Για σένα που πονάς....

Ο πόνος της αγάπης

Σιωπή… Όχι… Δεν το δέχομαι… Το διάβασα πολύ γρήγορα… Ξαναδιαβάζω. Θα μου ξέφυγε κάτι διαφορετικό…
…Βουβαμάρα. Κόμπος στον λαιμό. Μαυρίλα.
Λοιπόν, οι πιο μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί.
Έρχονται ανυποψίαστα, εκεί που δεν τους περιμένεις.
Πισώπλατα.
Και εγκαθίστανται βαθιά μέσα στα σπλάχνα σου απλώνοντας τους βλαστούς τους μέσα σου. Και αργότερα μεγαλώνουν μαζί σου, τρέφονται από σένα και από αυτά που έζησες. Μένουν εκεί και ίσως με το καιρό να μαραθούν. Πάντα κάτι μένει όμως από τις ρίζες τους… μένουν για να περιμένουν τον νέο πόνο που θα βλαστήσει στη θέση του προηγούμενου. Οι πιο μεγάλοι πόνοι ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης αντίδρασης και λογικής. Δε φεύγουν με λίγα δάκρυα, με ένα ουρλιαχτό και μια μπουνιά στον τοίχο. Σαν ταινία του βωβού κινηματογράφου που ο πρωταγωνιστής κλαίει, αλλά η φωνή του δεν ακούγεται.

Λες και ζει ο πόνος σε κενό αέρος και ο ήχος δε διαδίδεται.

Σσσσσςςςςςς…………………

Στέφανη Παυλίδου




αγαπη και πονος


η αγάπη δεν είναι πόνος. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να είναι πόνος. ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ....αγάπησα πολύ έναν ανθρωπο και ΝΟΜΙΖΑ πως μ αγάπησε κι αυτός με τον τρόπο του.Παντα τον δικαιολογουσα σ αυτο ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ γιατι ειχε το λογο του γιατι υπηρξαν στιγμες που ενιωθα την ειλικρινη του αγαπη...οταν με βοηθησε σε μια σημαντικη στιγμη της ζωης μου που χωρις εκεινον θα κοιμομουν σε παγκακι...ΙΣΩΣ Κ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΗΞΕΡΕ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ να μ αγαπησει... και ποιος ήταν ο τρόπος του...? να με πονάει συνέχεια με διαφορους τροπους και τώρα πια να αδιαφορεί. έμενα μαζί του ακριβώς επειδη τον αγαπουσα με ολη τη δυναμη της ψυχης μου...είχα εθιστεί. και η αποτοξίνωση στην αγάπη είναι χίλιες φορές πιο δύσκολη από όποιαδήποτε άλλη. αν απο τα άλλα πεθαίνεις μια φορα και γλιτώνεις, από την εξαρτημένη αγάπΗ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ χίλιες φορές και ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣνα πονάς. το συμπέρασμα μου είναι πως όσο πιο πολύ δένεσαι τόσο πιο πολύ εξαρτάσαι από τον άλλο. η αγάπη μετατρέπεται κάθε φορά που δίνεις κι άλλα κι άλλα κι άλλα σε εξάρτηση. Τότε έχεις φτάσει σε δύσκολο σημείο...κ ανεχεσαι κ αυτο που υποτιμαει την αξιοπρεπεια σου...τη σωματικη βια...γιατι το ανεχτηκα θα μου πειτε...γιατι ετσι ηθελα να του δειξω το μεγεθος της αγαπης μου για κεινον!Τραγικο λαθος που το ανεχτηκα...κ οχι  1 φορα...και 2 κ 3 κ 4..καθε φορα που εστελνα μνμ και τον εξαγριωνα λεει...ερχοταν στ αμαξι και χωρις να τον νοιαζει ο κοσμος γυρω, μου εδινε χαστουκια. με ολη του τη δυναμη λες και δεν με ειχε αγαπησει ποτε του...στο πρωτο πρηστικαν τα χειλια μου...στο επομενο η μυτη...ηθελα ν ανοιξει η γη να με καταπιει εμεινα ομως δεν εφυγα...δεν ξερω πια δυναμη με κρατουσε εκει να τις "τρωω"...πειτε πως ναι ημουν μαζωχα...την επομενη φορα ξανα πιο δυνατα αυτη τη φορα πηγε στο ματι Κ στη μυτη και η μυτη ετρεχε ποταμι...λερωθηκαν τα ρουχα μου..βγηκα εξω κ εφυγε πια!αφου αργοτερα  συμαζεψα λιγο το προσωπο μου περπατουσα ωρες στο δρομο δεν ηξερα που πηγαινα...ημουν στη μεση του δρομου τ αμαξια σφυριζαν οι περαστικοι μ εβλεπαν που ημουν χαμενη κ ρωτουσαν θελεις κατι ;εισαι καλα;θελω να πεθανω απαντουσα χωρις να ξερω σε ποιον μιλουσα...μ επαιρναν φιλοι στο τηλεφωνο κ ακουγοντας με χαλια μου εκαναν πλακα αν θ αυτοκτονουσα...πες το κ ετσι τους ελεγα...πως το επετρεψα αυτο στον εαυτο μου μονολογουσα...για ποιο λογο το ανεχόμουν;καθησα σ ενα σκαλι κ κοιτουσα τον ουρανο κ ελεγα Θεε μου  Παναγια μου παρε την ψυχη μου με τετοιο ρεζιλικι... η δωσμου δυναμη ν αντεξω......πως καταντησα ετσι για μια αγαπη;σκεφτομουν συνεχεια τι μου ελεγε οσο με χτυπουσε...οτι τον αγαπαω με λαθος τροπο ελεγε...κ οτι με σιχαινεται κ οσο του ελεγα σ αγαπαω τοσο εξαγριωνοταν.ΘΕΛΩ να εξαφανιστω για παντα ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΖΩ αυτη ειναι η επιθυμια μου κ μακαρι να μου συμβει κατι να μη σκεφτομαι αλλο το κακο που εχει κανει στην ψυχη μου...αλλα δυστυχως δεν μου επιτρεπεται...ειχε φτασει η νυχτα κ τα τηλεφωνα απ τους γονεις μου ειχαν σπασει να χτυπανε ελειπα απο το πρωι...δεν τα σηκωνα...τι να τους ελεγα...που ειμαι ...πως θα μ εβλεπαν σ αυτο το χαλι ματωμενη...μετα το ξανασκεφτηκα τι φταινε ομως κ εκεινοι να με ψαχνουν μες τις νυχτες και να τρελαθουν απο αγωνια για το τι επαθα αφου ξερουν οτι ολα ειναι καλα στη ζωη μου...επειδη εγω ειμαι ηλιθια κ αγαπησα!...ντρεπομουν να γυρισω νομιζα οτι ολοι θα καταλαβαιναν τι ειχα παθει...μετα απο ωρες βεβαια που το σκεφτομουν δεν επρεπε να ντρεπομαι εγω...αλλα εκεινος που σηκωσε το χερι...εκεινου η ψυχη πρεπει να ματωνει λογικα αν εχει λιγο τσιπα ανθρωπινη και θελει να λεγεται "ανθρωπος"...μια φιλη καποτε μου ειπε "κανεις δεν ειναι καλυτερος απο σενα το κεφαλι ψηλα και προχωρα οσα λαθη κ αν εχεις κανει αξιζεις..."ποια είναι λοιπόν η απεξάρτηση? ούτε ένας νέος έρωτας, ούτε να βγαίνω για να ξεχαστω, ούτε να το ρίξω στα ποτά και τα τσιγαρα...ουτε να  κλειστω σε μοναστηρι για τιμωρια μου ουτε να πεθανω βεβαια... η λύση είναι το κλάμα και ο ΧΡΟΝΟΣ που ειναι γιατρος για τα παντα...Βλεπεις υπαρχει ενας και μοναδικος λογος που εμενα δεν μου επιτρεπεται  να πεθανω...αλλιώς θα το ειχα κανει και δεν θα διαβαζατε την ιστορια μου αυτη τη στιγμη...ειμαι υποχρεωμενη να ζησω και θα παλεψω να ζησω οσο κ αν ποναει η ψυχη μου!αν γλιτωσω το νοσοκομειο γιατι δεν νιωθω καλα απο τα χτυπηματα...νυσταζω...ζαλιζομαι...Αυριο θα ειναι μια αλλη μερα για μενα μια καινουρια αρχη θα πω καλημερα στους γονεις μου  μ ενα φιλι...στη γειτονισα...στη δουλεια μου... θα ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΘΑ ΣΗΚΩΣΩ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ... αλλα θα ΖΩ ΜΗΧΑΝΙΚΑ ομως γιατι η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΣΟΥ ΠΙΑ...ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ...ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΣ!.....................................Μαργαριτα- απο Κρητη

ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ.....