Άγγελέ μου, Φύλακά μου, Σκέπος κ Βοήθειά μου με το θάρρος σε φωνάζω κ Προστάτη μου σε κράζω: Φώτισέ με,Φύλαξέ με Ισχυρά Προστάτεψέ με!(πρωινή προσευχη)

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΕΞΑΤΜΙΣΤΕΙ....



Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

....Ένα σπίτι Μια ιστορία!....ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟΣΠΙΤΟ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ

                                  ΤΟ "ΚΟΚΚΙΝΟΣΠΙΤΟ" ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ, ΣΤΗ ΣΥΡΟ

Με φόντο τις ομορφιές της Σύρου,συνετέθηκαν σημαντικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.Η παρούσα μελέτη αποπειράται να ανιχνεύσει στοιχεία της καθημερινής ζωής της μεταπολεμικής Σύρου μέσα από το προαναφερθέν μυθιστόρημα.
Στη «Μεγάλη Χίμαιρα» (εκδόσεις «Εστία»), έργο του 1953, ο Μ. Καραγάτσης (1908-1960) καταπιάνεται με τη Μαρίνα, μια νεαρή Γαλλίδα, που ερωτεύεται, παντρεύεται και ακολουθεί τον άντρα της στη Σύρα, στο πατρικό του σπίτι στο Επισκοπείο. Εκεί ζει κάτω από τον βαρύ, αποδοκιμαστικό ίσκιο της πεθεράς της. Καθώς η Μαρίνα συνδέει την τύχη της με τα βαπόρια του άντρα της, κάθε ψυχική αναταραχή της έχει περίεργες συνέπειες πάνω στη ζωή τους. Οταν έρχεται η οικονομική καταστροφή, που είναι συνδεδεμένη με την ψυχική φθορά της ηρωίδας, τότε όλα μπαίνουν στον φαύλο κύκλο του έρωτα και του θανάτου. 
Το σπίτι των Ρεΐζηδων στο Επισκοπείο, στο συριανό «Κολωνάκι», προκύπτει από την περιγραφή ότι ήταν ένα διώροφο αρχοντικό, που προέδιδε την οικονομική επιφάνεια της εφοπλιστικής οικογένειας (βλ. Μεγάλη Χίμαιρα, σ. 61,62). Το απόσπασμα αυτό ενέπνευσε τον Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος συμπεριέλαβε στην πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός» (1962) ένα σχετικό ποίημα. 
Το κόκκινο σπίτι, το στοιχειωμένο, καταραμένο, αιματοβαμμένο και αμαρτωλό σπίτι της διήγησης σώζεται ώς τις μέρες μας, ερειπωμένο μεν, διατηρώντας όλο του το μεγαλείο δε. 
Το Κοκκινόσπιτο είναι ένα ωραίο αρχοντικό, φορτωμένο με τοπικούς θρύλους. Πέρα από τους μύθους όμως, που το περιτριγυρίζουν, το Κοκκινόσπιτο είναι γνωστό και για τις υπέροχες οροφογραφίες και τοιχογραφίες που, όπως επισημαίνουν οι περιβαλλοντικές ομάδες, «φθείρονται πάνω στους ετοιμόρροπους σοβάδες και βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης». 
Μάλιστα, η κατάσταση φαίνεται πως επιδεινώνεται, καθώς το σπίτι βρίσκεται στη διαδικασία πώλησης εδώ και χρόνια, χωρίς όμως να γίνονται κινήσεις από αγοραστές, με αποτέλεσμα να αφήνεται έρμαιο της τύχης του.
                                                                                                               ΠΗΓΗ:http://apopsy.blogspot.gr










--------------         ----------------               --------------        -----------------------

ΠΗΓΗ: http://www.esoterica.gr
Διάβασα τα σχετικά με τις παράξενες τοποθεσίες στη Θεσσαλονίκη (όπου και μένω μόνιμα), και εν γένει στην Ελλάδα, τοποθεσίες με διαφορετική ενέργεια από τη συνηθισμένη.
Παρ'όλο που ακόμη είμαι πολύ προβληματισμένη γύρω από τέτοιου είδους (μεταφυσικά) θέματα, ωστόσο τα αντιμετωπίζω με σεβασμό, καθώς και όσους πρόκειται να διαβάζουν αυτό που θα παραθέσω ως προσωπική εμπειρία.
Το λεγόμενο Κοκκινόσπιτο είναι ένα πανέμορφο διατηρητέο σπίτι στη Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Μου το ανέφερε τυχαία κάτοικος του νησιού, παραπέμποντάς με στο βιβλίου του γνωστού και επιτυχημένου Έλληνα συγγραφέα Καραγάτση "Η Μεγάλη Χίμαιρα". Τα όσα διηγείται ο συγγραφέας στο μυθιστόρημά του, βασίζονται σε αληθινά περιστατικά, τα οποία επιβεβαιώνουν ως αναμφισβήτητα άνθρωποι (μεγαλύτεροι αλλά και νεότεροι) του τόπου. Δεν είναι δηλαδή "κοινό μυστικό" η ιστορία του σπιτιού αυτού.
Η ακριβής τοποθεσία του σπιτιού είναι στο χωριό Επισκοπείο ή Πισκοπειό, κατά το παραδοσιακό τοπωνύμιο, που βρίσκεται πάνω και αριστερά από την Ερμούπολη. Κοιτάζει στον κεντρικό κατηφορικό δρόμο που διασχίζει το χωριό και οδηγεί στην πόλη (δε βρίσκεται σε κάποιο στενό δρομάκι), όμως αν δεν ξέρεις γι'αυτό περνώντας δε γυρίζεις να το κοιτάξεις. Προσωπικά είχα περάσει πάνω από 5 φορές, όμως δε μου τράβηξε την προσοχή, γιατί ούτε έχει περίφραξη (την παραμικρή), γιατί είναι πέτρινο και εξομοιώνεται σε κάποιο βαθμό με το περιβάλλον και γιατί τα πεύκα που βρίσκονται μπροστά του κρύβουν ένα τμήμα της πρόσοψης.
Στο σπίτι αυτό, λοιπόν, έχουν συμβεί αρκετοί θάνατοι. Ξεκληρίστηκε μια οικογένεια. Ανοίκε σε έναν ναυτικό, που παντρεύτηκε με μία Γαλλίδα και απέκτησαν και παιδί μαζί. Παρουσιάστηκαν πολλά προβλήματα όμως, κυρίως λόγω της πολύμηνης αναγκαστικής απουσίας του συζύγου εκτός σπιτιού (λόγω δουλειάς). Κατά τη διάρκεια μιας απ' τις νύχτες που η Γαλλίδα απατούσε τον απόντα σύζυγό της με τον κουνιάδο της (αδερφό του συζύγου) στο ίδιο της το σπίτι, στο διπλανό δωμάτιο πέθαινε το μωρό. Σκότωσε τον άντρα της και αυτοκτόνησε και η ίδια στο τέλος - αν κάνω λάθος στην πλοκή οφείλεται στο ότι το διάβασα πριν χρόνια το βιβλίο. Όποιος θέλει ας ελέγξει για λεπτομέρειες σχετικά με θανάτους. Η αλήθεια πάντως (γιατί οι λεπτομέρειες μπορεί να αποτελούν μέρος του μύθου), πως μια οικογένεια ξεκληρίστηκε με βάναυσο τρόπο και σε τραγικά οικογενειακά πλαίσια.
Το σπίτι αυτό μου το έδειξε φίλος και συριανός, ο οποίος σταμάτησε με το αυτοκίνητο στο δρόμο, ακριβώς απέναντι, πολύ αργά τη νύχτα (σχεδόν ξημέρωμα) φέτος το Πάσχα. Δε διανοηθήκαμε ούτε καν να βγούμε από το αμάξι.
Την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι το απόγευμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Επικρατούσε μια απέραντη ηρεμία τριγύρω. Αεράκι φυσούσε και κουνούσε τα κλαδιά του δέντρου μπροστά στο σπίτι. Δίπλα ακριβώς, δεξιά από το κοκκινόσπιτο, υπήρχε ένα τελείως ερείπιο. Γκρεμισμένο, κάτι πέτρινα ντουβάρια διέκρινες, από κτίριο πιο παλιάς κατασκευής, κάτι σαν αποθήκη-μαγειριό. Δεν μπορούσες να καταλάβεις τι μπορεί να χρησίμευε.
Οι δύο πέτρινες στήλες που συγκρατούσαν την τότε πόρτα έστεκαν επιβλητικά στην είσοδο της τότε αυλής. Η οποία ήταν γεμάτη αγριόχορτα ξερά. Προσεκτικά τα πατήσαμε (φίδια παραμονεύουν τέτοια εποχή στην εξοψή) και αντικρίσαμε πλέον καθαρά και από το ίδιο επίπεδο την είσοδο. Η πόρτα ανοιχτή και στον τοίχο δίπλα ένα "πωλείται" (καινούργιο). Απορίας άξιον.
Σπίτι επιβλητικό, σπίτι να "αναπνέει" και να σου "μιλάει". Σπίτι "ζωντανό". Διαμπερές, αλλά όχι ερειπωμένο 100%. Μέσα άδειο, ριγμένα οικοδομικά υλικά, τενεκέδες, σκόνες, λίγα εργαλεία, μαρτυρούσαν πρόσφατη ύπαρξη εργατών-ίσως για κάποια επιφανειακή ανακαίνιση. Με το που μπήκαμε σταματήσαμε να μιλάμε όλοι στην παρέα. Παρατηρούσαμε τριγύρω. Ο ήχος ενός χτυπήματος τζαμιού μας τρόμαξε. Στο σκοτεινό δωμάτιο δεξιά μπαίνοντας το τζάμι χτυπούσε λόγω ρεύματος στα κουφώματα του παραθύρου. Δύο μέτρα μετά την είσοδο, πάνω στο διάδρομο, υπήρχε μία τρύπα σε σχήμα τετραγώνου-κάτι σαν καταπακτή. Δεν είχε σκάλα και ήταν απόλυτο σκοτάδι. Προσπέρασα.
Στο ταβάνι υπήρχαν ακόμη οροφογραφίες και γύψινα σκαλίσματα περιμετρικά. Τα χρώματα κόκκινα (κεραμυδί), γαλάζια, μπεζ. Αναγεννησιακής τεχνοτροπίας. Το παράθυρο του πίσω δωματίου έβλεπε σε γκρεμό (σχετικά ομαλό) και στο βάθος θάλασσα (δεξιά του λιμανιού). Κάσες και εξώπορτα ξύλινης ποιότητας, βαμμένα, βέβαια όχι σε άριστη κατάσταση, αλλά υπήρχαν. Κάποιες γραμμένες φράσεις στους τοίχους (λίγες) μαρτυρούσαν την ύπαρξη παρεών σαν τη δική μας, που είχαν περάσει με τον ίδιο σκοπό.
Η εσωτερική σκάλα, χτιστή με ξύλινα επένδηση σκαλιών, οδηγούσε στο δεύτερο πάτωμα. Από κάτω φαινόταν σε καλή κατάσταση, όχι "ετοιμόροπο". Οι υπόλοιποι με απέτρεψαν να ανέβω - αν ήμουν μόνη μου θα το έκανα ανεπιφύλακτα (ίσως βεβιασμένη μια τέτοια κίνηση,εφόσον δεν έχω πείρα σε τεχνικά θέματα). Ο δεύτερος όροφος φαινόταν το ίδιο καλοδιατηρημένος. Απ'έξω έβλεπες το ταβάνι, μέσα απ'την πόρτα (μισογκρεμισμένη, απ'ό,τι θυμάμαι) του μπαλκονιού.
Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωσα ήταν αρνητική ενέργεια, εισέπραξα πάντως μία "ομιλούμενη σιωπή", ίσως την αίσθηση ότι κάποιος μας έχει αντιληφθεί. Πολλές φορές ερμηνεύω όλα αυτά ως αυθυποβολή. Ή ως συνέπεια του γεγονότος ότι μας εντυπωσιάζει και μας δημιουργεί περιέργεια οτιδήποτε κι αν ανήκει σε μια παλιότερη εποχή...
Δεν καθήσαμε πάνω από 10 λεπτά της ώρας. Με παροτρύνσεις από κάποιους της παρέας, φύγαμε σαν κυνηγημένοι. Αν ήμουν μόνη μου θα ήθελα να μείνω μέχρι να σουρουπώσει αρκετά. (υποθετικά μιλάω βέβαια-δεν ξέρω αν τελικά θα είχα τα κότσια-δεν είμαι και τόσο αναίσθητη).
Οι πέτρες του σπιτιού έχουν ένα κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα, εξού και "κοκκινόσπιτο". Η τοποθεσία τριγύρω και η διαδρομή για να φτάσεις συμπίπτει απόλυτα με σχετικές περιγραφές του μυθιστορήματος.
Αληθές συμβάν αναφέρεται στην απόφαση του ιδιοκτήτη να γκρεμίσει το σπίτι. Η λεγόμενη "κουτάλα" που ρίχνει τοίχους, φτιαγμένη από μέταλλο και πολύ μεγάλου βάρους και όγκου, ενώ ρίχτηκε με τη σωστή συνηθισμένη διαδικασία, τη στιγμή της σύγκρουσης με τον τοίχο... έσπασε! Οι μάρτυρες του γεγονότος το διηγήθηκαν με έκπληξη σε πολλούς ντόπιους, εκ των οποίων και το άτομο που οδήγησε την παρέα μου στα ίχνη της μυστήριας αυτής οικίας. Τα λεγόμενά του: "Εγώ εκεί δεν ξαναπατάω! Ας το αναλάβει άλλος!", φανέρωναν την ταραχή του και κάποιου είδους πρόληψη, ίσως και φόβο.
Άλλοι πάλι κάνουν λόγο για θορύβους και φωνές που ακούγονται τις νύχτες. Για ατυχήματα που έχουν συμβεί στο δρόμο κοντά στο σπίτι, επειδή ο οδηγός είδε κάτι παράξενο να πετάγεται ξαφνικά μπροστά του.
Ποιος ξέρει, ίσως όλα αυτά να προκύπτουν απ'την αυθόρμητη και μη κακοπροαίρετη προσπάθεια του ανθρώπου να εξωτερικεύσει και να εφιστήσει την προσοχή των άλλων για κάτι ανεξήγητο που διαισθάνεται.
Κοίταζα το σπίτι απ' την απέναντι πλευρά του δρόμου. Σιωπηλή, χωρίς να παίρνω το βλέμμα μου, μη χάσω κάποιο σημάδι. Ίσως εμφανίστηκε, αλλά δεν το είδα. Ίσως πάλι να μην υπάρχει κάτι εκεί μέσα και θέλει ισχυρή πίστη για να δηλώσει την ύπαρξή του.
Όσοι σκοπεύετε να επισκεφτείτε το νησί αυτό το καλοκαίρι, μην παραλείψετε αυτή την εξόρμηση!
Αξίζει, έστω και για λόγους (λογοτεχνικής και μη) ιστορίας!
Φιλικά.

Η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, που διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Σύρο, είχε χαρακτηριστεί στο παρελθόν ως άσεμνη και ο δημιουργός του ως εισηγητής του ωμού σεξουαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία.
Ολα τα στοιχεία που παραθέτει ο Καραγάτσης στη «Μεγάλη Χίμαιρα» για τη μεταπολεμική Σύρο είναι σύμφωνα με τις πηγές της εποχήςΟλα τα στοιχεία που παραθέτει ο Καραγάτσης στη «Μεγάλη Χίμαιρα» για τη μεταπολεμική Σύρο είναι σύμφωνα με τις πηγές της εποχήςΗ άποψη αυτή έχει αρχίσει να εγκαταλείπεται τα τελευταία χρόνια. Γιατί, κι αν ακόμα ο συγγραφέας θεωρηθεί σεξουαλικά ελευθέριος, ποιος είναι εκείνος που θέτει όρια στη λογοτεχνία; Εξάλλου πόσο σεξουαλικά ελευθέριος ήταν ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής στον «Οιδίποδα Τύραννο». Πόσο θα σόκαρε το κοινό του 5ου π.Χ. αιώνα η έστω εν αγνοία του σχέση του Οιδίποδα με τη μητέρα του, την Ιοκάστη;
Ολα τα στοιχεία που παραθέτει τόσο απλόχερα ο Καραγάτσης για τη μεταπολεμική Σύρο είναι ταυτισμένα με τις πηγές της εποχής. Το γεγονός αυτό θέτει σε νέα τροχιά την έρευνα γύρω από τις συνθήκες συγγραφής του έργου. Θέτει, δηλαδή, το ζήτημα της επίσκεψης ή της διαμονής του Καραγάτση στη Σύρο.
Πώς αλλιώς, όμως, εξηγείται η αναφορά στη «Λέσχη Ελλάς», στη μικρότερη λέσχη που λειτουργούσε τότε στο Επισκοπείο, στον εξέχοντα ρόλο των προσφύγων, στο εμπόριο που αποτελούσε πραγματική ανάσα ζωής για τον τόπο, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό;
Πώς αλλιώς εξηγείται η «ηρεμία» με την οποία σκιαγραφεί το νησί; Και προφανώς είναι σε θέση να διαχωρίσει τον Αγιο Νικόλαο τον «Πλούσιο» στην Ερμούπολη από τον Αγιο Νικόλαο τον «Φτωχό» στην Ανω Σύρο.
Ομοίως πώς αλλιώς εξηγείται η ακρίβεια γύρω από την «ιδιαιτερότητα» του Επισκοπείου; Μας πληροφορεί ότι παρέχει διπλή θέα στους κατοίκους του, οι οποίοι μπορούν να θαυμάσουν από τη μία τη θάλασσα και από την άλλη το βουνό.
Μύθοι και παραδόσεις του νησιού
Το σπίτι των Ρεΐζηδων στο Επισκοπείο, στο συριανό «Κολωνάκι», προκύπτει από την περιγραφή ότι ήταν ένα διώροφο αρχοντικό, που προέδιδε την οικονομική επιφάνεια της εφοπλιστικής οικογένειας (βλ. Μεγάλη Χίμαιρα, σ. 61,62). Το απόσπασμα αυτό ενέπνευσε τον Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος συμπεριέλαβε στην πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός» (1962) ένα σχετικό ποίημα.
Το κόκκινο σπίτι, το στοιχειωμένο, καταραμένο, αιματοβαμμένο και αμαρτωλό σπίτι της διήγησης σώζεται ώς τις μέρες μας, ερειπωμένο μεν, διατηρώντας όλο του το μεγαλείο δε.
Επειδή η ονομασία «κοκκινόσπιτο» δεν υπάρχει πουθενά στο μυθιστόρημα, λέγεται ότι δόθηκε από τους Συριανούς για να δηλώσουν το γεγονός ότι βάφτηκε κόκκινο από το αίμα των Ρεΐζηδων. Ζωσμένο με θρύλους, μύθους και παραδόσεις, το αντιμετωπίζουμε ως άντρο δαιμόνιων πνευμάτων. Παλιότερα υπήρχε η εντύπωση ότι ακούγονταν τα βράδια οι λυγμοί της Ρεΐζη, οι φωνές της Μαρίνας, τα γέλια του μικρού κοριτσιού. Οι πιο προληπτικοί πιστεύουν ότι το σπίτι εξακολουθεί να έχει κακή ενέργεια, υποστηρίζοντας ότι όποιος τάραξε την ησυχία του ή τόλμησε να μετακινήσει έπιπλα και μικρότερα αντικείμενά του, βρήκε τραγικό θάνατο ή θάνατο κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες. Οι πιο ρεαλιστές υποστηρίζουν ότι όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Κάτοικος του Επισκοπείου θυμάται ότι ο χώρος ήταν τόπος συνάντησης χαρτοπαιχτών και παράνομων ζευγαριών και ότι ένας κύριος με ελαφρά νοητική στέρηση -πρέπει όμως να είχε πολύ χιούμορ- διασκεδάζοντας με τον φόβο των κατοίκων, τοποθετούσε στο κεφάλι του τα βράδια μια μεγάλη κολοκύθα και παίζοντας με το φως από τα κεριά, που κρατούσε και τη σκιά, τρομοκρατούσε τους περαστικούς.
Τα δε σενάρια περί ανυπαρξίας νομίμων κληρονόμων ή περί κωλύματος πωλήσεως του σπιτιού, διατηρούν αναλλοίωτο τον θρύλο. Κατά τη γνώμη μου το σπίτι δεν είναι -προς Θεού- στοιχειωμένο, εξάλλου η περιοχή έχει πυκνοκατοικηθεί τα τελευταία χρόνια ενώ οι ίδιες υπερφυσικές κι έως ενός σημείου μακάβριες ιδιότητες απεδίδοντο και στο χείμαρρο της Λαλακιάς πριν από τη διάνοιξη του δρόμου. Την πληροφορία την οφείλω στον κύριο Μάνο Ελευθερίου, τον οποίο θερμά ευχαριστώ.
Αλλά από την άλλη πλευρά γιατί θα πρέπει να καταρρίπτουμε τους θρύλους, τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις; Δεν αποτελούν και αυτοί μέρος της ιστορίας του τόπου μας ή έως ενός σημείου δεν αντανακλούν τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία της εποχής που τους γέννησε;
Μια αμαρτωλή οικογένεια
Δεδομένης της υπάρξεως του σπιτιού, όμως, τίθεται το ερώτημα, μήπως η ιστορία που πραγματεύεται ο Καραγάτσης είναι πραγματική; Η θεωρία αυτή φαίνεται να ευσταθεί. Δεν μπορώ να φανταστώ δηλαδή ότι οι Συριανοί μετά την έκδοση του μυθιστορήματος «εφηύραν» το «κοκκινόσπιτο», ότι υπέδειξαν ένα οποιοδήποτε σπίτι στο Επισκοπείο ως τόπο κατοικίας των Ρεΐζηδων. Πιο πιθανό είναι να στήριξε ο Καραγάτσης το μυθιστόρημά του σε μια διαδεδομένη συριανή προφορική παράδοση, που σίγουρα εντυπώνεται στον ακροατή.
Οπως πληροφορήθηκα, είναι «κοινό μυστικό» στο Επισκοπείο ότι η ιστορία της «Χίμαιρας» είναι αληθινή και ότι υπάρχουν μέχρι σήμερα στο νησί οι απόγονοι της «αμαρτωλής» αυτής οικογένειας, απόγονοι που προήλθαν κατά πάσα πιθανότητα από δεύτερο γάμο του Γιάννη, του μοναδικού που επέζησε της καταστροφής. Οταν η οικογένεια βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, κατέφυγε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε ύστερα από αρκετά χρόνια ξανά στο νησί, με άλλο όνομα προκειμένου να αποτάξει από πάνω της τη «ρετσινιά». Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι ουδέποτε διεκδικήθηκε η τεράστια ακίνητη περιουσία.
Το όνομα της οικογένειας ειλικρινά δεν με απασχόλησε ποτέ. Εμένα με ενδιέφερε περισσότερο ένα άλλο σημείο: δεν είναι κρίμα για το νησί μας να μένουν ανεκμετάλλευτοι και να περνούν απαρατήρητοι τέτοιοι χώροι;
* ιστορικός (Για περισσότερα στο βιβλίο του ίδιου «Στοιχεία για την κοινωνική ζωή της Σύρου στη Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση. Τα θρυλούμενα για το κοκκινόσπιτο», έκδ. Δήμου Ανω Σύρου).
Ξαναδιαβάστε το βιβλίο
Στη «Μεγάλη Χίμαιρα» (εκδόσεις «Εστία»), έργο του 1953, ο Μ. Καραγάτσης (1908-1960) καταπιάνεται με τη Μαρίνα, μια νεαρή Γαλλίδα, που ερωτεύεται, παντρεύεται και ακολουθεί τον άντρα της στη Σύρα, στο πατρικό του σπίτι της Επισκοπής. Εκεί ζει κάτω από τον βαρύ, αποδοκιμαστικό ίσκιο της πεθεράς της. Καθώς η Μαρίνα συνδέει την τύχη της με τα βαπόρια του άντρα της, κάθε ψυχική αναταραχή της έχει περίεργες συνέπειες πάνω στη ζωή τους. Οταν έρχεται η οικονομική καταστροφή, που είναι συνδεδεμένη με την ψυχική φθορά της ηρωίδας, τότε όλα μπαίνουν στον φαύλο κύκλο του έρωτα και του θανάτου.
**************                     *********************************

                               ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ.....

ΠΗΓΗ:YOU TUBE