Άγγελέ μου, Φύλακά μου, Σκέπος κ Βοήθειά μου με το θάρρος σε φωνάζω κ Προστάτη μου σε κράζω: Φώτισέ με,Φύλαξέ με Ισχυρά Προστάτεψέ με!(πρωινή προσευχη)

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΕΞΑΤΜΙΣΤΕΙ....



Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΕΡΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΣΠΙΡΤΟ.....

Όταν το κερί γνώρισε το σπίρτο...τους ένωσε η αγάπη 
Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μεγάλη σκοτεινή σπηλιά, στη κορυφή του πιο ψηλού βράχου, ζούσε μόνο κι έρημο, ένα μικρό κερί. Ένα κερί σβηστό, που μέτραγε τις μέρες της ύπαρξής του.
«Μα τι κάνω εγώ εδώ μόνο μου» αναρωτιόταν. «Έτσι σβηστό που είμαι, πόσο πολύ κρυώνω! Πόσο πολύ φοβάμαι και πόσο άχρηστο νιώθω. Μια σκοτεινή κουκίδα μέσα σε τούτη τη σπηλιά».

Κι ο χρόνος περνούσε και το κερί μετρούσε τις μέρες της ανούσιας, σκοτεινής ζωής του..

Μια μέρα, άνεμος δυνατός φύσηξε έξω από τη σπηλιά και στο πέρασμά του παράσερνε ό,τι μικρό κι αδύναμο υπήρχε. Φτερά από πουλιά που είχαν την φωλιά τους στην βάση του βράχου, ξερά φύλλα και κλαδιά, σπόρους από λουλούδια εξωτικά κι ένα... σπίρτο, ένα τόσο δα μικρό σπίρτο, ψηλόλιγνο και γυαλιστερό, με κόκκινο, αστραφτερό καπέλο, στο μικρό του κεφάλι!
Με το δεύτερο φούυυυυυυυ του άνεμου, το σπίρτο απογειώθηκε και με δύναμη παρασύρθηκε μέσα στη σκοτεινή σπηλιά. Έπεσε με δύναμη κάτω στο τραχύ έδαφος και... Ωχ!!!
-«Μα που βρίσκομαι» είπε με τη τσιριχτή φωνή του.

Στην αρχή δυσκολεύτηκε στο σκοτάδι, αλλά σα σπίρτο που ήταν έστω και σβηστό, σύντομα συνήθισε να βλέπει ακόμα και μέσα στο σκοτάδι.

-«Αμάν»! είπε... «Τι είσαι εσύ»;
-«Δε με βλέπεις?» είπε το κερί με τη παραπονιάρικη φωνή του..«Είμαι ένα κερί»!
Και να που ακόμα και τ' αταίριαστα μπορούνε να ταιριάξουν...
Εκεί μέσα στην ερημιά, την υγρασία και το σκοτάδι της σπηλιάς, το κερί και το σπίρτο ενώσανε τη μοναξιά και το κοινό τους πρόβλημα.
Ήταν και τα δύο σβηστά, έρημα, μόνα και παραμελημένα μέσα σε τούτη τη σκοτεινή, άψυχη σπηλιά.
Το σπίρτο τέντωνε το λυγερό κορμί του κι ακουμπούσε πάνω στο κερί και το κερί έκανε νάζια και καμώματα.
Τώρα οι ελπίδες να φτάσουνε στο όνειρο, όλο και μεγάλωναν.
Το όνειρό τους; Μια μικρή φλόγα.
Mια μικρή φλόγα που θα τα φωτίσει και τα δυό, θα τα ζεστάνει και θα τα αφήσει να κοιταχτούνε στα μάτια.
-«Μα θέλω να δω τα μάτια σου», είπε το σπίρτο στο κερί.
-«Μα θέλω να νιώσω τη ζεστασιά σου», είπε το κερί στο σπίρτο.
Και τότε τρόμαξαν...
-«Αν ανάψω καλή μου θα καώ»! είπε το σπίρτο,«και καλά να καεί μόνο το κόκκινο σκουφί μου, θα είμαι ένα ακόμα άσχημο, μισοκαμένο σπίρτο... Μα αν καώ εντελώς, τι θα απογίνω; Θα προλάβω τουλάχιστον να δω τα μάτια σου»;
-«Κι αν ζεσταθώ» είπε το κερί, «θα λιώσω... Κι αν λιώσω θα γίνω άσχημο και κακοφτιαγμένο! Θα έχω προλάβει να χαρώ τουλάχιστον τη ζέστη σου»;


Μέρα τη μέρα, το κερί και το σπίρτο, αγαπιόντουσαν όλο και πιο πολύ κι η αγάπη τους δυνάμωνε!
Μέσα στη σκοτεινή σπηλιά, λουλούδια φυτρώσανε, γιατί η αγάπη είναι ένα λουλούδι, που όπου γεννιέται δίνει χρώμα, άρωμα κι ομορφιά.
Κι οι μέρες περνούσαν. Το κερί και το σπίρτο σφιχταγκαλιασμένα, περιμένανε καρτερικά τη συνέχεια του έρωτά τους.
Και ήρθε το καλοκαίρι... Έξω από τη σπηλιά, έφτασε η αφόρητη ζέστη...
Το δάσος γύρω από το βράχο, συχνά γέμιζε από γέλια, τραγούδια, φωνές μικρών και μεγάλων.
Το κερί και το σπίρτο αγκαλιάζονταν τρομαγμένα και περίμεναν, όλο περίμεναν κι αγαπιόντουσαν, κάθε μέρα και πιο πολύ κι ας μην είχε δει τα μάτια του σπίρτου, το κερί κι ας μην είχε νιώσει τη ζεστασιά του κεριού, το σπίρτο!

Ο έρωτάς τους, μια μικρή τραγωδία, σαν όλους τους ανικανοποίητους έρωτες, που γεννιούνται και μένουνε πάντα στ' όνειρο...

Ώσπου μια μέρα, μια παρέα εκδρομείς, -έτσι τους λέγαν όλους αυτούς τους εισβολείς του δάσους-, πήρανε τα γέλια, τα τραγούδια και τις φωνές τους μακριά, αλλ' αφήσανε μια μικρή σπίθα... μια τόση δα μικρή σπίθα φωτιάς, να σιγοκαίει, εκεί κάτω από τα ξερά κλαδιά που είχαν ανάψει για να μαγειρέψουνε.

-«Συμφορά»! Φωνάζανε πουλιά και ζώα που περνάγανε τρομαγμένα τρέχοντας,έξω από τη σπηλιά. «Συμφορά! Φωτιά! Φωτιά... θα καούμε»!
-«Ακούς»; είπε το σπίρτο στο κεράκι...
-«Ακούς; Θα καούμε»! είπανε και τα δυο με μια φωνή, γεμάτη έρωτα!
-«Δε φοβάμαι να καώ απ' αγάπη», είπε το σπίρτο στο κερί...
-«Δε φοβάμαι να λιώσω απ' αγάπη», είπε το κερί στο σπίρτο!
Ένα κερί κι ένα σπίρτο, τρελά από έρωτα τραγουδάγανε τη φλόγα που ερχόταν...
-«Έλα»! της έλεγαν, «έλα! Σε περιμένουμε»!

-«Θα μ' αγαπάς αν καώ κι ασχημύνω, χωρίς το κόκκινο σκουφί μου»; Είπε το σπίρτο στο κερί.
-«Θα μ' αγαπάς αν λιώσω και χάσω το σχήμα μου»; Είπε το κερί στο σπίρτο.
Κι η φλόγα ερχόταν όλο και πιό κοντά...
Κι η φλόγα έφτασε στο κατώφλι της σπηλιάς και δίσταζε να μπει μέσα, μη χαλάσει την ομορφιά που διαισθάνθηκε!
-«Έλα»! της φωνάζανε και τα δυο, με μια φωνή!
Κι η φλόγα έστειλε μέσα στη σπηλιά, τη πιο μικρή της κόρη!
Μια σπίθα τόση δα, που μπήκε τσαχπίνικα και ναζιάρικα από την είσοδο της σπηλιάς. Φφφσσσσσσσσσσσττττττττττττττ !
Το σπίρτο, τέντωσε το λυγερό κορμί του, για να καλωσορίσει τη σπίθα.
Το κόκκινο σκουφί του τυλίχτηκε στις φλόγες. -«Αγάπη μου» είπε στο κερί, «καίγομαι για σένα... Αγάπη μου, να δω τα μάτια σου κι ας καώ»!
Το γυαλιστερό κόκκινο σκουφί, ακούμπησε πάνω στο φιτίλι καθώς έσκυψε για να δει καλύτερα.

-«Αγάπη μου» είπε το κερί στο σπίρτο, «άσε με να νιώσω τη ζεστασιά σου κι ας λιώσω»!
Το σπίρτο και το κερί, κάηκαν μαζί...
Μια μάζα ενωμένη στο χρόνο και στο χώρο αιώνια...

Το κερί και το σπίρτο που λιώσαν απ' αγάπη κι έφτασαν στο δικό τους όνειρο..

13 σχόλια:

Summertime Blues είπε...

όμορφο!
καλημέρες.

valia είπε...

Summertime Blues

ΝΑΙ!! Πολύ όμορφο.....τρυφερό...ΔΟΤΙΚΟ!!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!! ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!

Δια Βίου Ανέλιξη ΚοινΣΕπ είπε...

πολύ τρυφερή ιστορία
μακάρι να είναι παντα έτσι

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ανατρίχιασα, είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να πω...

καλή σου μέρα γλυκό μου!

valia είπε...

Βάσω μου
....ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ....!!!!!!!!!!

Μου άρεσε...ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ Η ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ...γι αυτό το μοιράστηκα μαζί σας!!

ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ!!!!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Τι υπέροχη ιστορία!!!
Πολύ τρυφερή!
Σε ευχαριστούμε αγγελάκι που την μοιράστηκες μαζί μας!
Φιλιά!

valia είπε...

ΛΥΧΝΕ ΜΟΥ

ΕΙΔΕΣ ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ....

...ΚΑΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΓΩ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ...ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΕΧΕΙ!!!!!!

ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ! ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΒΙΚΥ ΜΟΥ!!!!

Λιακάδα ☼ είπε...

Πολύ όμορφο!
Ανατρίχιασα όμως!
Να'σαι καλά... φιλιά!

Δια Βίου Ανέλιξη ΚοινΣΕπ είπε...

όταν είναι αμοιβαία όλα τα μπορεί
όταν είναι μονόπλευρη μπορεί να γίνει και εφιάλτης ή εμμονή (ανάλογα από την πλευρά που το κοιτας

valia είπε...

ΕΛΕΝΑ


ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!

...ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝΗΚΕΙ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ...ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ!!!!!

ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ!!!

Υ.Γ. ΕΣΥ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΙΛΟ....Ε;...ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΚΑΝΕΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΑΝΤΩΣ...!!

valia είπε...

ΛΙΑΚΑΔΙΤΣΑ ΜΟΥ

ΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΣΙΜΟ....

...ΘΕΛΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ!!!!!

ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ!!!

valia είπε...

ΒΑΣΩ ΜΟΥ

ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ...

ΓΙΑΤΙ Η ΕΜΜΟΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΙΜΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ....ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ!!

Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ!!!

ΦΙΛΙΑ!!

Δια Βίου Ανέλιξη ΚοινΣΕπ είπε...

η διευκρίνηση είναι για όλους μας Βάλια μου ... όλοι μπορεί να ξεφεύγουμε ... άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο
καλό βραδάκι