...Αγάπη είναι τ όνομά μου.....φώναξε!

Στον δρόμο τον πολύβουο


τον πιο περπατημένο,


ένα σποράκι έπεσε

μες στο πλακοστρωμένο.


Τα άλλα λουλούδια έριξαν
                                                                                               
λίγα από τα πέταλα τους,

γιατί αυτά έτσι πενθούν,

ανοίγουν την καρδιά τους.



Μα αυτό σαν να μην τα 'βλεπε

στριμώχτηκε στις πέτρες

και πάλεψε για να σταθεί

μέσα σε μια σχισμή.



Χιλιάδες πόδια περπατούν

κι εκείνο το καημένο,

σκέφτεται πως αν τεντωθεί

θα είναι και χαμένο.



Κάποιος μέσα στο πέρασμα

θα το τσαλαπατήσει,

τι φταίνε οι άλλοι που αυτό

εκεί βρήκε ν' ανθίσει.



Κι όλο το προσπαθούσε…

Να μείνει μέσα στην σχισμή

και ας μην το χωρούσε.



Κάθε πρωί το ξύπναγε

η φίλη του η πάχνη,

που δεν το καταφρόνησε

ούτε για μια στιγμή.



Το βράδυ ο άνεμος γλυκός

το σιγονανουρίζει,

ως το επόμενο πρωί

που ο ήλιος το στολίζει.



Όταν πια δεν το χώραγε

η τόση δα σχισμή του,

βάλθηκε να μοιρολογά

ως την καινούρια αυγή.



Έτσι κρυφά το έφτασε

του φεγγαριού η ανάσα

και του γνέψε πως ήθελε

λιγάκι να του πει.



Πάρε την πάχνη το πρωί

και ντύσου και στολίσου…

Πιάσε του Ήλιου την χρυσή

μονάκριβη αχτίδα

και φόρεσε τα χρώματα

που εκείνη θα σου πει.



Ολόρθο στάσου κι άφησε

τ' άρωμα να σε λούσει…

αυτό που σφιχτοκράταγες

κλεισμένο στην ψυχή.

Μείνε έτσι ανάλαφρο στητό

πολύχρωμο ανθισμένο…

Καλύτερα χαρούμενο

παρά μυριοκλαμένο.



Έτσι ακριβώς και έκανε

και βγήκε στολισμένο,

να συναντήσει το αύριο

χωρίς αναβολή.



Ξάφνου οι γύρω το κοιτούν

με θαυμασμό, με ζάλη,

κοίτα μέρος που φύτρωσε

μια τέτοια ομορφιά.



Κι ο δρόμος ο πολύβουος

ο πιο περπατημένος,

έμεινε λίγο ακίνητος

σαν εκστασιασμένος.


Πως λέγεσαι, το ρώταγαν,

που βρήκες τ' άρωμα σου

και που χρυσοστολίστηκες

τόσο πολύ σεμνά.


Αγάπη φώναξε αυτό…

αγάπη είναι τ' όνομα μου

και μέσα από την φιλία σας

γεμίζω το άρωμα μου.

                                                            ΑΧ ΑΓΑΠΗ....!!!!