Αγαπημένοι μου "άνδρες σκληροί"!

Η πρώτη φράση που άρθρωσε, γύρω στα δυόμιση,ήταν  "άντλας σκληλός"!
Δασκαλεμένη απάντηση,στην υπερήφανη ερώτηση μπαμπά και θείου "πες μας τι είσαι συ;"...
Σ ένα σπιτικό με πάντοτε ψυχικά παρούσες γυναίκες που, ακόμα κ αν δούλευαν εκτός σπιτιού, καταμέριζαν τα οικιακά μεταξύ τους, έμαθε από νωρίς ότι ο άνδρας είναι ο προστάτης της οικογένειας, που φέρνει τον έξω κόσμο μέσα στο σπίτι,φέρνει το χρήμα,φροντίζει το αυτοκίνητο,λύνει τεχνικά προβλήματα,δεν γκρινιάζει, δεν μιλάει πολύ, δεν κλαίει!

Πίστευε βέβαια στην ισότητα.Η γυναίκα του μπορούσε να οδηγεί, αλλά όταν βρισκόταν μαζί θα κρατούσε  πάντοτε αυτός το τιμόνι, μπορούσε να εργάζεται, αλλά τα παιδιά και το ζεστό σπιτικό ήταν δική της ευθύνη, μπορούσε να κερδίζει χρήματα, αλλά όχι περισσότερα από εκείνον και μπορούσε πού κ πού να βγαίνει με τις φίλες της, αρκεί η πεθερά να κρατούσε τα παιδιά.

Γύρω στα 50 σήμερα, αυτός ο σκληρός άνδρας,που πίστευε στην ισότητα, έχασε τη δουλειά του και μαζί μ αυτήν και το έδαφος κάτω απ τα πόδια του!Δεν φέρνει πια χρήματα, ούτε τον έξω κόσμο μέσα στο σπίτι,δεν μπορεί να προστατέψει την οικογένεια, δεν έχει καν αυτοκίνητο για να οδηγήσει.Δεν μπορεί να γκρινιάξει, να κλάψει ή να πει τον πόνο του, "δεν ξέρει πως να ζητήσει βοήθεια"...
....."οι γενναίοι άνδρες δεν ζητάνε βοήθεια λύνουν μόνοι τους τα προβλήματα"......
κ αυτό το έμαθε από νωρίς!

Από μια κεκτημένη ταχύτητα, ξυπνάει κάθε πρωί,πλένεται, ξυρίζεται,φοράει κουστούμι και γραβάτα, δεν έχει που να πάει αλλά περιμένει....Το βραδάκι βουτάει στο αλκοόλ για να πνίξει την απελπισία,τη μοναξιά, την αίσθηση ότι είναι άχρηστος, την  ενοχή και την ντροπή του που δεν μπορεί να φερθεί  πια σαν "άνδρας"!

Στο μεταξύ η γυναίκα του, ρωτώντας γνωστούς και φίλους, κατάφερε να βρει δεύτερη δουλειά, όχι περιωπής, αλλά δουλειά.Την πρώτη που βρήκε.

Τέτοιες ιστορίες για άνδρες που έχασαν τη δουλειά τους και κατέρρευσαν, την ίδια στιγμή που οι γυναίκες τους ανασκουμπώθηκαν για να καλύψουν όπως όπως το κενό,τις ακούω πολύ τελευταία με μια ύποπτη συχνότητα κ αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τις γυναίκες πιο ανθεκτικές στις αναπάντεχες αλλαγές της ζωής.....!!Μήπως ότι δεν συγκροτούν την ταυτότητά τους γύρω από ένα παράγοντα,, όπως συνήθως οι άνδρες κάνουν με το επάγγελμά τους, αλλά ορίζουν τον εαυτό τους κυρίως μέσα από τις σχέσεις τους;;Μήπως ότι γι αυτές όχι δεν απαγορεύεται αλλά επιβάλλεται να δείχνουν την αδυναμία τους και να αναζητούν βοήθεια από τα κοινωνικά τους δίκτυα;;Μήπως γιατί τους επιτρέπεται να φοβούνται, να αποσταθεροποιούνται και γενικά να είναι τόσο μελοδραματικές την ώρα που οι άνδρες πρέπει να κρύβουν το φόβο τους κ να παραμένουν ψύχραιμοι;

               
                ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ  ΜΟΥ "ΑΝΔΡΕΣ ΣΚΛΗΡΟΙ":

ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ, ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΜΟΥ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ

ΗΡΘΕ, ΝΟΜΙΖΩ, Η ΩΡΑ ΝΑ ΥΠΕΡΒΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΣΟΥ.

Ν ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ!

Ν  ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ ΘΗΛΥΚΕΣ ΣΟΥ ΠΛΕΥΡΕΣ

ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΟΥ

ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ

ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΟΥ  ΚΑΙ

ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΑΛΛΙΩΣ,

                ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!!!!!!

**από το περιοδικό PSYCHOLOGIES αφιερωμένο στους άνδρες/μπετίνα ντάβου**
http://www.facebook.com/pages/PSYCHOLOGIES-Magazine-Greece/123839314317161