ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.
Από την άλλη είναι φρόνιμο, ο γονιός να κατευθυνθεί σύμφωνα με τη γραμμή σκέψης του παιδιού, την ωριμότητα του συλλογισμού, αλλά και τις ερωτήσεις που το ίδιο το παιδί θέτει. Είναι μάταιο να επιμένουμε να περάσουμε ένα συγκεκριμένο μήνυμα περί ύπαρξης του Άγιου Βασίλη, τη στιγμή που το παιδί είναι έτοιμο να εγκαταλείψει την πεποίθηση αυτή. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι αυτό που παίζει σημαντικό ρόλο είναι το εξελικτικό στάδιο του παιδιού, το οποίο απεικονίζεται και μέσα από τη στάση του απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα. “Είναι σημαντικό να εστιάσουμε στο που βρίσκεται το παιδί όσον αφορά στη συναισθηματική ωριμότητα γύρω από το θέμα αυτό. Συγκεκριμένα, να ρωτήσουμε ποιες είναι οι απόψεις του και αν έχει την ανάγκη να συνεχίσει να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη ή είναι έτοιμο να εκλογικεύσει τα γεγονότα.”, προσθέτει.
Σαφώς τα παιδιά, όσο είναι μικρά και μέχρι κάποια ηλικία, έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε κάποιους μύθους, σύμβολα, κ.λπ. Όλα αυτά είναι ερεθίσματα που λειτουργούν θετικά στη ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη, αλλά και στη μάθηση πολιτισμικών και κοινωνικών στοιχείων. Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί την παραδοσιακή μορφή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που μεταφέρει το μήνυμα της ειρήνης, της αγάπης και της επιθυμίας να γινόμαστε κάθε χρόνο όλο και καλύτεροι άνθρωποι. Στο βαθμό, λοιπόν, που η ύπαρξή του επιδρά θετικά στα παιδιά δεν υπάρχει κανένας λόγος να στερήσουμε από εκείνα την πίστη τους σε αυτόν. Τουλάχιστον, μέχρι τη στιγμή που θα είναι σε θέση να ακούσουν την αλήθεια και να επεξεργαστούν την ύπαρξή του, αλλά και το τι πραγματικά συμβολίζει μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Ο Άγιος Βασίλης στις πλατείες 

Καθώς το εορταστικό κλίμα μπαίνει για τα καλά στην καθημερινότητά μας, όσο πλησιάζουν οι ημέρες τα καταστήματα φοράνε τα “καλά” τους, στολίζουν τις βιτρίνες τους με φιγούρες από τον Άγιο Βασίλη, χριστουγεννιάτικα δέντρα, νιφάδες, ταράνδους, ενώ ακούγονται παντού χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Στα εμπορικά κέντρα και στις πλατείες, ζωντανοί Άγιοι Βασίληδες κάνουν την εμφάνισή τους, προκαλώντας τα παιδιά να παίξουν μαζί τους ή να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες. Κάποια παιδάκια φοβούνται λιγάκι το χοντρούλη με τα λευκά γένια και την κόκκινη στολή που χτυπάει με το χέρι του την κουδούνα, άλλα πάλι τραβάνε τους γονείς τους απ' το χέρι για να βρεθούν δίπλα του. Όσα από αυτά είναι πολύ μικρά θεωρούν ότι εκείνος είναι ο πραγματικός Άγιος Βασίλης και του ζητάνε δώρα, ενώ κάποια άλλα αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί Άγιοι Βασίληδες.
Και εσείς πρέπει να απαντήσετε! Έστω και αν δε γνωρίζει την αλήθεια το παιδί, πρέπει να έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του, ότι οι Άγιοι Βασίληδες που συναντάτε στις βόλτες σας δεν είναι πραγματικοί. Μπορείτε να του εξηγήσετε με πολύ απλά λόγια, ότι είναι κανονικοί άνθρωποι που θέλουν να διασκεδάσουν τον κόσμο και κυρίως τα μικρά παιδιά, γι' αυτό και ντύνονται έτσι ώστε να μοιάζουν στον Άγιο Βασίλη. Εξάλλου, όπως μας λέει η κα Μπουζιάνη “Το θέμα δεν είναι να ενημερώσει κανείς για την ύπαρξη ή όχι του Άγιου Βασίλη. Αυτό είναι κάτι που θα το μάθει αργά ή γρήγορα, αλλά το πως θα μετουσιώσει την πεποίθηση αυτή στην ύπαρξη άλλων εορταστικών εκδηλώσεων που συνδέονται με το Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα. Οι γονείς θα πρέπει να διδάξουν στα παιδιά ότι ο Άγιος Βασίλης κρύβεται μέσα μας και τον κρατάμε ζωντανό με το να εκφράσουμε την αγάπη και την προσφορά ο ένας στον άλλον και γι' αυτό ανταλλάσσουμε δώρα.”

Ο Άγιος Βασίλης & τα δώρα

Ο αγαπημένος άγιος των παιδιών δε θεωρείται άδικα αγαπημένος, μιας και κάθε Πρωτοχρονιά τους φέρνει τα δώρα που ζητάνε, χωρίς αντάλλαγμα. Σημαντικό ρόλο παίζει βέβαια να ήταν καλά παιδιά καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Έτσι, δικαίως εκείνα περιμένουν πως και πως να τα επισκεφτεί, μιας και το αγαπημένο τους παιχνίδι θα βρεθεί σύντομα κάτω από το δέντρο. Είναι, όμως, ο ρόλος του Άγιου Βασίλη εκείνος του κουβαλητή των δώρων;
Είναι λάθος να συνδέουν τα παιδιά τον Άγιο Βασίλη με τα δώρα και πολύ περισσότερο με τα ακριβά δώρα που ζητάνε συνήθως. Κάθε μαμά και μπαμπάς πρέπει να έχει στο νου του, ότι ίσως κάποια στιγμή δεν μπορέσει να ανταποκριθεί οικονομικά στις “απαιτήσεις” του παιδιού για το πιο όμορφο και ακριβό δώρο και τότε... ο Άγιος Βασίλης να φέρει κάποιο άλλο εξίσου όμορφο δώρο. Τι θα γίνει σε αυτήν την περίπτωση; Θα απογοητευτούν τα παιδιά και θα... κακιώσουν με τον Άγιο Βασίλη;
Ας μην ξεχνάμε, και είναι σημαντικό να το εξηγήσουμε αυτό στα παιδιά, ότι υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά που είναι φτωχά και δεν είναι τόσο τυχερά ώστε να αποκτήσουν τα δικά τους δώρα. “Από μια ηλικία και μετά οι γονείς μπορούν να πουν στα παιδιά, ότι το τελετουργικό κομμάτι που συνδέεται με τη φιγούρα του γεράκου που φέρνει δώρα σε όλον τον κόσμο είναι ένας τρόπος να εκφράσουμε την αγάπη μας για τους άλλους μέσα από την προσφορά δώρων, για παράδειγμα σε άτομα που είναι φτωχά ή παιδιά που είναι ορφανά. Αν αυτή η επεξήγηση συνοδευτεί και με βιωματική εφαρμογή π.χ. μια επίσκεψη σε κάποιο ίδρυμα, μπορεί έτσι το παιδί να αξιολογήσει καλύτερα την έννοια της εθελοντική προσφοράς.”,επισημαίνει η κα Μπουζιάνη. Και φυσικά να αντιληφθεί, ότι ο Άγιος Βασίλης αντιπροσωπεύει τις αληθινές και πραγματικά πολύτιμες αξίες του πνεύματος των Χριστουγέννων, όπως είναι η αγάπη, η χαρά, η φιλανθρωπία, η ειρήνη και όλα όσα μας οδηγούν σαν ανθρώπους ένα βήμα πιο μπροστά!
Ευχαριστούμε για τη συνεργασία την κα Αδαμαντία Μπουζιάνη, ψυχολόγο - ψυχοθεραπεύτρια. Επικοινωνία: Γρηγορίου Λαμπράκη 132, Πειραιάς. Τηλ.: 210 49.17.512 & 6992 175.401. E-mail:info@psycho-diagnosis.grwww.psycho-diagnosis.gr

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012


Χριστουγεννιάτικα χοιροσφάγια. Παράδοση αιώνων!Από την Μαρία Βόλλη

Συνοδευτική φωτογραφία του άρθρού Χριστουγεννιάτικα χοιροσφάγια. Παράδοση αιώνων!
Τα χοιροσφάγια ήταν ένα ιδιαίτερο έθιμο των Χριστουγέννων σε πολλές περιοχές και νησιά της Ελλάδας. Το πανάρχαιο λατρευτικό έθιμο της ζωοθυσίας ως μέσο εξασφάλισης αγαθών, αλλά και της ίδιας της ζωής, γνώρισε μεγάλες δόξες και ακόμη και σήμερα τελείται σε πολλά μέρη της Μακεδονίας και της Θράκης, καθώς και σε αρκετά νησιά του Αιγαίου. Στην αρχαιότητα τα χοιροσφάγια είχαν αποκλειστικά θυσιαστικό χαρακτήρα και μέχρι πριν από αρκετές δεκαετίες απηχούσαν αρχαίες εξιλαστήριες και καθαρτήριες θυσίες, που συνοδεύονταν από δεισιδαιμονικές πράξεις, όπως τα μαντέματα.
Στην αρχαία Ρώμη, από τις 17 έως τις 23 Δεκεμβρίου γιορτάζονταν τα Σατουρνάλια, προς τιμήν του θεού Κρόνου. Κοινή αγροτική γιορτή μέχρι το 217 π.Χ., τα Σατουρνάλια έγιναν μια από τις σπουδαιότερες γιορτές των Ρωμαίων, που στην επταήμερη διάρκειά τους τελούνταν θυσίες, γίνονταν συμπόσια και παραμεριζόταν κάθε κοινωνική διάκριση, ανάμεσα στους ελεύθερους πολίτες και τους δούλους.
Στις 25 Δεκεμβρίου ακολουθούσε ο εορτασμός του χειμερινού ηλιοστασίου, τα Βρουμάλια ή αλλιώς Μπρουμάλια. Γενέθλια ημέρα του Μίθρα, του αήττητου Ήλιου, η γιορτή αυτή συνδυαζόταν με τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια και πιθανότατα με τα ελληνικά Κρόνια με σημαντικές επιδράσεις από τις γιορτές της Δήμητρας και του Διονύσου.
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι στην εορτή των Βρουμαλίων θυσίαζαν χοίρους στον Κρόνο και τη Δήμητρα. Ο χοίρος ήταν πιθανότατα μία ενσάρκωση του βλαστικού και γονιμικού δαίμονα, είτε, επειδή με την αδηφαγία του κατέστρεφε τη βλάστηση είτε και εξαιτίας της πολυτοκίας του.
Η αρχαία συνήθεια του ελληνορωμαϊκού κόσμου για τη σφαγή του χοίρου στο τέλος του χρόνου ή σε άλλες σημαντικές για την καλή χρονιά περιστάσεις επέζησε μέσα στους αιώνες. Βέβαια, ενώ στην αρχή επρόκειτο για ένα έθιμο που αποσκοπούσε στην εξασφάλιση της καλής σοδειάς, στην πορεία απετέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι επιβίωσης και συνήθως μοναδική πηγή κρέατος και λίπους των αγροτικών οικογενειών για όλη τη χρονιά.
Σε παλιότερες εποχές το κρέας ήταν είδος πολυτελείας για τους χωρικούς, που το έτρωγαν μόνο τα Χριστούγεννα, τις Απόκριες και το Πάσχα. Επειδή, όμως, οι οικογένειες τότε ήταν πολυπληθείς φρόντιζαν για την εξασφάλιση και της ανάλογης ποσότητας κρέατος. Γι’ αυτό κάθε αγροτική οικογένεια (εκτός από τις πολύ φτωχές) διατηρούσε έναν ή περισσότερους χοίρους, που τους αποκαλούσαν χοιράδια και χοιροσφάια και τους συντηρούσαν τις περισσότερες φορές με τυρόγαλο και με τα αποφάγια του σπιτιού επιδιώκοντας να γίνουν όσο το δυνατόν πιο παχιοί.
Πριν το 1940, οι περισσότερες οικογένειες προσπαθούσαν πολύ για να έχουν το μεγαλύτερο γουρούνι του χωριού, δίνοντάς του να φάει αλεσμένο καλαμπόκι, πίτουρο, βελανίδια, χαρούπια, ζεστό νερό και αλάτι. Όταν μάλιστα η οικογένεια είχε πολλά μέλη, το γουρούνι έπρεπε να παχύνει πολύ, ώστε το λίπος του να είναι αρκετό για όλους.
Στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας τα Χριστούγεννα, όποιος έσφαζε το πιο παχύ γουρούνι θεωρούνταν ο καλύτερος νοικοκύρης του χωριού. Η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού γινόταν με εξαιρετική φροντίδα, ενώ επακολουθούσε γλέντι μέχρι τα ξημερώματα, για να επαναληφθεί η ίδια διαδικασία την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Τρεις - τέσσερις συγγενικές οικογένειες καθόριζαν με τη σειρά, ποια ημέρα θα έσφαζε η κάθε μια το γουρούνι της. Επειδή η όλη διαδικασία είχε ως επακόλουθο το γλέντι και τη χαρά, η ημέρα αυτή καθιερώθηκε και ως "γουρουνοχαρά” ή “γρουνουχαρά". Όταν μάλιστα προσκαλούσαν κάποιον την ημέρα αυτή, δεν έλεγαν “έλα να σφάξουμε το γουρούνι”, αλλά “έλα, έχουμε γουρουνοχαρά”.
Συγγενείς, φίλοι και γείτονες μαζεύονταν όχι μόνο για να γλεντήσουν με τους λαχταριστούς μεζέδες, να δοκιμάσουν το καινούριο κρασί ή τη ρακή, αλλά κυρίως για να βοηθήσουν στη σφαγή και τις εργασίες της συντήρησης του κρέατος, στην παρασκευή των λουκάνικων, των σύγλινων, της λόζας, της γλίνας, κ.ά.
Τα χοιροσφάγια δε συνέπιπταν τις ίδιες ημερομηνίες σε όλη την Ελλάδα. Σε άλλες περιοχές τα έσφαζαν 5 - 6 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα και σε άλλες άρχιζαν από την ημέρα των Χριστουγέννων και μετά. Τα περισσότερα γουρούνια σφάζονταν στις 27 Δεκεμβρίου, την ημέρα μνήμης του Αγίου Στεφάνου. Γι’ αυτό και η γιορτή αυτή ονομαζόταν "γρουνοστέφανος” ή “γουρουνοστέφανος". Υπήρχαν όμως και μικρές περιοχές που τα έσφαζαν ένα μήνα ή και περισσότερο μετά τα Χριστούγεννα.
Η γουρουνοχαρά ή αλλιώς χοιροσφάγια ήταν ένα μακραίωνο έθιμο που άντεξε μέχρι το 1940 στις αγροτικές περιοχές. Συνεχίστηκε βέβαια και αργότερα, μέχρι το 1955, αλλά η Κατοχή και ο εμφύλιος πόλεμος ανέτρεψαν αυτή την παραδοσιακή συνήθεια που κράτησε πολλούς αιώνες. Σήμερα τα χοιροσφάγια δεν είναι παρά μια ακόμα ευκαιρία για μια οικογενειακή γιορτή, όπου σμίγουν φίλοι και γνωστοί, γλεντούν με παραδοσιακή μουσική, ετοιμάζουν τοπικούς μεζέδες, αλλά και τα αλλαντικά της χρονιάς. Οι άντρες, όπως και στο παρελθόν, αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της σφαγής, του καθαρισμού και του τεμαχισμού του ζώου και οι γυναίκες παρασκευάζουν τα λουκάνικα, τα σύγλινα, τα απάκια, τις λούζες, κ.ά. Άλλοι παστώνουν το λαρδί και άλλοι ψήνουν μεζέδες, ενώ στο τέλος κάθονται όλοι στο τραπέζι και αρχίζουν τα πειράγματα και τα τραγούδια μέχρι αργά το βράδυ.

Μια πανάρχαια ιεροτελεστία

Τα χοιροσφάγια στο παρελθόν ήταν μια γιορτή, που δεν επισκιαζόταν από τη θυσία του ζώου, όπως φαίνεται σε εμάς σήμερα που το αντιμετωπίζουμε σαν μια κατάσταση ιδιαίτερης σκληρότητας. Εμείς δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την όλη τελετουργία, όμως οι πρόγονοί μας την ώρα της “θυσίας” είχαν σεβασμό στη διαδικασία και άμεση επαφή με προαιώνιες συνήθειες. Φρόντιζαν, μάλιστα, ώστε να υποφέρει όσο το δυνατό λιγότερο ο χοίρος, για να αντιληφθεί ότι κάτι πολύ ιδιαίτερο συνέβαινε εκείνη την ώρα. Και ίσως αυτό να μην καθαγίαζε το γεγονός της σφαγής, αλλά οι άνθρωποι έδιναν στα χοιροσφάγια τις δικές τους αιτιολογικές εξηγήσεις και τα είχαν εντάξει σ’ ένα πολιτιστικό πλαίσιο με κανόνες, πίστη, αλλά και σεβασμό.
Τα χοιροσφάγια ή αλλιώς οι νεοελληνικές αιματηρές θυσίες, όπως ονομάζει ο Γεώργιος Αικατερινίδης αυτές τις εκδηλώσεις λαϊκής λατρείας, διακρίνονταν σε δημόσιες και ιδιωτικές και γίνονταν συνήθως με τη συμμετοχή του ιερέα του χωριού.
Η ιεροτελεστία της σφαγής του χοίρου και η ιδιαίτερη εθιμοτυπία που ακολουθείται σε όλη τη διαδικασία ήταν πανάρχαια και πολύ διαδεδομένη. Το αρχαίο, όμως, αυτό έθιμο είχε επηρεαστεί σημαντικά και από τις χριστιανικές και ιουδαϊκές συνήθειες, πράγμα που δικαιολογούσε και την παρουσία του ιερέα.
Πέρα βέβαια από τις διάφορες θρησκευτικές και εθνολογικές ερμηνείες, το έθιμο δείχνει τη σημασία που είχε ο χοίρος για την αγροτική οικογένεια και την οικονομία. Άλλωστε, η εξίσωση οικονομίας και λατρείας ήταν πολύ φυσική στις παραδοσιακές κοινωνίες, που ήταν αυτάρκεις στις υλικές τους ανάγκες και συντηρητικές στα ήθη τους.
Το σφάξιμο του χοίρου γινόταν με ειδικό μαυρομάνικο μαχαίρι και συνήθως το έκανε ο αρχηγός της οικογένειας. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, το σφάξιμο γινόταν από τον πιο επιδέξιο του χωριού, γιατί το ζώο δεν έπρεπε να ταλαιπωρηθεί, άρα αυτός που θα έκανε τη δύσκολη δουλειά έπρεπε να είναι γνώστης και αυστηρά επιλεγμένος. Αυτός που θα “θυσίαζε” το χοίρο, χάρασσε το σημείο του σταυρού στο λαιμό του ζώου, ενώ κάποιος από τους παριστάμενους ή ο ιερέας έλεγε το “Πιστεύω” ή το “Πάτερ ημών”. Στη συνέχεια, από το αίμα του ζώου έκαναν ένα σταυρό στο μέτωπο των μικρών παιδιών και των ζώων, για να τα προφυλάξουν από το κακό μάτι. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κάρφωναν το ρύγχος του χοίρου στον τοίχο ή στην πόρτα του σπιτιού, για να διώχνει τους πονηρούς καλικάντζαρους. Από τη σπλήνα και το συκώτι του χοίρου οι γεροντότεροι μάντευαν το μέλλον της οικογένειας, ενώ αμέσως μετά τη σφαγή θυμιάτιζαν το ζώο με λιβάνι.
Όλα αυτά δείχνουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της σφαγής του χοίρου, κατά την οποία θεωρείται ότι απελευθερώνονται δυνάμεις που ο θύτης προσπαθεί να κατευθύνει προς ευνοϊκό αποτέλεσμα, δυνάμεις που πρέπει να καθαρθούν πριν βγουν από την πληγή του ζώου και λειτουργήσουν ελεύθερες.
Η χρήση συγκεκριμένου μαχαιριού αποκλειστικά γι’ αυτή τη σφαγή, η φωτιά με τα κάρβουνα στο φτυάρι, το λιβάνι που ξορκίζει τα δαιμόνια, ακόμη και το ράντισμα του ζώου με χαμομήλι έχουν όλα καθαρτήριες ιδιότητες. Το ίδιο είχαν και οι συνήθειες με το αλάτισμα των κλειδώσεων του ζώου, αλλά και η τοποθέτηση στο στόμα του σφαγμένου χοίρου του ποδιού του, με τη ρήση “Να φας τα πόδια σου”. Τέλος, η κατανάλωση των εντοσθίων από όλους τους παριστάμενους με χορό και τραγούδι θυμίζει την κοινωνία των συμμετεχόντων στις ευεργετικές επιρροές της θυσίας.
Παράλληλα με τις λαογραφικές και λατρευτικές εξηγήσεις, ο λαός έδωσε στα χοιροσφάγια και τις δικές του αιτιολογήσεις. Σύμφωνα με τον Γεώργιο Αικατερινίδη, στη Θεσσαλία “τα Χριστούγεννα σφάζανε τα γουρούνια, γιατί τα Χριστούγεννα πήγαινε η Παναγία με τον Ιωσήφ και το Χριστό στην Αίγυπτο, για να μην τον σφάξει ο Ηρώδης. Μπροστά πήγαινε η Παναγία και ο Ιωσήφ και πίσω τα γουρούνια χαλούσαν τα χνάρια...”  Στην ίδια περιοχή, η παράδοση ανέφερε πως όταν ο Ηρώδης έσφαξε τα παιδιά στη Βηθλεέμ, τα γουρούνια μούγκριζαν σαν παιδιά που τα σφάζουν, και κάποιοι από τους δήμιους δεν πλησίασαν, με αποτέλεσμα να σωθούν κάποια παιδιά. Γι΄ αυτό, λέει ο λαός, έσφαζαν γουρούνια τα Χριστούγεννα...


Η εθιμοτυπία της τελετής

Για κάθε σφαγή ενός μεγάλου γουρουνιού χρειάζονταν 5 - 6 νέοι άνδρες. Η σφαγή ήταν δύσκολη και σκληρή και αυτός που θα την έκανε έπρεπε να είναι καλός τεχνίτης. Επίσης, το γδάρσιμο απαιτούσε χέρι έμπειρο και δυνατό για να μην κάνει τρύπες, δεδομένου ότι το δέρμα αυτό το χρησιμοποιούσαν για τα περίφημα “γουρουνοτσάρουχα” (όρος που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για τα κακοφτιαγμένα, σκληρά και βαριά παπούτσια), που τα φορούσαν κυρίως στα χωράφια. Είναι άξιο θαυμασμού, ότι από το χοίρο δεν έμενε τίποτα. Όπως έλεγαν οι Ιταλοί της Πάρμας, "ο χοίρος είναι σαν τη μουσική του Verdi, δεν έχει τίποτε να πετάξεις!" Εκτός από το κρέας, το λίπος και το δέρμα του, χρησιμοποιούσαν και τις τρίχες του για βούρτσες, το πάχος του για στεγανοποιητική χρήση, ακόμη και την ουροδόχο κύστη του την έκαναν μπάλα για τα παιδιά! Και βέβαια, στις παλιές μέρες της φτώχειας, ακόμη και τα ποδαράκια τα έβραζαν και έκαναν ωραίες πηχτές σούπες.
Όπως είδαμε παραπάνω, υπήρχε συγκεκριμένο τελετουργικό στη σφαγή του χοίρου. Ήταν απαραίτητο να υπάρχει φωτιά, ζεστό νερό, κάρβουνο και λιβάνι, καθώς την ώρα που γινόταν η σφαγή, η νοικοκυρά έπρεπε να τα ρίξει πάνω στη σφαγή.
Κατά τη διάρκεια της σφαγής η νοικοκυρά περίμενε με το βραστό νερό για το κεφάλι του χοίρου (γουρνοκέφαλο), ενώ τα μικρά παιδιά στέκονταν για να δουν γεμάτα περιέργεια. Μόλις έκοβαν το κεφάλι, μια από τις παριστάμενες γυναίκες με ένα μικρό φτυάρι γεμάτο κάρβουνα και θυμίαμα πήγαινε στους σφάχτες και αυτοί σε σχήμα σταυρού έριχναν τα κάρβουνα στο κομμένο κεφάλι. Ένας από τους άντρες βουτώντας τα δάχτυλα μέσα στο αίμα, άλειφε μ' αυτό το μέτωπο των μικρών παιδιών.
Στη συνέχεια ξύριζαν το ζώο και το έβαζαν ανάσκελα πάνω σε σανίδια. Εκεί άρχιζαν το γδάρσιμο, πρώτα από την περιοχή της κοιλιάς. Το λίπος στο μέρος εκείνο, το λεγόμενο "μπασιορτή", το κρατούσαν για τα λουκάνικα που θα έφτιαχναν μετά. Στη Τζιά το λίπος της κοιλιάς το έλεγαν “βασιλικό” και το θεωρούσαν το καλύτερο. Επειδή ήταν απαλό σαν μετάξι και σχεδόν άγευστο, ήταν ό,τι πρέπει για πίτες, ψωμί, αλλά και κουραμπιέδες. Οι γυναίκες έκοβαν το βασιλικό λίπος σε μικρά κομμάτια, τα έβαζαν σ’ ένα παλιό, καπνισμένο, χάλκινο τσουκάλι μόνο με νερό και το έβραζαν στα ξύλα στη άκρη της αυλής.
Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας κρεμούσαν το σφαγμένο ζώο πάνω σ’ ένα τσιγκέλι με το κεφάλι προς τα κάτω για να αδειάσει το αίμα και μετά το τεμάχιζαν. Σε πολλά νησιά του Αιγαίου σε κάθε σπίτι στο στεγάδι (σκεπαστή βεράντα που έπαιζε και ρόλο κουζίνας) υπήρχε ένας γάντζος γερά στερεωμένος, για να κρεμιέται από ’κει το σφαγμένο γουρούνι, σε χώρο καλά προστατευμένο από τον αέρα και τη βροχή.
Αφού ξεκοίλιαζαν το κρεμασμένο ανάποδα γουρούνι, άρχιζαν να το “ξελουρώνουν”, δηλαδή να το γδέρνουν αφαιρώντας το δέρμα, όχι ολόκληρο, αλλά αφού πρώτα το χώριζαν σε λωρίδες που τις τραβούσαν από πάνω προς τα κάτω.
Μετά το γδάρσιμο αφαιρούσαν τα εντόσθια. Ο πιο έμπειρος άνδρας κοιτούσε τη σπλήνα και έκανε τα μαντέματα για τον καιρό και την οικογένεια. Αν η σπλήνα ήταν διογκωμένη, ο χειμώνας θα παρατεινόταν μέχρι τον Μάρτιο. Στην αντίθετη περίπτωση ο χειμώνας θα ήταν κανονικός.
Στη συνέχεια, όλοι μαζί, ξεχώριζαν το λίπος από το κρέας και τα έκοβαν σε μικρά τεμάχια. Το λίπος αυτό, αφού το έλιωναν πρώτα, το έβαζαν σε μεγάλα δοχεία και το πάγωναν, για να διατηρηθεί σχεδόν όλο το χρόνο. Όλη μέρα άλλος έβγαζε κρέας για τηγανιά (φαγητό φτιαγμένο στο τηγάνι από ψαχνό κρέας, συκώτι, σπλήνα, καρδιά), άλλος έκοβε κρέας και λίπος για τα λουκάνικα και άλλος ταχτοποιούσε το δέρμα, ώστε να στεγνώσει και να φτιάξουν τα περίφημα γουρουνοτσάρουχα. Οι άντρες έσφαζαν, έγδερναν και έκοβαν το κρέας, ενώ οι γυναίκες έβραζαν τη γλίνα (το λίπος του χοίρου), βοηθούσαν στο γέμισμα των λουκάνικων, έτριβαν τα αρωματικά, έραβαν τη λόζα (τη μοναδική αυτή κυκλαδική λιχουδιά) και βέβαια ετοίμαζαν και σερβίριζαν στους καλεσμένους διάφορες χοιρινές νοστιμιές.
Όταν τελείωνε ο τεμαχισμός του γουρουνιού γινόταν μια ολιγόωρη παύση. Οι σφάχτες σκούπιζαν τα μαχαίρια, έπλεναν τα χέρια τους με ζεστό νερό και απολάμβαναν τη νόστιμη τηγανιά, που σερβίρονταν με κόκκινο κρασί, σβώλους τυριού και ψωμί. Το φαγοπότι, που κρατούσε κάμποση ώρα, συνοδεύονταν και από τραγούδια.
Το κρέας το αλάτιζαν και το έβαζαν σε πιθάρια, για να το έχουν σαν ένα από τα κύρια φαγητά τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα. Παλιότερα, πριν από το 1920, το κρέας αυτό το τοποθετούσαν στο ίδιο το δέρμα του γουρουνιού. Το λίπος το έκοβαν μικρά κομματάκια και το έλιωναν μέσα σε καζάνι, που έβραζε κάτω από μεγάλη φωτιά. Για να λιώσει το λίπος οι νοικοκυρές δυσκολεύονταν πραγματικά για 2 - 3 ημέρες, ανάλογα με την ποσότητά του. Η φωτιά έπρεπε να καίει με ένταση, χωρίς να ελαττώνεται καθόλου, ώστε το λιώσιμο να γίνεται κανονικά για κάθε καζάνι. Αφού άδειαζε το ρευστό λίπος στο δοχείο, έμεναν τα υπολείμματα, μικρά τεμάχια που όχι μόνο δεν τα πετούσαν, αλλά αποτελούσαν τους καλύτερους μεζέδες για όλους. Αυτά τα ροδοκοκκινισμένα κομματάκια, ιδιαίτερα ελκυστικά και γευστικά για πολλούς, ήταν οι τσιγαρίδες ή τσιγαρίθρες. Το χοιρινό κρέας γινόταν μαγειρευτό, αλλά ο καλύτερος μεζές του ήταν ο σουφλιμάς στη θράκα με μπόλικη ρίγανη και η τηγανιά, μικρά κομμάτια χοιρινού στο τηγάνι με πιπέρι και ρίγανη.
Τα πνευμόνια και τη σπλήνα και άλλα εντόσθια μαζί με πράσο, ρύζι και μυρωδικά οι νοικοκυρές στη Φθιώτιδα τα χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν "μπουμπάρια". Όλη αυτή τη μάζα την περνούσαν μέσα σε ένα έντερο και στη συνέχεια τα έβραζαν για αρκετή ώρα. Μετά τα έβαζαν στο φούρνο για να ροδοκοκκινίσουν και πρόσφεραν έναν νόστιμο μεζέ τις επόμενες μέρες.
Οι άνδρες έκαναν και το γέμισμα των λουκάνικων, για το οποία έδειχναν ιδιαίτερη επιμέλεια. Το κρέας το έκοβαν μικρά κομματάκια και το έπαιρναν κυρίως από τα πλευρά και το φιλέτο. Αυτό το κομμένο κρέας το έριχναν και έβραζε σε μικρό καζανάκι μαζί με διάφορα μπαχαρικά, τα οποία έκαναν τα λουκάνικα να ευωδιάζουν. Γι' αυτή τη δουλειά όλοι οι άντρες ήταν καθισμένοι γύρω από το καζάνι, και όταν κρύωνε, άρχιζαν με τους γεμιστήρες να γεμίζουν τα λουκάνικα. Τα αρμάθιαζαν σ' ένα ξύλινο κοντάρι και τα κρέμαγαν ψηλά μέσα στο σπίτι, για να στεγνώσουν. Σε κάποιες περιοχές τα κάπνιζαν στο τζάκι μαζί με πολλά αρωματικά.
Στην Κρήτη, εκτός από λουκάνικα έφτιαχναν ομαθιές (έντερα του χοίρου γεμισμένα με ρύζι, σταφίδες και κομματάκια συκώτι), απάκια (καπνιστό κρέας), πηχτή (ή τσιλαδιά: αφαιρούσαν κάθε ίχνος κρέατος από το κεφάλι του ζώου και το έβραζαν για ώρες με νερό και κρασί), καθώς και σύγλινα. Τα σύγλινα, πολύ γνωστή λιχουδιά και στη Μάνη, ήταν χοιρινό κρέας κομμένο σε μικρά κομμάτια, που το έψηναν και το έβαζαν σε μεγάλα δοχεία και το κάλυπταν με το λιωμένο λίπος του ζώου. Το λίπος έπηζε μόλις έχανε τη θερμότητά του και το κρέας μπορούσε να διατηρηθεί έτσι για αρκετούς μήνες. Έτσι, ο χοίρος των Χριστουγέννων ήταν η βασική πηγή κρέατος για πολύ καιρό.
Πηγές:
Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης. Νεοελληνικές αιματηρές θυσίες: λειτουργία: μορφολογία: τυπολογία: διδακτορική διατριβή, Αθήνα, Εκδόσεις Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία, 1979. 
Κώστας Καραπατάκης, Το Δωδεκαήμερο. Παλιά Χριστουγεννιάτικα ήθη και έθιμα, Εκδόσεις Παπαδήμας, Αθήνα 1981.

....Κ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ






ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ....

Τα Χριστούγεννα αντικατέστησαν άλλες κάποιες άλλες γιορτές, που γίνονταν κάθε χρόνο σ ολόκληρη την  Ευρώπη:

Στην Αρχαία Ρώμη, μεταξύ 17 και 24 Δεκεμβρίου, συνέβαινε κάτι πολύ περίεργο.Οι σκλάβοι διέταζαν τ΄αφεντικά τους, που ήταν υποχρεωμένα να τους σερβίρουν!!

Καθάριζαν τα σπίτια τους κ τα στόλιζαν με ου και κλαδιά από έλατο.

Τιμούσαν  επίσης το θεό Μίθρα. Στις 25 Δεκεμβρίου θυσίαζαν ταύρους και σκόρπιζαν το αίμα τους στις καλλιέργειες.Πίστευαν ότι έτσι η γη γινόταν πιο εύφορη και οι σοδειές πλουσιότερες.
Στη Σουηδία τη Νορβηγία και τη Δανία στα αρχαία χρόνια λάτρευαν το Θεό των Κεραυνών.Ο θεός αυτός απεικονιζόταν σε μια άμαξα την οποία έσερναν τράγοι.Έτσι οι άνθρωποι τοποθετούσαν στα σπίτια τους έναν αχυρένιο τράγο, έθιμο που κρατούν ακόμη και σήμερα.
************                      *******************                  *****************
ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ....

Την Παραμονή των  Χριστουγέννων όλος ο κόσμος γιορτάζει.Σε κάθε χώρα όμως με διαφορετικό τρόπο.Όλη η οικογένεια-γιαγιάδες, παππούδες, γονείς και  παιδιά- μαζεύονται τρώνε και τραγουδούν.


Σε κάποιες χώρες την Παραμονή των Χριστουγέννων οι άνθρωποι κόβουν ένα μεγάλο κομμάτι από το κορμό ενός γερού δέντρου. Τα παιδιά το στολίζουν με γκυ και το μεταφέρουν στο σπίτι,εκεί ο αρχηγός της οικογένειας το βρέχει με λάδι ή ρακί το τοποθετεί στο τζάκι και το ανάβει.


Το παμπάλαιο έθιμο της Φάτνης του Χριστού οφείλεται στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης.
Ένα βράδυ ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης οργάνωσε μια αναπαράσταση της γέννησης του Ιησού με τη βοήθεια των χωρικών και των ζώων.Ένα μωράκι που παρίστανε τον  Χριστό  ήταν ξαπλωμένο σε μια φάτνη ανάμεσα σ ένα αρνάκι και μια αγελάδα.Οι κάτοικοι του χωριού κρατούσαν
 λαμπάδες και φανάρια για να φωτίζουν τη σκοτεινή νύχτα.Αυτό το έθιμο διατηρήθηκε κ από άλλους ιερείς και διαδόθηκε σε όλες τις εκκλησίες.Οι πραγματικοί άνθρωποι της αναπαράστασης αντικαταστήθηκαν σιγά-σιγά από αγαλματίδια, φτιαγμένα από κερί ή πηλό

Οι Γάλλοι έχουν το ρεκόρ της μεγαλύτερης Φάτνης.Κάποτε έφτιαξαν μια φάτνη  που είχε μήκος ενός χιλιομέτρου.Κάθε χρόνο τη νύχτα των Χριστουγέννων μπροστά στο Δημαρχείο στήνεται μια τεράστια τέντα που σκεπάζει μια φάτνη.Η φάτνη αυτή προέρχεται από διαφορετική χώρα κάθε χρόνο.


ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΔΩΡΑ;

1) ΜΗΠΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ;
Στις περισσότερες χώρες οι γιορτές των Χριστουγέννων ξεκινούν από την ημέρα του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου κ τελειώνουν την ανήμερα των Θεοφανείων,στις 6 Ιανουαρίου.Για μας τους Έλληνες ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των φτωχών κ των ναυτικών.
Για τους Καθολικούς ο Νικόλαος ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος επίσκοπος, με κόκκινα ράσα και μίτρα στο κεφάλι.Έφτανε με τη συνοδεία του στις πόλεις και στα χωριά κ μοίραζε δώρα.
Ο Άγιος Νικόλαος είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά και ήταν γνωστός για τα θαύματα που έκανε για να βοηθήσει φτωχά και δυστυχισμένα παιδιά.                                
Στις 6 Δεκεμβρίου στο Βέλγιο, σε κάποιες χώρες της Γερμανίας,της Ελβετίας,της Γαλλίας,και της Ολλανδίας, σύμφωνα με την παράδοση, τα δώρα των παιδιών τα μοιράζει ο Άγιος Νικόλαος.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ένας άλλος μύθος διηγείται την καλοσύνη που έδειξε ο Άγιος Νικόλαος στα πεινασμένα παιδιά μιας μεγάλης πόλης.
Ο Άγιος μάζεψε λαχανικά, φρούτα και σιτάρι τα φόρτωσε όλα πάνω  σ ένα  μεγάλο πλοίο με γαλάζια πανιά και σάλπαρε για την πόλη.Όταν έφτασε στην πόλη, μοίρασε στα σπίτια από ένα σακί σιτάρι κ ένα καλάθι με φρούτα.Τα παιδιά ήταν πολύ ευτυχισμένα.Από τότε λέγεται πως οΆγιος κατεβαίνει στην Γη κάθε χρόνο και φέρνει δώρα στα παιδιά.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ:
Τα μικρά παιδιά στην Ολλανδία ξέρουν πως ο Άγιος Νικόλαος κατοικεί στην Ισπανία μαζί με τον πιστό του ακόλουθο, τον Πέτρο.Μαζί φτάνουν στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας το Άμστερνταμ, μ ένα μεγάλο πλοίο στις 6 Δεκεμβρίου. Όλο το χρόνο ο Άγιος σημειώνει τις καλές και τις κακές πράξεις των παιδιών, ενώ ο βοηθός του ετοιμάζει τα δώρα.
Τον Άγιο και το βοηθό του υποδέχονται στο λιμάνι, ο δήμαρχος κ η βασίλισσα. το κεφάλι του υπηρέτη είναι καλυμμένο με στάχτη, γιατί αυτός  είναι που περνάει μέσα από τις καμινάδες, για ν αφήσει τα δώρα στα παιδιά.Διασχίζει την πόλη  πάνω  στο  λευκό του  άλογο ενώ γύρω του τα παιδιά ξεσπούν σε φωνές χαρές και γέλια.Είναι μια ευτυχισμένη μέρα για όλους τους μικρούς Ολλανδούς, που θα πάρουν πολλά δώρα.Ο Άγιος δεν ξεχνά ποτέ να επισκεφθεί όλα τα άρρωστα παιδάκια.
Τα παιδιά ψάχνουν όλο το  σπίτι για να βρουν τα δώρα και να διαβάσουν τα ποιηματάκια που τα συνοδεύουν.Εκείνη τη μέρα όλοι οι Ολλανδοί ανταλάζουν δώρα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΛΟΒΑΚΙΑ
Στην Αυστρία ο Άγιος Νικόλαος συνοδεύεται από τα "Κράμπους".Είναι κάτι παράξενα πλάσματα που τιμωρού τα ανυπάκουα παιδιά.
Στη Σλοβακία ο Άγιος με τη βοήθεια  ανθρώπων που φορούν μάσκες, διώχνει  το θάνατο από τις πόλεις και τα χωριά.Το θάνατο παριστάνει ένας άνθρωπος, που είναι ντυμένος φάντασμα και κρατάει δρεπάνι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ
Στις 5 Δεκεμβρίου το βράδυ σ ένα χωριό της Ελβετίας ο Άγιος βγαίνει στους δρόμους.Οι ακόλουθοί του χτυπούν τα μαστίγια στον αέρα,για να διώξουν τα κακά πνεύματα.Ύστερα έρχονται άντρες ντυμένοι στ άσπρα, κουνώντας τεράστια κουδούνια.Οι κάτοικοι γιορτάζουν όλη τη νύχτα.

2)ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;

Σε μερικές περιοχές της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Αυστρίας πιστέυουν πως ο μικρός Χριστός είναι αυτός που φέρνει τα δώρα στα παιδιά.Το μικρό Χριστό παριστάνει ένα κοριτσάκι περίπου δέκα χρονών, ντυμένο στ΄άσπρα. Στους ώμους της πέφτει ένα άσπρο πέπλο, που το συγκρατεί μια μικρή κορώνα στην κορυφή του κεφαλιού.Πίσω της στέκεται ο πατέρας Μπαμπούλας (που λέγεται Χανς Τραπ) και κουβαλάει στην πλάτη του ένα καλάθι γεμάτο παιχνίδια.Στο χέρι του κρατάει μια χούφτα κλαδάκια, για να τιμωρεί μ αυτά τα ανυπάκουα παιδιά.
Ο μικρός Χριστός ή Κριστκίντελ σιγά-σιγά παραχωρεί τη θέση στον Άγιο Βασίλη, που γίνεται όλο και πιο δημοφιλής.

3)ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ;

Στην Σουηδία ο Άγιος Βασίλης ονομάζεται "Ζουλ Τόμτε" που σημαίνει νάνος των Χριστουγέννων".Ο μικρός ανθρωπάκος βγήκε από τις λαϊκές ιστορίες κ  παραδόσεις.Δεν είχε σχέση με τα Χριστούγεννα και τα δώρα εκτός από ότι το βράδυ των Χριστουγέννων κάθε οικογένεια του άφηνε  έξω απ την πόρτα το φαγητό,για να τον ευχαριστήσει, ώστε να προστατεύει το αγρόκτημα.Από τότε που μια ζωγράφος του έδωσε τη μορφή που βλέπετε στην εικόνα, έγινε το σύμβολο των Χριστουγέννων στη Σουηδία.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ: σε όλες τις χώρες, έχει περίπου το ίδιο όνομα "Πατέρας των Χριστουγένων". Στην Αγγλία τον ονομάζουν " Φάδερ Κρίστμας", στις Η.Π.Α. "Σάντα Κλάους", στην Ιταλία "Μπάμπο Νατάλε" και στη Γερμανία Βάιναχτσμαν.
Ο Άγιος Βασίλης είναι ο απόγονος του Αγίου Νικολάου. Όταν οι Ολλανδοί εγκαταστάθηκαν στις Η.Π.Α.,το όνομα "Σάντα Κλας" που σημαίνει  " Άγιος Νικόλαος" στα ολλανδικά, έγινε "Σάντα Κλάους".Οι Αμερικανοί άλλαξαν την εικόνα του Άγιου Βασίλη και τον έκαναν έναν χοντρό, συμπαθητικό παππού με φουσκωτα μάγουλα, ντυμένο στα κόκκινα με μια άσπρη, μακριά γενειάδα που ανεμίζει στον αέρα.Ταξίδευε καθισμένος πάνω σ ένα έλκυθρο που το έσερναν τάρανδοι.Έτσι γεννήθηκε  ο Άγιος Βασίλης που ξέρουμε σήμερα.

ΓΑΛΛΙΑ:Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ : Ο Άγιος Μαρτίνος είναι ένας από τους γνωστούς αγίους στη Γαλλία.Ο μύθος λέει πως ΄Άγιος Μαρτίνος έχασε μια μέρα το γάϊδαρό του στους αμμόλοφους κ ότι τα παιδιά κρατώντας φανάρια τον ξαναβρήκαν μέσα στο σκοτάδι.Για να τα ανταμείψει ο Άγιος Μαρτίνος μετέτρεψε τις καβαλίνες του γαϊδάρου σε γλυκά.Κάθε χρόνο, οι μικροί μαθητές στις βόρειες περιοχές της Γαλλίας φτιάχνουν πανέμορφα φανάρια από ζαχαρότευτλα και πηγαίνουν στους αμμόλοφους,για να βρουν τον Άγιο Μαρτίνο και το γάϊδαρό του. Μετά, κάνουν παρέλαση στους δρόμους της πόλης κ ο κόσμος τους δίνει γλυκά κουλούρια.

ΑΜΕΡΙΚΗ:ΧΑΛΟΟΥΙΝ: Η γιορτή του Χαλοουίν γίνεται τον Νοέμβριο και μ αυτήν αρχίζουν επίσημα τα Χριστούγεννα για τους Αμερικάνους.Στις Η.Π.Α., στον Καναδά και στα Βρετανικά Νησιά, τα παιδιά μεταμφιεσμένα, ξεχύνονται στους δρόμους, χτυπούν τις πόρτες των σπιτιών και ζητούν γλυκά ή καραμέλες.Φανάρια από κολοκύθες, φωτίζουν σχεδόν κάθε γωνιά και σπίτι.
Γιατί όμως φτιάχνουν φανάρια από κολοκύθα για τον εορτασμό του Χαλοουίν;Η συνήθεια αυτή γεννήθηκε από έναν ιρλανδικό μύθο:Ο Τζακ πήγαινε πολύ συχνά στην ταβέρνα του χωριού του.Ένα βράδυ συνάντησε εκεί το Ξωτικό του Δάσους και το κέρασε κρασί.Ο Τζακ όμως δεν είχε χρήματα να πληρώσει.Τότε το ξωτικό μεταμορφώθηκε σε νόμισμα.
Τα χρόνια πέρασαν κ κάποια στιγμή  ο Θεούλης κάλεσε κοντά του τον Τζακ.Ο καημένος ο Τζακ όμως είχε χάσει το δρόμο του κ δεν μπορούσε ν ακολουθήσει τον καλό δρόμο που θα τον οδηγούσε στους αγγέλους.
Τότε φάνηκε  μπροστά του και πάλι το Ξωτικό, που του πρόσφερε ένα παράξενο δώρο.Ήταν ένας σωρός από αναμμένα κάρβουνα.Ο Τζακ τα έβαλε μέσα σε μια κολοκύθα, φτιάχνοντας έτσι ένα πρωτότυπο φανάρι.Έτσι μ αυτή την κολοκύθα φώτισε το δρόμο του.














ΣΟΥΗΔΙΑ: Η ΑΓΙΑ ΛΟΥΚΙΑ
Στη Σουηδία, κάθε χρόνο στι 13 του Δεκέμβρη, σε κάθε σχολείο, σπίτι και γραφείο εκλέγεται μια βασίλισσα Αγία Λουκία.Όλες οι βασίλισσες βγαίνουν στους δρόμους της πόλης και κάνουν παρέλαση τραγουδώντας.
Η Αγία Λουκία έζησε πριν από πολλά χρόνια.Σύμφωνα με το θρύλο, ένας νέος άνδρας, μαγεμένος από την ομορφιά των ματιών της,της ζήτησε να τον παντρευτεί.Όταν εκείνη αρνήθηκε να γίνει γυναίκα του, εκείνος θύμωσε πολύ και της έβγαλε τα μάτια.Από τότε πιστεύεται πως η Αγία Λουκία θεραπεύει όλες τις αρρώστιες των ματιών.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΛΟΥΚΙΑΣ:Την ημέρα της Αγίας Λουκίας ο μπαμπάς δε σηκώνεται το πρωί  με την υπόλοιπη οικογένεια.Η μαμά ντύνει τα παιδιά με μακριά, άσπρα φορέματα και ετοιμάζει το στεφάνι που θα φορέσει η κόρη της οικογένειας.
Ετοιμάζουν ένα δίσκο με ζεστό καφέ,ψωμάκια και γλυκά.Η μαμά τοποθετει το στεφάνι στο κεφάλι της κόρης της.
Όλοι μαζί μπαίνουν στο υπνοδωμάτιο και ξυπνούν τον μπαμπά με τραγούδια της Αγίας Λουκίας.Η οικογένεια κάθεται στο κρεββάτι και απολαμβάνει το πρωινό.










ΑΓΓΛΙΑ: Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΚΑΪ ΦΟΚΣ
Πριν από 300 χρόνια ο Γκάϊ Φοκς και οι φίλοι του, που μισούσαν το βασιλιά,θέλησαν να βάλουν φωτιά στη Βουλή,την ώρα που εκείνος βρισκόταν μέσα.Ο βασιλιάς όμως, που είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως, έστειλε τους φρουρούς του και τους συνέλαβαν.Για να γιορτάσουν το γεγονός κάθε χρόνο τα παιδιά πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα, περιφέροντας μια κούκλα από άχυρο που συμβολίζει τον Γκάι Φοκς, ζητώντας φιλοδώρημα.Λίγο αργότερα, όταν βραδιάσει, ανάβουν μια μεγάλη φωτιά και καίνε το ομοίωμα του Φοκς, ενώ πολύχρωμα βεγγαλικά κάνουν τη νύχτα μέρα.

ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ: Στη Γαλλία  τη μέρα των Θεοφανείων φτιάχνουν μια πίτα και μέσα στη ζύμη κρύβουν ένα φλουρί.Όποιος το βρει ονομάζεται βασιλιάς ή βασίλισσα.Στην Ουγγαρία, τη μέρα αυτή τα παιδιά μεταμφιέζονται σε μάγους και μεταφέρουν τη φάτνη από πόρτα σε πόρτα ζητώντας ένα μικρό φιλοδώρημα.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ;
Τα αρχαία χρόνια τα παιχνίδια ήταν ξύλινα στεφάνια και κούκλες από πηλό.
Για πολλά χρόνια το ξύλινο αλογάκι έδινε χαρά στα μικρά παιδιά.
Οι μολυβένιοι στρατιώτες είναι πολύ παλιό παιχνίδι.Οι νεαροί πρίγκηπες έπαιρναν για δώρο ολόκληρους στρατούς.
Το χνουδωτό αρκουδάκι είναι περίπου 100 χρονών και γεννήθηκε την ίδια εποχή στην Αμερική και την Γερμανία.

ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: Είναι φτιαγμένα από πηλό και τα τοποθετούμε γύρω από τη φάτνη.Ετοιμάζουν ένα καλούπι για κάθε άγαλμα.μέσα βάζουν μια μπάλα από πηλό, πιέζουν τα δυο κομμάτια του καλουπιού και το αγαλματάκι είναι έτοιμο.Αφού ψήσουν τα αγαλματάκια σε ειδικό φούρνο, τα βάφουν με λαδομπογιά, έτσι είναι έτοιμα διακοσμημένα με όμορφα ζωηρά χρώματα.

ΤΑ ΦΥΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: Τα χριστούγεννα όλο το σπίτι στολίζεται με φυτά, στολίδια και κορδέλες.Το έθιμο της δικόσμησης του σπιτιού με πράσινες γιρλάντες είναι πολύ παλιό.Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι στόλιζαν τα σπίτια τους για ν αποχαιρετίσουν τις μεγάλες χειμωνιάτικες νύχτες.Το ου, με τ αγκαθωτά φύλλα του, συμβολίζει το στεφάνι του Χριστού, ενώ οι κόκκινοι μικροί καρποί του θυμίζουν σταγόνες από αίμα.Το γκυ λέγεται πως φέρνει ευτυχία, το δεντρολίβανο συμβολίζει τη φιλία κ ο κισσός την αγάπη.

ΤΟ ΑΧΥΡΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ: Εδώ και πάρα πολλά χρόνια πολύ πριν την καθιέρωση των χριστουγεννιάτικων γιορτών, πολλά σουηδικά έθιμα ήταν συνδεδεμένα με το άχυρο.Έστρωναν με άχυρο το πάτωμα του σπιτιού για να διώξουν τα κακά πνεύματα.Ετοίμαζαν το κρεββάτι στην περίπτωση που οι νεκροί κατέβαιναν στη γη.Η οικογένεια κοιμόταν στο πάτωμα. Αυτό το έθιμο συνεχίστηκε κ μετά την εμφάνιση των γιορτών των Χριστουγέννων, αφού δεν έπρεπε οι πιστοί να κοιμούνται πιο άνετα από τον ίδιο τον Χριστό.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ:  Οι πρώτες περιγραφές για το χριστουγεννιάτικο δέντρο μάς έρχονται από την Αλσατία.Τότε, στόλιζαν ένα έλατο στην κεντρική πλατεία της πόλης.Την Παραμονή των Χριστουγέννων οργανώνονταν χοροί μπροστά από τις εκκλησίες και όλοι πιάνονταν χέρι χέρι κ χόρευαν γύρω από το δέντρο, το οποίο ήταν έλατο στολισμένο με κόκκινα γυαλιστερα μήλα.





ΤΟ ΕΛΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΛΣΑΤΙΑ:  Από την Αλσατία το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου διαδόθηκε γρήγορα χάρη στους εμπόρους,που πήγαιναν από πόλη σε πόλη.Κάτω από την επίβλεψη ενός φύλακα έκοβαν τα δέντρα από το δάσος.Κρεμούσαν το έλατο από το ταβάνι μ ένα μήλο σφηνωμένο στον κορμό του. Αργότερα έβαζαν το δέντρο σένα δοχείο γεμάτο άμμο.Τα παιδιά κουνούσαν το δέντρο,για να πέσουν τα παιχνίδια και τα γλυκά που στόλιζαν τον κορμό του.







ΤΟ ΣΤΟΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ: Στην αρχή γινόταν με

φρούτα κυρίως μήλα.Μετά προστέθηκαν οι καραμέλες, τα

γλυκά, οι γιρλάντες και οι μπάλες.Παλιότερα η παράδοση

ήθελε να το στολίζουμε με δώδεκα κεράκια που συμβόλιζαν

τους 12 μήνες του χρόνου. Επίσης, πασπάλιζαν το φύλλωμά

του με αλεύρι, για να φαίνεται πιο χιονισμένο.Σε κάποιες

χώρες στολίζουν το δέντρο με γιρλάντες από μικρές σημαίες,

ενώ σε άλλες προσθέτουν πολύχρωμους φιόγκους.



ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ: Σε όλες τις χώρες είναι όμορφα στρωμένο και πολύ πλούσιο,γιορτάζει κ αυτό τη γέννηση του Χριστού.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ: Όλοι ξέρουμε ότι στην Ελλάδα το Χριστουγεννιάτικο δείπνο αποτελείται από γαλοπούλα στο φούρνο με γέμιση και πατάτες,κουραμπιέδες και μελομακάρονα.

Στη Γαλλία στο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο

τραπέζι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχουν

στρείδια,σολομός, άσπρα λουκάνικα, γεμιστή

γαλοπούλα και χριστουγεννιάτικος κορμός.







Στην Πολωνία,σερβίρονται 12 διαφορετικά πιάτα.Το ιδιαίτερο του πολωνικού γιορτινού δείπνου είναι ότι δεν περιλαμβάνει καθόλου κρέας.Σερβίρουν σούπα  με μανιτάρια ή παντζάρια, ραβιόλια με σάλτσα από λάχανο ή μανιτάρια, ζυμαρικά με παπαρούνα και άλλα.

Τα αμερικάνικο γιορτινό δείπνο αποτελείται από καλαμπόκι, γεμιστή γαλοπούλα και  κολοκυθόπιτα που συνήθως συνοδεύεται από παγωτό βανίλια.

Στην Ισπανία σερβίρουν σούπα από αμύγδαλα,ψητή τσιπούρα, χήνα και τουρόν(ένα είδος μαντολάτου)








Στην Ουγγαρία τρώνε κυρίως ψαρόσουπα, τηγανητό

ψάρι,γαρνιρισμένο με πατάτες τηγανητές κ ένα γλυκό ρολό.









Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι στην Ιταλία διαφέρει πολύ από περιοχή σε περιοχή.Συνήθως, όμως, βρίσκουμε χέλια, γαλοπούλα με κάστανα και για γλυκό, πανετόνε.



Στη Σουηδία σερβίρουν ρέγκες μαρινάτες,μπιφτέκια, ψητό

ζαμπόν, σερβιρισμένο με λάχανο, πουρέ από ρύζι και μικρά

γλυκά.


Στην Αγγλία τρώνε ψητό ζαμπόν, γεμιστή

γαλοπούλα με λαχανάκια Βρυξελλών,ή αρακά,

ψητές πατάτες, χριστουγεννιάτικη πουτίγκα,

τάρτα και ξερά φρούτα.

Οι Πορτογάλοι προτιμούν μπακαλιάρο μαγειρεμένο με διάφορους τρόπους, που συνοδεύεται με λάχανο και πατάτες, γαλοπούλα με κάστανα και γλυκό ψωμί.

Οι γερμανικές χριστουγεννιάτικες λιχουδιές είναι σαλάτα με ρέγκα, χήνα με λάχανο, μήλα και ξερά δαμάσκηνα.Για επιδόρπιο, γλυκά με μέλι,γλυκό ψωμί με μπαχαρικά, μπριός κ.λπ.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ:Οι πρώτες χριστουγεννιάτικες κάρτες τυπώθηκαν στην Αγγλία, πουλήθηκαν 1.000 αντίτυπα και πάνω τους απεικονιζόταν μια οικογένεια με παιδιά που εύχονταν Καλά Χριστούγεννα.Στις Η.Π.Α. οι κάρτες έχουν τεράστια ποικιλία,οι αμερικανοί έχουν συνήθεια να στέλνουν κάρτες με κάθε ευκαιρία.Σε πολλά σπίτια σ όλο τον κόσμο, οι οικογένειες στολίζουν τους τοίχους και τα έπιπλα του σπιτιού με τις κάρτες που παίρνουν από συγγενείς και φίλους.

                                               ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ:

ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ: Τα Χριστούγεννα είναι η πιο σημαντική οικογενειακή γιορτή.Το βράδυ της Παραμονής όλα τα θέατρα, τα σινεμά και τα εστιατόρια κλείνουν τις πόρτες τους.Όλοι πρέπει να γιορτάσουν με τις οικογένειές τους!!Οι γιορτές αρχίζουν την 1η Δεκεμβρίου με το χριστουγεννιάτικο στεφάνι.Στις πλατείες κάθε πόλης και χωριού οι κάτοικοι στολίζουν ένα έλατο,στις 24 Δεκεμβρίου οι δρόμοι των πόλεων γεμίζουν από παιδιά,που κρατούν από το χέρι τον παππού ή τη γιαγιά.Οι γονείς είναι στο σπίτι και στολίζουν το έλατο.Όλο το Δεκέμβριο η περιοχή γύρω από την κεντρική πλατεία της Βιέννης γιορτάζει, τα δέντρα του πάρκου είναι φορτωμένα με φανταστικά στολίδια κ όλη η πλατεία είναι σαν να βγήκε από παραμύθι.Σ αυτό το μαγικό πάρκο γίνεται πάντα η διάσημη Χριστουγεννιάτικη Παρέλαση,μια χαρούμενη γιορτινή πορεία, ένα καταπληκτικό θέαμα.Πολλά μελλοντικά αστέρια του καλλιτεχνικού πατινάζ αρχίζουν την καριέρα τους σ αυτές τις γιορτές.Μεταμφιεσμένοι σε ζώα ή σε χαρακτήρες από γνωστά παραμύθια χορεύουν στον πάγο και προσφέρουν ένα υπέροχο θέαμα στα παιδιά.Οι μικροί Αυστριακοί ,μπορούν να διασχίσουν το πάρκο  μένα τρενάκι.Πριν ανέβουν στο τρενάκι γράφουν τις ευχές τους πάνω σε μια λίστα, που, απ ότι λένε τη συμβουλεύεται ο Άγιος Βασίλης κ ο μικρός Χριστός!

ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ: Όλη η οικογένεια πηγαίνει στο δάσος για να κόψει το χριστουγεννιάτικο δέντρο.Ένα πράσινο στεφάνι με 4 κεριά κρεμιέται στο ταβάνι του σπιτιού.Τα παιδιά στέλνουν κάρτες σε αγαπημένα πρόσωπα και φίλους.Αυτή την εποχή βγαίνουν και τα χριστουγεννιάτικα γραμματόσημα που στολίζουν τους γιορτινούς φακέλους.Ένα από τα πιο όμορφα το ζωγράφισε η ίδια η  Βασίλισσα.Από τις πρώτες μέρες των γιορτών το σπίτι στολίζεται από έλατο,με αγγελάκια και αστέρια φτιαγμένα από άχυρο.Τα παιδιά φτιάχνουν μόνα τους τα στολίδια που θα στολίσουν το δέντρο.Το παραδοσιακό γιορτινό τραπέζι αρχίζει γύρω στις 6 το απόγευμα,στο τέλος του δείπνου σερβίρεται το παραδοσιακό ρυζόγαλο, μέσα του κρύβεται ένα ολόκληρο αμύγδαλο κ όποιος το βρει παίρνει ένα δώρο,ένα γούρικο ζαχαρωτό φτιαγμένο από πάστα αμυγδάλου.Μετά το δείπνο ο μπαμπάς πηγαίνει μόνος του στο δωμάτιο που βρίσκεται το χριστουγεννιάτικο έλατο, το δέντρο είναι στολισμένο με γιρλάντες από μικρές σημαίες της Δανίας κεράκια και μικρές κόκκινες και άσπρες καρδούλες, ο μπαμπάς ανάβει ένα-ένα τα κεράκια του δέντρου, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια περιμένει με αγωνία πίσω από την κλειστή πόρτα.Επιτέλους, η πόρτα ανοίγει κ όλη η οικογένεια πλησιάζει το κατάφωτο δέντρο.Κάνουν έναν κύκλο γύρω του πιασμένοι χέρι- χέρι χορεύουν και τραγουδούν χριστουγεννιάτικα τραγούδια.Καθένας διαλέγει ένα τραγούδι κ όλη η οικογένεια τραγουδάει μαζί του.

ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ: Οι μικροί Ισπανοί είναι πολύ τυχεροί, αφού παίρνουν δώρα και στις 25 Δεκεμβρίου και στις 6 Ιανουαρίου από τους Τρεις Μάγους οι οποίοι αφήνουν τα πακέτα μέσα στα παπούτσια των παιδιών.Σε πολλές ισπανικές πόλεις μπορείς να δεις την παρέλαση Των Τριών Μάγων, είναι  μια πολύ δημοφιλής γιορτή.Οι Τρείς Μάγοι περνούν από τους δρόμους της πόλης πάνω  σε εντυπωσιακά διακοσμημένα άρματα, που τ ακολουθούν πολύ καβαλάρηδες.Μετά την παρέλαση οι Τρεις Μάγοι κατεβαίνουν από τα άρματα και γίνονται ένα με το πλήθος των παιδιών που ενθουσιάζονται όταν τους βλέπουν από κοντά.

ΣΤΗ ΦΙΛΑΝΔΙΑ: Την Παραμονή των Χριστουγέννων τα παιδιά είναι πολύ απασχολημένα, απ το πρωί πηγαίνουν στο δάσος με το έλκηθρο  για να κόψουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο.Όλες οι οικογένειες ανάβουν κερί πάνω στους τάφους.20 μέρες μετα τα Χριστούγεννα το δέντρο ξεστολίζεται και πετιέται.

ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Κάθε Κυριακή τις 40 τελευταίες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ανάβουν από ένα κερί σ ένα στεφάνι, την ημέρα της Αγίας Βαρβάρας στολίζουν τα βάζα μ ένα φυτό που θ ανθίσει τα Χριστούγεννα,πολλά γλυκά πρέπει να φτιαχτούν αυτές τις μέρες γι αυτό τα παιδιά βοηθούν τη μαμά τους στη μαγειρική,ανήμερα του Αγίου Νικολάου τα παιδιά αφήνουν τις μπότες τους έξω από τα δωμάτιά τους, το δέντρο στολίζεται στις 24 Δεκεμβρίου,το βράδυ όλοι κάθονται στο τραπέζι κ ή μαμά φέρνει τη γαλοπούλα,που συνοδεύεται από λάχανο και μήλα.Τα παιδιά φορώντας στολές μάγων γράφουν τ αρχικά των ονομάτων των Τριών Μάγων πάνω από τις πόρτες.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΗΓΚΙΑ: Οι χριστουγεννιάτικες παραδόσεις διαφέρουν πολύ απ αυτές της υπόλοιπης χώρας,στις παραθαλάσσιες περιοχές, στις εκκλησίες μετά το τέλος της λειτουργίας μια ομάδα ψαράδων αφιερώνει μπροστά στην Αγία Τράπεζα ένα κοφίνι με ψάρια για να ευχαριστήσει και να τιμήσει το Θείο Βρέφος.Το γιορτινό τραπέζι σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να τελειώσει με 13 διαφορετικά επιδόρπια που συμβολίζουν το Χριστό και τους 12 Αποστόλους.Αυτά τα γλυκά είναι φτιαγμένα από τα φρούτα και τα προϊόντα της περιοχής.

ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ: Οι Ιρλανδοί γιορτάζουν και στις 26 Δεκεμβρίου, μαζεύονται στις ιπποδρομίες και βάζουν στοιχήματα στα άλογα που τρέχουν,άλλοι πάλι τραγουδούν στους δρόμους.Στην εξοχή νερά αγόρια ντυμένα με παλιά παραδοσιακά ρούχα τραγουδούν και παίζουν μουσική, πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα και μαζεύουν χρήματα.

ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ: Όπως σε όλες τις χριστιανικές χώρες έτσι και στην Ισλανδία τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών. Η τελευταία μέρα των Χριστουγέννων είναι  η 6η Ιανουαρίου κ οι Ισλανδοί χορεύουν και τραγουδούν γύρω από μεγάλες φωτιές.Τα Χριστούγεννα ονομάζονται "Ζολ" στη γλώσσα τους, Οι "Ζολασβέιναρ" είναι οι καλικάντζαροι που βγαίνουν αυτή την εποχή.Από την αρχή του Δεκεμβρίου τα παιδιά αφήνουν ένα παπούτσι στο πρεβάζι του παραθύρου, αν το παιδάκι ήταν καλό όλο το χρόνο,ο Άγιος βασίλης αφήνει μέσα στο παπούτσι ένα δωράκι,αν όμως ήταν άτακτο του αφήνει...μια πατάτα!!

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Οι καλικάντζαροι εμφανίζονται την Παραμονή των Χριστουγέννων, αυτά τα μικρά πλάσματα εμφανίζονται σε παραδόσεις διαφόρων χωρών και έχουν πολλές ονομασίες.Θρύλοι της πατρίδας μας αναφέρουν ότι οι καλικάντζαροι  προέρχονται από τα έγκατα της Γης, όλο το χρόνο πελεκούν με τα τσεκούρια τους το δέντρο που στηρίζει τη Γη για να το κόψουν.Όταν όμως πλησιάζουν οι γιορτές, ο Χριστός φτιάχνει τον κορμό του δέντρου, τότε οι καλικάντζαροι θυμώνουν ανεβαίνουν στη γη και δημιουργού διάφορα προβλήματα...από τότε που εμφανίστηκε ο Άγιος Βασίλης ο θρύλος άλλαξε, οι καλικάντζαροι έγιναν πιο ήσυχοι κ πλέον περνάνε τον καιρό τους βοηθώντας τον Άγιο να ετοιμάσει τα δώρα για τα καλά παιδιά.


ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ: Σε μερικές περιοχές του Βορρά τα δώρα τα

φέρνει είτε ο Άγιος Βασίλης είτε ο μικρός Χριστός στις 25

Δεκεμβρίου,σε άλλες περιοχές τα δώρα είναι δουλειά της

Αγίας Λουκίας και φτάνουν στις 13 Δεκεμβρίου.Στη Ρώμη τα

δώρα φτάνουν στις 6 Ιανουαρίου και τα φέρνει η

Μπεφάνα,είναι μια γρια, άσχημη αλλά πολύ καλή μάγισσα, το

μεταφορικό της μέσο είναι η σκούπα της και μοιράζει τα

παιχνίδια μπαίνοντας από την καμινάδα.


ΣΤΗ ΜΟΛΔΑΒΙΑ:Οι γιορτές διαρκούν 12 μέρες, γίνονται πολλές παρελάσεις στις πόλεις και στα χωριά.
*****************************                          ****************************



ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Μπροστά στην είσοδο του σπιτιού βάζουν συνήθως ένα τράγο φτιαγμένο από άχυρο, και βλαστάρια από σιτάρι, σε κάθε παράθυρο κρεμάνε από ένα αστέρι,και την Παραμονή πάνω σε κάθε τάφο τοποθετούν ένα κερί.Τα λουλούδια είναι σημαντικό κομμάτι της γιορτινής διακόσμησης.Τουλίπες ή υάκινθοι τοποθετούνται σε διάφορες γωνιές,η μαμά φτιάχνει υπέροχες τηγανίτες σε σχήμα καρδιάς, οι Νορβηγοί ντύνονται ζεστά τυλίγονται με δέρμα λύκου και βγαίνουν βόλτα με το έλκηθρο.Μετά το δείπνο πριν ανοίξουν τα δώρα η οικογένεια τραγουδά και χορεύει γύρω από το δέντρο είναι αρχαίο έθιμο, κάνει 2 κύκλους ένα μεγάλο κ ένα μικρό γύρω από το έλατο, όλοι αρχίζουν να τραγουδούν κ ενώ ο μικρός κύκλος γυρνάει από τ αριστερά ο μεγάλος γυρνάει από δεξιά, με το καινούριο τραγούδι αλλάζει κ η φορά των 2 κύκλων.














ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ: Την παραμονή τα παιδιά περιμένουν την εμφάνιση του πρώτου αστεριού, μόλις
λάμψει η γιορτή αρχίζει κ όλοι κάθονται στο τραπέζι,στρώνουν το τραπέζι κ απαραίτητα κάτω από το τραπεζομάντηλο βάζουν άχυρο για να μην ξεχνούν πως ο Χριστός γεννήθηκε σε φάτνη.Πριν το γεύμα κάνουν προσευχή κ τρώνε ένα μικρό αντίδωρο που λέγεται "οπλατέκ" και συμβολίζει την Μαρία,τον Ιωσήφ ή το μικρό Χριστό.Όλοι κάνουν μια ευχή και ξεχνούν διαφωνίες και καυγάδες.Την Παραμονή τα παιδιά μεταμφιέζονται σε αγγέλους σε διαβόλους μάγους και βοσκούς τριγυρνάνε από πόρτα σε πόρτα και μαζεύουν χρήματα και γλυκά.Κατά τη διάρκεια των γιορτών οργανώνονται εκδρομές με έλκηθρα αλλά και πικ νικ στην κατάλευκη εξοχή, όλοι μαζί ανάβουν φωτιές και ψήνουν λουκάνικα.

ΣΤΗ ΣΛΟΒΑΚΙΑ: Από τις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα η πιο σημαντική είναι η 6η Δεκεμβρίου, τα παιδιά γυαλίζουν τα παπούτσια τους και τ αφήνουν στο παράθυρο, ο Άγιος Νικόλαος μέσα σε κάθε παπούτσι αφήνει ένα δώρο,πολλές οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά οργανώνουν γιορτή για να τιμήσουν τον Άγιο Νικόλαο, οι μεγάλοι μεταμφιέζονται και παριστάνουν τον Άγιο, τον διάβολο ή τον άγγελο ενώ τα παιδιά τραγουδούν κ ανοίγουν τα πακέτα με τα δώρα τους.Μεταξύ των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων μεσολάβούν "δώδεκα άγιες μέρες",σ αυτό το διάστημα γίνονται πολλές τελετές και συγκεντρώσεις μεταμφιεσμένων για να γιορτάσουν όπως προστάζει η  τοπική παράδοση το τέλος του χειμώνα.

ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ: Το σπίτι είναι ντυμένο στα γιορτινά χρώματα το κόκκινο και το πράσινο,πολλές φορές κολάνε τις κάρτες σε μια κόκκινη κορδέλα,τα παιδιά βγαίνουν στους δρόμους λένε τα κάλαντα και σε αντάλαγμα οι μεγάλοι τους δίνουν καραμελίτσες ή γλυκίσματα.Τα παιδιά γράφουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη κ κρεμάνε άδειες κάλτσες στα πόδια του κρεββατιού τους, κάτω απ το δέντρο αφήνουν γλυκά κ ένα ποτήρι κρασί για τον Άγιο Βασίλη.











ΣΤΟ ΚΕΜΠΕΚ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ: Το Νοέμβριο σε πολλά εμπορικά κέντρα στήνεται "το βασίλειο του Αγιου Βασίλη" και τα παιδιά πηγαίνουν να το γνωρίσουν, στο Μόντρεαλ κάθε χρόνο γίνεται  η μεγάλη παρέλαση του 'Αγιου Βασίλη που τη διοργανώνει ένα μεγάλο κατάστημα, το άρμα του Άγιου Βασίλη κλείνει την παρέλαση, σηκώνεται στον αέρα και πετάει πάνω από τα μάτια των παιδιών.

ΣΤΙΣ ΗΠΑ: Ολοι οι ξένοι που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Αμερική έφεραν μαζί τους  από τον τόπο τους τις δικές τους παραδόσεις, όλη η οικογένεια στολίζει το σπίτι, κρεμάνε μεγάλες μάλλινες κάλτσες στο τζάκι,διακοσμούν τους τοίχους με τις κάρτες, φτιάχνουν γιρλάντες και ποπ κορν, πάνω στα κλαδιά του δέντρου κρεμούν ζαχαρωτά.Η γαλοπούλα που πλέον έχει γίνει το χριστουγεννιάτικο πιάτο για πάρα πολλές χώρες του κόσμου, καθιερώθηκε από τους Ισπανούς που μετακόμισαν στις ΗΠΑ.


ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: Γιορτάζουν τη γέννηση του Χριστού

μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη,τρώνε γαλοπούλα ή χήνα ψητή

και πουτίγκα,μερικοί τα γιορτάζουν στην παραλία,

οργανώνουν πικ νικ με τα φαγητά στην αμμουδιά,και το

βράδυ συγκεντρώνεται στο σπίτι γύρω από το στολισμένο

έλατο.

ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ: Οι γιορτές αρχίζουν στις 16 Δεκεμβρίου, σε πολλά χωριά οι νέες οικογένειες φτιάχνουν την αναπαράσταση του ταξιδιού που έκαναν ο Ιωσήφ και η Μαρία στη Βηθλεέμ,η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία, βρίσκει τα αγαλματάκια και τα στερεώνει σε μια φορητή βάση, δυο κορίτσια μεταφέρουν την αναπαράσταση στους δρόμους του χωριού, χτυπούν την πόρτα ενός σπιτιού και ζητούν φιλοξενία.Ο Ιωσήφ και η Μαρία τοποθετούνται  σ ένα βωμό, που έχουν ετοιμάσει και στολίσει από πριν με λουλούδια οι ένοικοι του σπιτιού.Το ζευγάρι των αγαλμάτων περιφέρεται για 8 μέρες,κάθε βράδυ πηγαίνει και σε διαφορετικό σπίτι όπου γιορτάζεται η "Πινιάτα" μια γιορτή για τα παιδιά.Στις 24 Δεκεμβρίου ο Ιωσήφ και η Μαρία τοποθετούνται κοντά στο μικρό Ιησού σε μια φάτνη που έχουν φτιάξει οι πιστοί μπροστά στην εκκλησία."Η Πινιάτα" είναι ένα πιθάρι από πηλό που αναπαριστά ένα ζώο ή ένα πρόσωπο, τα παιδιά με δεμένα τα μάτια, το χτυπούν μ ένα ξύλο ώσπου να σπάσει και ν



απελευθερωθούν τα γλυκά και τα δώρα που βρίσκονται                                                                                     μέσα.Την 9η μέρα ο Ιωσήφ και η Μαρία τοποθετούνται στη μεγάλη Φάτνη.







      ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΙΑ   
       ΕΠΟΧΗ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ  
             ΕΙΡΗΝΗΣ
                                                                                                                                                                                                                                                                                                           







ΠΗΓΗ  :εικόνες των Χριστουγέννων
Modern Times